Noem me een korte termijn denker of een egoïst. Prima. Ik beleef het mentaal misschien ook anders. Ik ben niet "normaal".
Ik kan behoorlijk depressief raken op het moment dat ik geen concrete leuke dingen meer heb om naar uit te kijken. En dan bedoel ik simpele dingen als even winkelen, ergens wat eten en eens in de 2 weken of zo bijeenkomsten voor m'n doelgroep waar ik op mijn niveau kan socialiseren. Of simpel uitkijken naar mooi weer om wat leuks te doen.
Als ik thuisblijf heb ik ook geen mogelijkheden om langdurig in gedachte even afgeleid te zijn van dat verlies, er zijn te weinig prikkels.
Da's ook de rede waarom ik elke dag het land door rij of reis voor nieuwe plekken om te wandelen of afhaal te eten. Dat uitkijken naar een verre bestemming en de prikkels van een nieuwe omgeving wekt een soort vakantiegevoel op wat mij genoeg bezighoudt om die negatieve gedachtes op afstand te houden, dan kan ik het ook best lang lachend uithouden.
Zodra ik blijf thuiszitten worden dagen na het doen van de noodzakelijke dingen gevuld met huilbuien en uiteindelijk mezelf fysiek pijn doen om het huilen even te stoppen. Omdat ik dan besef dat ik niks concreets heb om naar uit te kijken, me ga afvragen waarom ik er nog ben. Dàt is geen leven. Als dat weken duurt is het over voor mij.
Je kunt me egoïstisch noemen. Vanaf mijn kant heb ik alleen de keuze
Thuisblijven=vrij zeker de eindstreep niet halen.
Leuk blijven doen=een kans om de eindstreep te halen.
"Een kans", omdat ik me best besef dat ik niet onsterfelijk ben. Ook ik kan sterven aan het virus.
Lange termijn denken werkt niet goed bij mij. Omdat er geen concrete einddatum aan hangt voelt het voor mij als een marathon waarvan de finish telkens verder opgeschoven wordt, net zo lang tot ik neer val of het opgeef. Niet echt iets om naar uit te kijken in m'n gedachten.
Ik denk dat ik me hier beter terug trek. Mijn mening en denkwijze is te afwijkend en niet populair.
Woy schreef op donderdag 30 april 2020 @ 15:11:
[...]
Mijn vader zit in een verzorgingshuis, en hoewel het erg vervelend en emotioneel is dat ik daar niet op bezoek kan, ben ik toch blij dat ze deze maatregelen genomen hebben.
Daar zou ook gelden dat mijn vader een enorm risico zou lopen op het moment dat andere bewoners wel bezoek kunnen krijgen. Leuk dat die mensen vinden dat ze het risico wel willen lopen, ik heb liever dat mijn vader nog even gezond blijft.
Wil jou vader dat ook? Dàt is waar het om gaat.
voske schreef op donderdag 30 april 2020 @ 15:22:
[...]
Had ik mijn grootouders toen ze in een verzorgingstehuis/verpleegtehuis woonden de keuze kunnen voorleggen tussen a. voor onbepaalde tijd geen bezoek en b. het risico om dood te gaan aan het coronavirus, dan weet ik wat het antwoord zou zijn geweest. Men heeft die keuze tot op heden alleen niet. Overigens had een van de bestuurders van De Wever, waaronder verschillende verzorgings- en verpleegtehuizen in Tilburg vallen, dit punt ook al
opgeworpen.
Ik vind het alanog onmenselijk dat degenen waar het om gaat de keuze niet zelf mogen maken.
Indoubt schreef op donderdag 30 april 2020 @ 15:13:
[...]
Beetje vreemde opmerkingen. je computer kun je morgen weer aanzetten. Doodgaan is een soort van behoorlijk definitief.
Jammer dat je je een beetje verveelt en daar niet zo goed mee kunt omgaan. Het is niet voor iedereen even gemakkelijk. De maatregelen blijven vast niet gelden tot het einde der tijden. Ik ben er van overtuigd dat je voordat je van ouderdom sterft weer leuke dingen kunt doen.
Wat is er erg aan dat ik niet meer "aangezet" kan worden, dat het definitief is? Ik mis niks meer op het moment dat ik "uit" ben hè?
Snap dat ik niet bang ben om dood te gaan. Ik ben zo'n iemand die alleen naar de korte termijn kijkt, dus leuk maken zolang ik leef. En als het leven ophoud is dat zo.
Enige vrees dat ik heb voor het virus is omdat het langdurige pijn en vrijheidsberoving veroorzaakt. Als het niet zo was geweest had ik echt geen enkele vrees gehad.
Ik wil ook niet oud worden, juist omdat ik dan waarschijnlijk zo aftakel en beperkt raakt voordat het over is.