Stukfruit schreef op vrijdag 25 februari 2022 @ 01:31:
[...]
Of onbeperkt samenzijn met zijn echtgenote
Maar m'n punt was volgens mij wel duidelijk

Wat ik voorbij zie komen van wat er aan tegengas wordt gegeven, met in gedachten houdend dat er vast ook wat tegenpropaganda tussen zal zitten, ziet er behoorlijk positief uit. Ik was echt een beetje bang dat dit een Afghanistan #2 zou worden, maar dit geeft toch wel hoop.
Als ik niet zo'n toetsenbordheld was zou ik mezelf bijna aanmelden om mee te gaan vechten.
Het grootste issue op dit moment zit hem minder in de situatie op de grond, maar veel meer in de relatie Europese landen en Oekraïne. Dat was te verwachten, gezien de hybride doctrines en focus op gedragseffecten bij het Kremlin, maar het is nu al een punt van aandacht.
Zelensky heeft het ook terecht opgemerkt. Binnen Frans en Duits publiek debat is het ook iets wat op tafel gekomen is: de grenzen van diplomatie en sancties zijn bereikt. En daarmee gaan er wat gedachten door mijn hoofd.
Er ligt een kille realiteit op tafel. Kort geschetst, omdat Oekraïne geen lid is van een NAVO staat het militair alleen. Maar toch kan en mag dat niet betekenen dat het alleen staat. Nee, boots on the ground is geen recept hier. Maar we moeten wegen vinden om aanwezigheid te hebben.
Scenario's van humanitaire interventie, liefst gericht op locaties die Russische kolonnes blokkeren dan wel tijd en middelen kosten. Misschien erg realpolitik, maar die scenario's zijn opties. Hetzelfde geldt voor het geen ruimte gunnen aan het Kremlin voor gebruik van de bezetting / gijzeling van Chernobyl voor chantagepolitiek. Opnieuw, verstoor de bewegingen. Claim interventie. Ook dat is een voorbeeld van wegen van niet-militaire aard.
Maar dat militaire domein zal er ook moeten zijn. Leveringen van materieel. Nuttig materieel. Vereist materieel. In hoog tempo. Wegen tot no-fly zones. Luchtverdediging, faciliteren van operationele capaciteit buiten een Oekraïne net zo als binnen.
Sancties, tja, het is een heel onderwerp, maar er mag breder gekeken worden. Trek licenties in voor wapentechnologie en technische middelen ingezet door het Kremlin. Laat ze maar terugvallen op 19e eeuwse technieken.
Er zijn talloze wegen, maar die worden pas politiek onderwerp wanneer ze in publiek debat op tafel liggen. In weerwil van talloze aannames, informatiestromen lopen alle kanten op. En dat is noodzakelijk.
We zitten nu in de eerste kritieke 48 uur. Dit is het venster voor inzet. Voor initiatief nemen. Niet voor initiatief laten aan. Wat ik merk binnen contacten is dat binnen een Oekraïne men beseft dat men militair alleen staat, en dat begrijpt men. Maar er is alleen staan, en er is alleen staan. Net als de kleuter die door de pestkop in elkaar geslagen wordt heeft elk land bij extern conflict een inherente behoefte aan weten niet alleen te staan.
De enigen die daar in kunnen voorzien, dat zijn wij hier. Of dat nu als burger is, als ondernemer, als politicus of media persoon. Dat is niet eens ten gunste van enkel een Oekraïne. Dat is rauw eigen belang.
Eerder vandaag ging het in topic over de verschillende sanctiemodellen binnen Europese Unie zoals voorbereid binnen EEAS. Er is flinke discussie geweest daarover, alsmede teleurstelling bij de keuzes voor sancties vanuit die modellen.
ik heb daar twee opmerkingen bij.
Als eerste, onderschat niet de complexiteit en de vereisten van tijd. Probeer het niet te zien als iets wat je zo van het schap van de supermarkt kan pakken, maar als proces. Nee, dat maakt het er niet eenvoudiger op, maar we moeten realiseren dat het proces is. Er zijn geen magische knoppen. Die worden enkel verkocht door Sterke Man syndromen, en het zijn enkel illusies.
Als tweede, het mag duidelijk zijn dat we aan de grenzen van toepasbaarheid van sancties zitten. Primair omdat we ons zelf dusdanig kwetsbaar gemaakt hebben dat we op het randje zitten van een pervers soort Mutually Assured Destruction. Zoals men in Duitsland er inmiddels - eindelijk - achter begint te komen hoe lang dit drama reeds in voorbereiding is, en hoe simplistisch kil de planning daarvan in het compromitteren van Duitsland. Zo zal men in Nederland ook wakker moeten worden.
Maar dan komen we wederom uit bij het onderliggende probleem: Oekraïne vecht voor ons. Het is plastisch uitgedrukt, maar of we het nu willen horen of niet, dit is wel de onderliggende realiteit. Het is niet louter een militair conflict, het is een oorlog die militair gemaakt is binnen breder conflict wat over grenzen van zowel land als domein als sector heen gaat. Wat gevoerd wordt als oorlog, al decennia.
Dat legt die eerdere harde observatie nog eens extra op tafel: de grenzen van onze traditionele blikvelden en middelen zijn bereikt. Erger, beiden zijn structureel gecompromitteerd.
Onder de streep hebben geen keuze. Niet als we ons eigen recht op zelfbeschikking en zelfontplooiing willen behouden, zoals Oekraïne dat in navolging van ons probeert te verwerven en te verdedigen.
Als we dat willen behouden, dan hebben we geen andere keuze dan tegelijkertijd keihard schoon schip thuis te maken, en Oekraïne op nieuwe en effectieve wijzen te ondersteunen. De rauwe ironie is dat voor heel veel actuele uitdagingen van binnen en buiten conflict juist daarin wegen zijn te vinden om die uitdagingen op meer productieve en constructieve wijzen aan te gaan dan tot nu toe.
Het is een kwestie van bewust zijn van realiteit, en van het aan willen gaan van uitdagingen nu, om die eigen zelfbeschikking en zelfontplooiing te kunnen behouden.
Keuzes. Harde keuzes. Korte of lange pijn. De illusie van status quo - een realiteit van groeiende kwetsbaarheden, of reële kans op stabiliteit en groei - een toekomst van effectief behoud van wat we opgebouwd hebben.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.