_Arthur schreef op vrijdag 7 juni 2024 @ 17:19:
[...]
Dat eerste dus: als ik ze had moeten afdragen toen ik in 2008 begon als Freelancer was dat nog steeds prima geweest. Ik freelance voornamelijk om andere redenen, dan het niet te hoeven afdragen van dat soort sociale premies.
En het is geen weeffout, dit is natuurlijk 'opzettelijk' destijds gecreeerd: wil je ondernemen, hou dan ook zelf je broek op. Echter dat laatste is voor de onderkant steeds problematischer + de bovenkant draagt niet bij aan die sociale premies.
Het is niet dat ik als freelancer (met eenmanszaak) hier uberhaupt een keus in heb (of heb gehad).
Ik draag graag die premies af zodat ik lekker kan blijven freelancen (tarief zal daardoor mogelijk wel een paar euro stijgen, maar niets waar een opdrachtgever moeilijk over zal gaan doen).
Stel: je belastbaar inkomen is op 100.000,- vastgesteld, De premie AWf is 7,65%. Heb je een afdracht van 7640,-. Stel je facturabelen uren zijn 1600 op jaar basis, zit je op een tariefsverhoging van Euro 4,78/uur. Slik ik er zelf 1,5 van, zit je op een verhoging van ~3,30/uur. Prima te overzien lijkt mij.
Maar laat mij lekker freelancer, zonder pops, paps, voortgangsgesprekken en weet ik veel wat voor kul. En ohja, ik kies graag zelf hoe/met wat ik mij naar de opdrachtgever begeef.
Even een quote uit jouw reactie:
En het is geen weeffout, dit is natuurlijk 'opzettelijk' destijds gecreeerd: wil je ondernemen, hou dan ook zelf je broek op. Echter dat laatste is voor de onderkant steeds problematischer + de bovenkant draagt niet bij aan die sociale premies.
Sec heb je gelijk, de opzet is 'destijds' zo neergezet.
Maar, 'destijds' is ten eerste: niet een (1) punt in de tijd, maar een stelsel dat over langere tijd tot samenstelling is gekomen. En ten tweede: het is een stelsel dat is gevormd toen de economie en de cultuur van ondernemen* er heel anders uit zag: digitalisering, diensteneconomie vs fysieke productie, platformeconomieën i.p.v. lokaal ondernemerschap, etc.etc.
Het onderscheid tussen de werknemer en de 'ondernemer' is vervaagd, terwijl het stelsel daarin niet is mee geëvolueerd.
Dan, om het wat meer beeld te geven, het stelsel is een samenraapsel van diverse werknemersverzekeringen die over de tijd zijn ingevoerd:
1913 Ziektewet
1952 Werkloosheidswet
1966 Wet op de arbeidsongeschiktheid (nu WIA)
En al die regelingen waren en zijn enkel op "de werknemer" van toepassing. Degene die niet "zelf zijn broek ophoudt", wat ik interpreteer als degene die niet "het ondernemersrisico loopt" maar gewoon weet wat ie maandelijks betaalt krijgt. Degene die een contract heeft dat we een "dienstverband" noemen en niet een "overeenkomst van opdracht".
Het enige dat (wat mij betreft) nog steeds hetzelfde is:
Aan de ene kant van het spectrum: een 'echte' werknemer. Zowel in de oude economie van 50 jaar geleden en ook nu, iemand die dus totaal géén ondernemersrisico loopt (uiteraard wel andere risico's, ook samenhangend met het voortbestaan van de onderneming waar hij/zij in dienst is, maar dat is een andere discussie)
Aan de andere kant van het spectrum: een 'echte' ondernemer. Iemand die, zoals wij fiscalisten dan zeggen, het volgende neerzet: een duurzame organisatie van arbeid en kapitaal dat door deelname aan het economisch verkeer beoogt winst te behalen. De Pieter Zwarten, Joop van den Endes en Nina Storms (die kennen jullie vast nog wel, hehe) van deze wereld. Maar ook gewoon de lokale bakkers, slagers, schoenmakers, supermarkten, hoveniersbedrijven, etc etc
En dan hebben we nu, 50 jaar later, een hele zwik aan mensen die iets doen wat daar net een beetje tussenin zit. Ook binnen dit spectrum weer twee kanten: de 'onderkant' van de arbeidsmarkt die in het ondernemerschap wordt geduwd door de platformboys, de bovenkant zoals veel van ons 'freelancers' (in IT, finance, etc) die vanwege de motieven 'vrijheid' en 'financiële compensatie' zélf kiezen voor het 'ondernemerschap'. En ook daartussen zit weer van alles, van mensen binnen de creatieve sector die meer 'noodgedwongen' maar zijn gaan ZZP'en (althans, dat hoor ik zo af en toe) tot de mensen in de bouwsector die prima hun broek kunnen ophouden door de tarieven en het feit dat de vraag de afgelopen jaren niet afneemt, maar eigenlijk wel exact hetzelfde doen qua werk als hun wél in loondienst zijnde "collega's" op de bouwplaats.
Dat alles bij elkaar is inmiddels een hele zwik aan diverse 'ondernemers', waarbij je je kunt afvragen of:
- daar nou niet een behoorlijke categorie zit die dat helemaal niet wil zijn, maar geen/weinig keus heeft (het is dat, of niks)
- daar nou ook niet een hele categorie in zit die in 'goede tijden' best de broek kunnen ophouden, maar bij economische neergang als eerste buiten staan en geen alternatieven hebben, geen vangnet, geen kennis/zin/budget hebben voor buffers/verzekeringen/etc
- daar nou ook niet een categorie inzit van 'opportunisten' die, omdat de vraag naar 'handjes' zo hoog is, gewoon kúnnen zeggen: doe mij maar een 'opdrachtovereenkomst' want ik hoef niet in dienst, maar feitelijk gewoon helemaal functioneren alsof ze werknemer zijn en na enige tijd ook echt 'ingebed' zijn in de organisatie... waarbij het enige verschil met een werknemer-collega (als die inmiddels niet óók zzp'er is geworden) is de naam op het contract is: arbeidsovereenkomst of opdrachtovereenkomst
En de vraag die velen van ons hier op dit forum met z'n allen stellen is: zijn wij nou eigenlijk iemand in die laatste categorie en is het feestje straks voorbij?
Als je je nou aangesproken voelt, of misschien zelfs wel beledigd, vraag je dan eens af: zou ik het werk dat ik doe, op de manier waarop ik het uitvoer, op dezelfde manier uitvoeren als ik het met een (half)jaarcontract als werknemer zijnde zou uitvoeren?