bazzemans schreef op dinsdag 11 januari 2022 @ 13:47:
[...]
Dit is niet "enigszins begrijpelijk", dit is heel erg begrijpelijk. De afgelopen jaren is er niet anders over de zorg gesproken dan dat het goedkoper en efficiënter moet, omdat de zorg anders (terecht) onbetaalbaar wordt.
Dat is volgens mij wat dhr Girbes ook zegt, er wordt veel gepraat. Maar wat is er uiteindelijk bereikt?
Nu worden we geconfronteerd met een pandemie waar we niet op voorbereid zijn. Laten we even de discussie in het midden laten of we hier op voorbereid hadden moeten of kunnen zijn. Feit is dat er al jaren aan alle kanten gestuurd is op efficiency (met vooral tot gevolg een verhoogde administratielast, maar dat terzijde), waardoor zorgmedewerkers in een reguliere situatie zichzelf over de kop (moeten) lopen om het werk gedaan te krijgen. Vervolgens komt deze pandemie en moeten ze nóg een stap harder zetten om het werk gedaan te krijgen (lukt niet, dus wordt er afgeschaald). En wat geven sommige als mogelijke oplossingsrichting? Zoeken naar nog meer efficiëntie. Vraag, vind je het dan heel gek dat men als een wesp gestoken reageert en de zorg verlaten (wat de problemen nog groter maakt). Dit simpelweg niet de oplossing of richting waar we op moeten willen gaan om op korte termijn het problemen in de zorg aan te pakken.
Je geeft hier het antwoord op mijn vraag hierboven, er is dus vooral meer administratielast bijgekomen met al dat gepraat. Wij zijn het er dus over eens dat het gepraat over meer efficientie juist tot minder efficientie heeft geleid.
Is het dan zo gek om die discussie nog eens te voeren?
Klopt, de zorg is namelijk een collectieve voorziening waar we met zijn allen voor verantwoordelijk zijn om in stand te houden. Een ondernemer doet dit (grotendeels) voor eigen rekening en risico. Dat is in goede tijden zo, maar helaas ook in slechte tijden. Dat klinkt heel hard en de soep wordt dan ook niet zo heet gegeven als ze wordt opgediend. 'We' als maatschappij (en dus ook de regering) zien ook wel dat dit niet helemaal onder het ondernemingsrisico kan worden geschoven. Vandaar ook dat er allerhande regelingen zijn gekomen om ondernemers bij te staan. Dat die niet het hele ondernemingsrisico dekken dat is logisch en dat er (zeer respectabele) bedrijven indirect of direct door Corona (nu of later zullen) omvallen, is helaas ook een feit. Dat moeten we ook proberen zoveel mogelijk te voorkomen, omdat ook ondernemers een belangrijk onderdeel zijn van onze maatschappij. Er zit echter wel een grens aan. Dat is vervelend en misschien hard, maar wel zoals het werkt.
Aan alles zit een grens. Daarom moet je samen kijken waar ieders grenzen liggen, uiteindelijk zal alles en iedereen iets moeten inleveren als je aan het einde van de tunnel ook nog samen wilt zijn.
Dit zonder meer. De discussie moet gevoerd worden. Het is continu balanceren tussen verschillende belangen. Er wordt hier soms gedaan alsof er alleen aandacht is voor de zorg en alle andere terreinen worden vergeten, maar dat is natuurlijk onzin. Daar is wel degelijk aandacht voor, alleen niet naar ieders tevredenheid. Dat zal ook nooit zo zijn.
Groot verschil is wel dat velen vooral voor eigen parochie preken, terwijl de zorg nu eenmaal heel duidelijk behoort tot de basis van onze collectieve voorzieningen die we in stand willen houden.
Iedereen zal voor eigen parochie preken, ook Ernst Kuipers. Maar hij komt op mij over als iemand die wel iets kan bereiken, een beetje de Rotterdam mentaliteit, dus ik geef hem het voordeel van de twijfel.