klaw schreef op dinsdag 10 februari 2015 @ 16:23:
[...]
Trots is voor europa weinig issue, en die speelt al helemaal niet in de overwegingen. De europese leiders zijn voora bang voor een conflict met Rusland.
Klein verschil met bijv. kosovo is dat toen de lokale bevolking weg werd gejaagd door de meerderheid in de bevolking. Terwijl in Oekraïne het er een paar demonstaties aan de gang waren en toen verschenen opeens allemaal "groene mannetjes.
Het gaat nu niet zozeer om het strategisch belang (al stonden daar een aantal fabrieken voor groot wapentuig, raketten etc.) maar meer om de soevereiniteit van het land. En Putin wil helemaal niet dat het Oosten zich helemaal afsplitst. Hij wil juist dat hij het Oosten gebruiken kan om invloed uit te oefenen op de rest van het land.
Daarnaast (als de geschiedenis ons iets leert) zal als Putin hier weer mee wegkomt waarschijnlijk vroeg of laat weer ergens iets proberen.
Daarnaast is het als het om het westen gaat eens een goed idee om géén deal te sluiten met Rusland en een land in de klauwen van Rusland achter te laten. Is in het verleden meerdere keren gedaan daar is nooit iets goeds uitgekomen.
De Europese leiders, maar ook de krachten daar aan verbonden die inmiddels wakker geworden zijn, zitten eigenlijk niet in een positie van angst ten aanzien van Rusland. Zeker, er zijn gevoeligheden, en er is een absolute gewaarwording van risico's en scenario's van escalaties - maar angst is het punt niet, al helemaal het fundament niet. Dit is trouwens ook een inschatting van het Kremlin, vanuit de heersende opvattingen aldaar ten aanzien van dat "chaotische zwakke westen", toch is dat juist op breekpunten waar men op die kaart deed spelen het in toenemende mate fout gegaan voor het Kremlin. Dat is significant.
De insteek is veel complexer, en tegelijkertijd ook veel simpeler. Op het risico af een affront te leveren aan mensen met een Amerikaanse gezindheid, maar Europese leiders en krachten zijn zich veel meer bewust van verhoudingen, achtergronden en vraagstukken die zowel van macro-economische, politieke als principiële en morele aard zijn. Men is zich er heel goed van bewust dat deze onverklaarde oorlog geen conflict met Rusland is, maar men beseft ook heel goed dat men met iets heel anders te maken heeft dan met deze of gene junta of regime.
Let wel, ik heb het hier over een bewustwording, een proces. Aan het begin van deze confrontatie was men zich nauwelijks bewust ervan dat er überhaupt een conflict in uitvoering en voorbereiding was. En zeker, zelfs nu nog zijn er leiders en krachten die nog niet eens begonnen zijn met hun spreekwoordelijk doorlopen van de fasen van gedragsverandering (en in economische kringen kun je op kritieke punten zelfs spreken van iets wat heel dicht bij het psychologische proces van rouw komt).
Maar goed, angst is niet de basis. Het fundament is veel complexer, en naast de realisatie dat men niet geconfronteerd wordt met Rusland an sich, maar met iets heel anders, heerst ook het besef dat Europa niet tussen twee extremen gevangen kan worden. Niet voor niets was juist Europa de drijvende kracht van uitbreiding van focus op gedeelde belangen voortbouwend op de oude Atlantische bond naar iets waar ook Rusland deel van zou uitmaken als meer dan een partner, maar zonder de oude valstrikken als primus inter pares. De tijd van supermachten moet voorbij blijven, nog een punt, al ligt dat wat te gevoelig om en plein publique door te spreken. We vergeten ook nog wel eens iets waar met name de Amerikanen eigenlijk gewoonweg geen kaas van hebben gegeten: er is altijd iets wat na de korte termijn komt. Of het nu koud, warm, heet, hybride, proxy of welke vorm van conflict is, er is een wereld na het conflict. Hoe die uitziet hangt heel nauw samen met het verloop van het conflict, nauwer zelfs nog dan met de beëindiging daarvan. Europa heeft geleerd dat zogeheten "zero sum games" nooit iets oplossen, op zijn best enkel de prijs vooruit schuiven naar een volgende cyclus.
Direct gewapend conflict van Rusland met de Nato is een conflict waarvan ongeacht uitkomsten op de korte termijn de consequenties de haalbaarheid van strategische afhankelijkheden van de huidige bezetting & vertegenwoordiging in het Kremlin op fundamentele wijze onderuit doet halen. De enige scenario's volgend op dergelijke escalaties zijn die waarin de clique vertegenwoordigd in het Kremlin zichzelf komt op te vreten op spreekwoordelijke wijze in een steeds begrensder wordende kaal- en recyclageslag. Zelfs bij herhaalde volledige vervanging van de plichtige bovenlaag van het sociaal-economisch en financieel fundament blijf je op hetzelfde neerkomen.
Ik moet wel zeggen, de insteekhoek is wel erg handig om politici voorzien van beperkte inzichten en / of interesse er uit te halen. Maar goed, dit terzijde.
Putin beseft dit. Zijn judo vrienden beseffen dit. De enigen die in recente tijd het niet doorhadden zijn door Putin zelf proactief onderuit gehaald. Dit is significant. Men onderschat hier nog wel eens hoe zeer de focus van de interne kring ligt op tactische inzet van omstandigheden en instrumentatie, waarbij de strategische focus van zeer lange termijn is - alle inzet is gericht op behartigen en zekeren van afhankelijkheden voor de toekomst. Met name voor westerse politieke en economische analyse is dat iets wat moeilijk is te verhapstukken. Praat eens met een bankier, of een financieel journalist. De focus is altijd beperkt tot de helft van een politiek termijn plus deel van voorbereiding volgende cyclus. Ik ben lang actief geweest bij een private financiële instelling waar de korte termijn doelstellingen een periodiek van tien jaar bedragen, een structurele uitzondering. Voor de krachten die tegenwoordig Rusland herschrijven is vijftien jaar de korte termijn voor initiële zekering van vereisten.
Hou in deze in gedachten dat wat we nu zien het resultaat is van een heroriëntatie en voorbereiding die al vijftien jaar bezig was. Logisch dat men op achterstand loopt in het Westen.
Dit wil niet zeggen dat het Kremlin geen gerichte militaire inzet zal kiezen op punten. Dat is nu al het geval. Men kan het ook elders doen. Daar zit dat punt van ageren op basis van wat men kan doen vanuit controle over omstandigheden, en niet op basis van wat men wil / hoopt / wenst / e.d. En hier zit de basis van de frustrerende maar noodzakelijke zorgvuldigheid en berekenende terughoudendheid van Merkel. Wil je in deze onverklaarde oorlog er zorg voor dragen dat je dat soort scenario's niet tegen gaat komen, dan zal je eerst er zorg voor moeten dragen dat eigen huis een stuk minder kwetsbaar wordt en ondertussen stap voor stap de ruimte proberen te ontnemen aan de vertegenwoordiging in het Kremlin om te beslissen op basis van wat men ziet te kunnen klaarmaken.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.