Niet veel anders dan wat we een reset noemen, een terugkeer naar relaties en condities van een tijdstip voorafgaand aan ons toegeven en struikelen. In termen van Internationale Betrekkingen een vrij neutraal instrument, soms toegepast om een verzuurde relatie te neutraliseren, soms om een scheve relatie te corrigeren. Een terugkeer naar de kaders, regels, stelsels, verdragen, afspraken, akkoorden en al dat van rond de jaren '80 - '90.
En dan aan tafel. Op dit moment kunnen wij ons dit veroorloven.
Er is ook een pijnlijk sterk argument om het unilateraal te doen, gezien de kwesties grondstoffenreservoirs (afhankelijkheden) en de druk op de spreekwoordelijk heilige correlatie productie/R&D/MKB (anders gezegd, de les leren die het VK en de VS vergeten zijn).
Eenvoudiger gezegd, wat we verliezen bij een eenzijdige reset staat op dusdanige wijze gelijk aan een enorme boost dat het ronduit pijnlijk is dat we het niet eens overwegen.
Maar goed, dit is een discussie van besluitvorming door en binnen lidstaten bij dominante focus op selectieve belangen boven collectieve belangen (compleet met blinde vlek voor de realiteit van richting van lijn bij die afweging voor balans (trickle down economics is hier een domein van politieke economie, en het zit diep).
Enfin, dit is een onderwerp wat door een aantal lidstaten gewoon niet toegestaan wordt.
djengizz schreef op zondag 10 mei 2020 @ 21:27:
[...]
En los van de globale aspecten en kwetsbaarheden aldaar, dat andere scenario, het lokale, kent kwetsbaarheden die opnieuw neo-liberaal beleid versterken.
Europese of nationale belastingbetaler, ja, maar zoom eens in naar een lokaal perspectief, de jarenlange verschuiving van kosten en belasting van nationale naar lokale kosten. Gemeentes, steden of provincie die nu allang geen perspectief meer hebben wat betreft begroting en geen enkele sturingsmechanismes meer hebben in de kosten van deze crisis. De gemeentes met vet op hun botten vs de gemeentes die jarenlang bezig zijn de kwetsbare groepen te ondersteunen. Kijk wie waar woont... Let wel, de uitkeringen, steun of noodmaatregelen voor personen (en niet de grote bedrijven) komen voor een groot deel uit lokaal budget.
Er is op dit moment maar één instrument voor lokale overheden om dit effectief bij te sturen, de OZB, laat dit nu net een instrument van inkomensongelijkheid zijn, één die zal versterkt worden als gevolg van de niet te voorkomen verhoging van dit soort lokale lasten. Niet veel anders dan de gevolgen van deze crisis: bankmedewerkers kunnen thuis werken, metaal bewerkers niet; Middenstand ondernemers , zzp-ers , uitzendkrachten of 0-urencontracten die het allemaal niet breed hebben sneuvelen eerst. De beter betaalde Nederlander niet, of later.
Het is niet alleen een crisis van gezondheid of levensvatbaarheid in economische termen. Het is een crisis waarbij inkomensongelijkheid, autocratie, roofzuchtig economisch beleid en recht van de sterkste (of de minst sociale) gaat winnen. Chinese neigingen, niet alleen nationaal, maar vooral ook op een kleinere, lokale schaal.
Scherp opgemerkt, er is inderdaad sprake in die lokale scenario's van hoge waarschijnlijkheid van verdieping aanwezige trends.
Ik heb erg het idee dat juist vanwege het hoge tempo, de indringende consistentie van focus en continue herhaling van berichtgeving de ruimte voor breder perspectief - zo bitter noodzakelijk bij omgang met crises van welke aard of voor welke omstandigheid dan ook - verloren begint te gaan.
Enerzijds de stringente focus, anderzijds de frame based toepassingen voor prikkels naar "terugkeer" (status quo post ante, het idee is al ridicuul bij zelfs de meest eenvoudige toetsing), samen schept het een binaire valstrik voor onze vorming van collectieve perceptie.
Meer direct gesteld, het continue prikkelen van terug naar buiten & vroeger samen met continue blindstaren op IC data resulteert in maatschappelijk onvermogen om vinger aan de pols te houden.
Ik merk daarbij twee zaken op. Als eerste, als we heel eerlijk zijn ondermijnen we
intern onze eigen variabelen van stabiliteit, cohesie en potentieel. En als tweede, als we net zo eerlijk willen zijn, ondermijnen we zo ook ons vermogen tot
externe behartiging. Immers, in plaats van krachten te bundelen en te bouwen op basis van sterktepunten, duiken we in spel in eigen loopgraven ter afleiding.
Anders gezegd, onze traditie van politieke marketing en gedrag is misschien op korte tot middellange termijn selectief lonend, maar op termijn ronduit destructief. Maar het probleem blijft, de enige die bepaalt hoeveel ruimte er is voor dat soort spel, dat is de spreekwoordelijke burger.
djengizz schreef op zondag 10 mei 2020 @ 21:27:
[...]
Er is op dit moment maar één instrument voor lokale overheden om dit effectief bij te sturen, de OZB, laat dit nu net een instrument van inkomensongelijkheid zijn, één die zal versterkt worden als gevolg van de niet te voorkomen verhoging van dit soort lokale lasten.
offtopic:
Ik heb dit even er uit gelicht. Het resultaat van langdurige lobby. Een algemene gedachte uit kokers gekomen van
G.M. Verrijn Stuart,
Pieter Hennipman, Ernest Henri Philippe Baudet (de eerste Nederlander die aan de lobby ging voor het belang van sociaal-psychologische theorieën voor een inzicht in historische processen voor ordeningsvraagstukken), Walter Manshanden en Anton de Graaff (Nederlands Economisch Instituut), met stokpaardjes van de heren Justus Meyer en Josephus Jitta uiteindelijk een traditionele preek geworden bij D.C. Renooij en Huibert Boumeester. Het loont zich om de tijdlijn uit te werken bij analyse van overeenkomst tussen de middelste twee, netwerken van de eerste vijf en loopbaan van de laatste twee.
Misschien dat het eens een keer wat duidelijker wordt hoe groot de uitdaging van correctie is, bij waarneming van dergelijke termijnagenda's en subtiliteit van focus op hefbomen en termijneffecten voor herordening. Dit is een tijd van culminatie van doelstellingen.
Al is dit eigenlijk iets voor een ander topic, maar goed, elke crisis wordt evenzo gebruikt.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.