Ik wist dat Tweakers vol zat met rijke IT'ers die het inderdaad leuk vinden wat ze doen voor hun broodwinning, maar sommige reacties hier staan echt zó ver van de realiteit, dat ik me afvraag of die mensen ooit buiten hun eigen beschermde wereldje zijn geweest, en dat ik denk dat sommige mensen maar écht eens een maandje moeten meelopen in een supermarkt of zo. Ik verbaas me over het hokjesdenken c.q. de smalle referentiekaders die mensen in dit topic tentoonstellen, er worden echt de meest absurde claims gemaakt.
Eigen schuld
"Fysio is niet nodig, pijn gaat vanzelf weg, en als je kies afbreekt, bijt je misschien te hard"
Weet je hoeveel mensen gedeeltelijk of volledig arbeidsongeschikt zijn of worden door lichamelijke pijn? Ruim 80.000, als ik
deze en
deze cijfers combineer. En dat zijn dus mensen die al (gedeeltelijk) niet meer werken, laat staan de werkenden die met pijn rondlopen. Moet je je lijf dan maar naar de knoppen laten gaan, omdat herstellen geld kost? Wachten tot een blessure overgaat, want
jij hebt nog nooit een fysio nodig gehad?
Jubelton
"Wie ouders heeft met een koophuis, krijgt een jubelton mee."
Ouders (gezien het publiek hier, hebben ouders een leeftijd van 40 tot 80 jaar, dat is nogal een bereik) hebben onder verschillende omstandigheden een koophuis kunnen bemachtigen. In mijn sociale cirkel ken ik
niemand wiens ouders ook maar meer financieel hebben kunnen bijdragen in het leven van hun volwassen kinderen dan een rijbewijs, een eenvoudige auto of een trouwjurk. Je hebt het dan over een handvol duizenden euro's, zeker geen tienduizenden, laat staan een ton. Dit geld is er simpelweg niet, omdat die ouders ook maar eenvoudige arbeiders zijn en vaak meerdere kinderen hebben. Die kunnen niet een tonnetje per kind missen, dat hebben ze net aan kunnen aflossen op hun huis de afgelopen dertig jaar.
Lui
"Werklozen en mensen in de bijstand willen
niet werken" (geen quote, maar lijkt een tendens in dit topic).
Kom op zeg.
50% van de huishoudens verdient € 2200 bruto of minder per maand. Dat is geen onwil, dat zijn mensen die vast zitten in een bepaald beroep. Ze hebben geen of amper opleiding, en hebben geen mogelijkheid om zich zomaar te laten omscholen. Bij ontslag (
samen met aflopen WW de voornaamste reden dat mensen in de bijstand komen) kúnnen die mensen geen ander werk vinden. Het werk is niet in de buurt of het wel beschikbare ligt niet binnen hun (huidige) capaciteiten.
Probeer je eens voor te stellen dat je géén IT'er bent met een perfect lijf, of advocaat, of ander veelgevraagd beroep, maar bijvoorbeeld een 45-jarige tomatenplukker wiens teler de kas heeft gesloten. Je lijf is op, je hebt de afgelopen dertig jaar niets anders gedaan dan zware kratten tillen, en je kúnt niks anders, want je hebt sinds je 15
e geen school van binnen gezien. Geen werkgever in dezelfde sector wil je meer hebben, want die 15-jarigen van nu doen evenveel als jij, voor een derde van het salaris.
Lui?
Plezier in het werk
"De meeste mensen werken voor hun plezier."
Dat hangt er nogal van af welk onderzoek je aanhaalt en op basis van welke vragen je die conclusie trekt. Ja, ze hebben gezellige collega's en ja, ze zijn blij dat ze binnen kunnen werken in plaats van buiten op het land, dus dat maakt het een fijnere baan dan andere banen, maar het hebben van een fijne baan betekent niet dat je werkt voor je voldoening. Hoeveel voldoening haal je uit tweeduizend keer per dag dezelfde handbeweging om boodschappen te scannen? En denk je nou echt dat de meeste mensen in de logistiek voor de lol tien uur per dag op de vrachtwagen zitten, dat ze voor hun plezier pakketten bezorgen voor anderhalve euro per pakket, dat ze genoegen halen uit het acht uur per dag inpakken van Playstations die ze zelf nooit kunnen betalen, terwijl ze hun behoefte ophouden omdat ze maar twee keer per dag naar het toilet mogen?
Wat wél een probleem is, is dat mensen meer uitgeven dan ze binnenkrijgen. Dáár word je arm van. Dit kan komen door een gebrek aan besef van de waarde van geld, bijvoorbeeld omdat dat bij hen thuis ook al nooit beschikbaar was. Omdat zij, inclusief hun ouders, nooit veel hebben verdiend. Omdat de jongeren uit de buurt allemaal naar een mbo gingen, of op hun zestiende al aan het werk gingen, en ze dan verlekkerd naar de (nogmaals, referentiekader) mooie auto's en coole tv's en stereo's keken. Wat nou sparen voor een huis, uitgeven die hap!
Ik denk dat hier een taak ligt voor het onderwijs. Geld bleef ook voor mij vrij lang een vrij abstract begrip, en vanuit huis noch school heb ik hier ook maar íets van meegekregen. De Belastingdienst was een stel graaiers, en aangifte deed je alleen als je bestolen was. Als mensen later in hun leven in de problemen komen, ja, dan moeten ze openheid van zaken geven aan de hulpverlenende instanties en wellicht hun leven (of althans de uitgaven) rigoureus omgooien.