D-e-n schreef op donderdag 8 april 2021 @ 16:02:
@
Virtuozzo
Wat je feitelijk zegt is dat je er anno 2021 dus alleen maar komt door "vals te spelen". Maar dan zou je dus eigenlijk moeten concluderen dat het democratische systeem in de praktijk gigantisch stuk is. Want voor 99% van de mensen is het al moeilijk genoeg om deel te nemen bij één partij, laat staan twee. En dan heb ik het over tijd en/of capaciteiten.
Nee, nu schiet je door vanuit eigen initieel morele toepassing.
Ik zeg dat inzicht vereist is, breder en dieper dan ooit tevoren.
Ik merk daarbij op dat er geen level playing field is. Niet meer, dat is kapot gemaakt halverwege de jaren ‘70.
Ik zeg ook dat bankieren op moreel perspectief niet langer bestendig is - het leidt tot ongefundeerde aannames t.a.v zowel gedrag als stelsel.
Ik zeg ook dat ethisch kader en integriteit bittere vereiste zijn, situationele ethiek, maar omdat politiek een reflectie is van de grotere groepsdynamica en de punten van grootste invloed op perceptie loopt de lijn van samenleving naar politiek.
En ik wijs met klem op verschil tussen onze aannames van functies en functioneren van mechanismen en componenten, en de realiteit. Net zoals er gat ligt tussen zelfbeeld en sociale psychologie ligt er een gat tussen perceptie en realiteit. Ja, dat is zuur, maar daar bewegen we, daarom is het zuur. Als we niet in de perceptie van realiteit zouden leven ... maar ja. Keuzes.
Een democratisch stelsel, als we even voorbij gaan aan de terminologie, is per definitie “stuk” als systeem vanuit onze perceptie (systeem is magisch, automatisch balans en correctie, van A naar Beter) maar vanuit erkenning dat gedrag de crux is en participatie de enige weg voor balans. Daarom is democratie het minst slechte systeem. Maar omdat wij er aannames aan ophangen zien we het als stuk. Daarmee verwarren we ons zelf al per direct, het is immers niet dat minst slechte systeem wat stuk is, het zijn de componenten die zich stuk gedragen.
Hier zit een reflex van abstractie. De complexiteit is zuur, dus zetten we het als abstractie weg. Dat is een bijzonder schadelijke reflex. Hij is verklaarbaar, maar hij kost, enorm. Het is immers dankzij die reflex dat we al de reële punten van problematiek wegzetten onder noemer van abstractie. De reflex kweekt eigen machteloosheid omdat we het als verhaal stellen.
En dat is in termen van bias best handig, want zo hoeven de componenten niet naar eigen rol of functie te kijken, niet naar de kwestie van gedrag, en dus ook niet naar eigen aandeel.
Narratief -> Perceptie -> Gedrag -> Systeem.
Ja, klopt, het is ook steeds moeilijker. Maar toch is het daarom juist steeds meer een vereiste. Die participatie. Net als Wijffels, Willink, Putters, Corien Prins en vele anderen zie ik dat binnen de samenleving dat ook steeds meer gezocht wordt. Dat het er ook steeds meer is, voornamelijk ter compensatie van het gulzig worden van machtsdynamiek en conflict met het zich verbredende perverse regentisme. Zie
https://www.groene.nl/artikel/verbroken-verbinding
Maar ook daar liggen breekpunten. Er is een verschuiving waarbij een groeiend deel van bevolking dat gewoon niet meer kan, ongeacht of het nu vanuit middelen, tijd, energie, ideologisch geloof of afhankelijkheid is. Dat is een geschapen patroon in sociale geografie voor doelstellingen van herordening naar streven van wat achter neo-klassieke politieke economie zit: neofeodaal corporatisme.
Dat maakt het vinden van wegen voor participatie, direct of indirect, groot of klein, van kritiek belang. Zeker nu niet langer te ontkennen is dat de traditionele mechanismen relatief eenvoudig omzeild worden. Of dit nu parlementair stelsel is, media, verenigingsleven, ondernemingsparticipatie of wat dan ook.
Is het zuur? Ja. Absoluut. Maar dit is de realiteit die er is. Maakt het dat onmogelijk? Nee. Slechts moeilijk. Maar hou dan in het achterhoofd dat als participatie niet volgt, er absoluut een realiteit volgt waarin correctie noch weerstand mogelijk zal zijn.
Het echt zure is dat demos cratos een bewust ingebouwde kwetsbaarheid heeft. Het erkent immers de verzuchting van de mens naar het behartigd worden. Wanneer men zich daar in verwachting naar richt, dan stort het systeem in. Het punt is dat behartiging afgedwongen dient te worden. Democratie heeft een existentiële vereiste in participatie. Geven mensen dat op, dan is dat eigen keuze. Irrelevant of dit actieve, passieve, of cumulatief geschapen keuze is.
Dat is pas echt zuur. Maar dat is het systeem waar men voor kiest, omdat het de historische les is van het minst slechte systeem. En dan merk ik doelbewust ook even op dat als we heel nuchter naar aanwezige condities kijken we in een vroege 21e eeuw zitten die zorgwekkend iteratief is in vergelijking met het vroege begin van de vorige eeuw. Ik kalk het even als teken aan de wand.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.