Eric_1993 schreef op donderdag 4 januari 2024 @ 12:48:
Helaas heb ik vaak negatieve ervaringen gehad in de Nederlandse zorg. Het schijnt dat alles om geld draait.
Het laatste ervaring wat recent is gebeurd zorgt bij mij voor veel woede. Mijn oma is 80 jaar. Ze had vorige week last van kortademigheid en de huisartsenpost zei dat ze mocht komen waarna ze direct werd opgenomen en extra zuurstof kreeg. Afgelopen vrijdag werd ze ontslagen na 2 dagen (!), het ging beter. Die avond kreeg ze weer last van kortademigheid. Een dag later de huisartsenpost gebeld dat het probleem terug is. De huisartsenpost zei dat ze een virus had en dat ze dinsdag bij haar eigen huisarts moet gaan voor controle. Opname was niet nodig, terwijl wij letterlijk zeiden dat ze gewoon naar adem aan het happen was. Ziekenhuisopname was niet nodig werd er gezegd.
Ze heeft tot dinsdag problemen gehad met ademen. Ademen via de buik, niet kunnen slapen, heel erg moe. Dinsdag kwam de huisarts en die constateerde een lage zuurstofgehalte. Met overleg met de longarts kon ze toch opgenomen worden gezien de lage zuurstofgehalte (wat wij al wisten van vorige week).
Onderweg naar het ziekenhuis heeft ze een hartstilstand gehad en is 20 minuten gereanimeerd. Momenteel ligt ze op de IC. Ze ademt zelf, haar hart klopt, maar ze reageert niet op prikkels en wordt ook nog niet wakker.
De zorg in NL is een bedrijf geworden waar geld telt en geen mensenlevens. Daarom ben ik zelf een jaar terug gestopt met werken in de zorg. Volgens onderzoek zit NL in de top 5 van de beste zorg

In de top vergeleken met de Afrikaanse landen waarschijnlijk

Casus als dit zijn doorgaans geen financieel gestuurde casus, maar simpelweg een gebrek aan eerlijke communicatie. Met patiënt en familie zou met meer regelmaat moeten worden besproken wat de verwachtingen en wensen zijn. Ook tussen ziekenhuis en huisarts kan de communicatie vaak beter, vanuit beide partijen.
In een casus zoals jij deze schetst, klinkt het tenslotte inderdaad alsof er weinig te zeggen is voor ziekenhuisopname. Een ziekenhuis heeft weinig meerwaarde te bieden bij een viraal luchtweg infect. En zeker bij iemand die bij herhaling binnen kort tijdsbestek hernieuwd opgenomen wordt. Dit soort casus wordt vervolgens veelal een soort recidiverend ondersteunende zorg binnen een ziekenhuis.
De primaire vraag moet gewoonweg zijn, wil je dit als patiënt zijnde. Moet het leven dusdanig ingeschaald worden dat van het laatste jaar dat men heeft, er meer dan 100 dagen wordt besteed aan reisjes van en naar ziekenhuizen, opnames, etc? Of thuis in meer nabijheid van familie, eigen omgeving en eventuele ondersteuning ter comfort in de vorm van bijvoorbeeld zuurstof thuis?
Niet alleen is dit laatste maatschappelijk voordeliger, maar lijkt het mij persoonlijk ook gewoonweg voor de kwaliteit van leven beter. Ik ken persoonlijk eigenlijk maar weinig patiënten onder mijn eigen hoede die ervoor kiezen om bij voorkeur meer dagen in een ziekenhuis door te brengen. Zo'n beetje de enige uitzondering zijn mensen zonder sociaal vangnet, met wel behoefte aan sociaal contact.
Maar iemand moet dit soort gesprekken met patiënt en familie aangaan, als ook duidelijk communiceren. Groot nadeel in deze is vaak wel de HAP constructie zoals wij deze in NL hebben. Want eventuele besproken beleidsbeperkingen tussen patiënt, ziekenhuis en eigen huisarts zijn vaak niet inzichtelijk voor de HAP. En indien patiënten, zonder families te informeren aangeven af te willen zien van eventuele verdere opnames, ontstaan er vaak ook weer lastige situaties buiten kantooruren.
Dat laatste is dan weer een meer maatschappelijke kwestie welk hier doorheen speelt. Kinderen die zich lang niet altijd kunnen vinden in de keuzes van ouders ten aanzien van het eindigende leven. Dat levert soms ook nog wel eens heftige discussies.
eric.1 schreef op zondag 21 januari 2024 @ 11:04:
[...]
...
Gewoon de knelpunten aanpakken. Schaarste heeft ieder land. Dat verpleegkundigen stoppen idem. Dat artsen liever ZZPer worden idem. Vorig jaar nog een aantal Scandinavische studies hierover gelezen..de cijfers zijn erg pijnlijk en zorgelijk. 6/10 van de zorgverleners denkt na over een andere functie, waarvan 1/3 nadenkt over om de zorg te verlaten. Werkdruk, lage vergoeding, impact leef-werk balans, en niet omheen te draaien; de alsmaar mondiger en veeleisender wordende patiënt (die dan ook nog ""minder ziek"" is).
Eerste even ingeknipt. Qua kwaliteit van zorg en toegankelijkheid van zorg behoort NL inderdaad tot de top van de wereld. Staat in deze eigenlijk al zeer geruime tijd terugkerend binnen deze top positie. Mensen kunnen natuurlijk altijd willen klagen, maar er is vrijwel geen land ter wereld waar de zorg zo goed is als hier. Over de grens ga je het dus vrijwel alleen slechter ervaren. En natuurlijk kun je als zorgtoerist naar een privé kliniek over de grens, maar is natuurlijk een weinig eerlijke vergelijking.
De schaarste is inderdaad een groot probleem. Het zijn overigens niet zozeer artsen die liever ZZP worden. Maar ondersteunend personeel zoals verpleegkundigen, laboranten, diëtisten, fysiotherapeuten, etc. Onder artsen is ZZP tenslotte historisch gezien al veelal de standaard als vrijgevestigd medisch specialist of huisarts.
Verder inderdaad een groot probleem van mensen die vrij snel na opleiding de zorg verlaten. Dit bij een alsmaar oplopende zorgvraag. Het is ook ontzettend moeilijk om dit echt tegen te gaan. De huidig medisch specialist bijvoorbeeld werkt gemiddeld circa 55 - 60 uur in de week in NL. De toekomstige generatie wenst eerder richting circa 32 uur te werken, meer vergelijkbaar met de algemene bevolking. Maar zou dus betekenen dat het aantal artsen in NL de komende 20 - 30 jaar bijna zal moeten verdubbelen, nog niet eens rekening houdende met oplopende zorgvraag door verdere vergrijzing.
Het creëert dus in zekere zin een onwerkbare situatie, die ontzettend lastig gaat zijn om onderuit de komen.
Soortgelijke problemen zien we onder het ondersteunend personeel. Veel jonge mensen die het prima vinden om in de zorg te werken, van 8 tot 4, 4 dagen binnen een werkweek. Maar avonddiensten? Nachtdiensten? Weekenddiensten? Dit is toenemend het gehoorde waar mensen tegenwoordig op afhaken. Niet eens zozeer meer werkdruk om eerlijk te zijn.
En dit is slecht werkbaar. Want je kunt de deuren van de gezondheidszorg niet sluiten op het moment dat een gemiddelde kantoortuin de deuren dichtdoet.
De vraag is hoe dit soort problemen doorbroken kunnen gaan worden. De arbeidsomstandigheden bij andere industrieën zijn binnen onze huidige kenniseconomie voor veel beroepsgroepen dusdanig goed, dat dit eigenlijk gewoon de grootste concurrentie is.
Dit zie je ook terug in topics als:
-
Wat verdient de ICT'er / GoT'er? (deel 14)
-
Naar buitenland voor werk, maar is dit normaal?
-
Recruiters & HR - Ervaringen, belevingen, verhalen.
Een kijkje binnen andere sectoren is daarin dan ook altijd wel interessant. Maar vanuit het perspectief als werkzaam binnen een ziekenhuis, zijn de geschetste eisen ten aanzien van werkgevers, verwachtingen, inkomsten onderhandelingen, etc. simpelweg bezopen te noemen. Als ook de vele secundaire arbeidsvoorwaarden, privileges, etc. die je veelal voorbij ziet komen.
Het is dan ook niet verrassend dat veel mensen de zorg verlaten en andere industrieën ingaan.