I'll bite.
Want naar mijn mening zijn die er zeker wel

. Maar (disclaimer) ik ga niet doen alsof ik er veel verstand van heb want ik weet alleen wat theorie omdat het mij ook uitgelegd is door mensen die er wel verstand van hebben omdat ze er heel veel voor geleerd hebben, en er 40 tot 50 jaar ervaring in het vak hebben zitten. Ik bel regelmatig met mijn broer bijvoorbeeld, aan wie ik veel te danken heb voor wat ik weet en snap ondertussen.
De eerste is een proces dat heet in het engels
tramming, komt uit de wereld van freesbanken e.d. en refereert aan het haaks en parallel krijgen van de freeskop ten opzichte van je werkvlak. De wijze waarop een floating gantry werkt in de Voron komt dichterbij hoe dit op een freesbank gebeurt dan met een floating bed. Een van de redenen heeft te maken met massa, op een freesbank ga je geen tonnen proberen te bewegen om je oppervlak waterpas, haaks en parallel te krijgen, je werkoppervlak moet vooral stabiel zijn, dus dat weegt een kweenie hoeveel ton en staat vooral heel stil. Bij een 3D printer met een bewegend bed is dit wat minder van belang omdat je massa beperkt is, maar toch. Het gaat even om het principe.
Als ik hier dan even over nadenk is je bed kantelen in weze een indirecte vorm van tramming, je zet de wereld recht aan iets wat het werk doet. Met tramming op een freesbank stel je direct af waar het om gaat, de kop die het werk doet, en niet de wereld er omheen. Er is 1 ding dat beweegt: de kop. De rest staat til. In het andere systeem zijn er 2 dingen die bewegen. Principieel verschil met de nodige voor- en nadelen.
Een andere reden is wat minder theoretisch en eigenlijk ook veel belangrijker in hobby printers: de traagheid van massa en de lokatie waar dit (bij de Ratrig) zich bevindt. Bij de Ratrig heb je al die bewegende massa, inclusief bed met alle toebehoren, bovenin je machine zitten. Dat ding is eigenlijk topzwaar. Reken daar de massa van je spoel (die loshangt!) en de deksel bij (die al helemaal niet stijf is en er los bovenop ligt) en je hebt het perfecte recept voor vibraties en resonanties.
Het tramming principe is vooral theoretisch, ik geloof niet dat in hobby printers wij het plastic zo nauwkeurig uit kunnen poepen dat dit een praktisch meetbaar of merkbaar voordeel heeft. De massa, haar traagheid en plaatsing daarentegen wel degelijk. Dat is absoluut meetbaar, merkbaar en overduidelijk een probleem met veel consumentenprinters zoals mijn eigen Ratrig. Als je de bouwinstructies erbij pakt, dit plaatje bijvoorbeeld (ik hoop dat tie werkt):
https://d3t0tbmlie281e.cl...rig/lx262vVeQpg51WqY.full
Dan zie je volgens mij ook meteen het probleem. De haaksheid en de stijfheid van het bovenvlak (waar de gantry in beweegt) wordt bepaald door hoekstukjes die met 3 boutjes aan een aluminium profiel zitten van 30mm breed (waar je moedeloos van zou worden als je wist binnen welke toleranties dit geproduceerd wordt). Als je je vervolgens bedenkt dat elke afwijking op die 30mm verdubbeld met elke verdubbeling van de lengte van de extrusie, dan begrijp je hopelijk dat dit een probleem kan worden. Als dat dus 440mm is, is de afwijking aan het einde dus bijna 15 keer zo groot. Een micron wordt dan ineens 0.015mm. Een micron kan ik niet meten, maar een > honderdste wel. Ik liet dat net al doorschemeren, daar komt nog eens bij dat die extrusies (met name de chinese varianten die in trek zijn bij printerbouwers vanwege de prijs) niet heel erg precies zijn, of in elk geval zonder garanties over hoe recht ze zijn

. De toleranties in snijlengtes voor die extrusies is normaliter +/- 0.2mm, dus als iemand in dat vlak alles tegen elkaar aan monteert, gaat dat onmogelijk haaks kunnen zijn. Tel daar die andere afwijkingen bij op en je hebt een probleem. Ik moest zelf op sommige hoeken bijna een halve
mm cm gap ertussen houden om de boel haaks(er) te krijgen, het was best dramatisch.
(Rant) En als ze bij Ratrig dan beweren dat dat geen reet uitmaakt omdat je met wat hoeken corrigeren in de hoogte in het vlak dat ik hierboven aanhaal, om zo je bed mesh goed te krijgen ... ja sorry, ammehoela dat is een pleister op een bloedende wond (maar ik begrijp dat ze dat zo doen omdat het goedkoop is, en goed genoeg is voor een hobby printer).
Dit probleem bestaat volgens mij niet in de Voron. Daarom kon ik die Voron na 1,5 uur rijden achterin de auto, met hobbels en schudden dat ding thuis wegpletteren, aansluiten en had ik direct binnen 0.1mm een vlak bed. Dat is het verschil! Als ik mijn ratrig omdraai om er iets achter te doen en ik duw hem terug, is mijn bed mesh compleet verkloot. Soms van 0.08mm naar 0.33mm variance. Ik vind dat echt helemaal K*. Niet dat het heel veel uitmaakt eigenlijk, dat begrijp ik ook wel maar ik ben iets te principieel om dan te zeggen dat het geen probleem is, of dat er geen verschil is met een vast bed onderin.
Als voorbeeld: als je mijn Ratrig op dit vlak twee tegenover elkaar liggende hoeken met je handen vastpakt en er kracht opzet (ze naar elkaar toetrekt), vervormd dit meetbaar (0.05mm tot 0.1mm heb ik zelf gemeten en had ik niet eens veel kracht voor nodig). Er is niets in dit ontwerp dat dit vlak stijf maakt.
Door vervolgens alle bewegende massa bovenin in dit vlak te zetten creeer je een probleem omdat dit dus niet stijf genoeg is en daardoor vibraties worden versterkt (resonanties, dus). Het is er (groten?)deels uit te krijgen als je goed weet waar je mee bezig bent, je spikes in spectral density graphs kan interpreteren en snapt wat dat veroorzaakt ... het zal wel. Ik denk (oprecht met heel veel respect voor iedereen hier!) dat een gemiddelde, random hobbyist die een voron of ratrig in elkaar schroeft zonder deze kennis, en die deze problemen niet heeft, meer geluk heeft dan wijsheid. Nogmaals, ik bedoel dat echt niet lullig .. het is gewoon te ingewikkeld als je het op deze manier bekijkt. Ik snap het zelf ook niet overigens, daarom heb ik problemen met resonanties en ben ik al weer 2 dagen aan het sleutelen om ze eruit te krijgen (als dat al gaat lukken want ik snap het echt niet

haha!).
Ik snap ook wel dat het meeste hierboven erg droog is en voor de precisie die een stel hobbyisten wenst om wat heet plastic uitpoepen op een stalen of glazen plaatje helemaal geen drol uitmaakt ... Ik zit blijkbaar iets anders in elkaar dan de gemiddelde hobbyist. Ik pruts meer aan mijn printer dan dat ik er mee print. Als die eenmaal goed print raak ik verveeld en zoek ik iets om stuk te maken zodat ik een reden heb om hem weer uit elkaar te halen. Veel leuker!
Watching it print is almost as boring as watching paint dry!
[
Voor 1% gewijzigd door
InflatableMouse op 22-04-2023 10:50
. Reden: ondertussen wat correcties aangebracht ]