Cyberpope schreef op woensdag 26 januari 2022 @ 18:18:
[...]
Nee en ja. Nee, er is nooit sprake van een magische knop in dit soort situaties. Juist het verlangen naar een simpele knop is de grootste valkuil en waarop gebankierd wordt zoals jij het zegt. Dus op die manier snap ik ook dat je zegt dat er geen rechte lijn tussen probleem en handeling is.
Strong Man Syndrome, inderdaad. De predispositie van autoritarisme zit diep vanuit kracht van narratieven.
Maar dat is anders als geen handeling. Natuurlijk ook in je eigen omgeving het juist doen (vrijwilligerswerk, hier deelnemen, etc) is van onschatbare waarde. Dat is het veranderen van het systeem waarvan de politiek een afspiegeling is. Ook volledig terecht. Dat is de enige duurzame verandering om daar naar te kijken. Wat doen wij zelf.
Het is niet het een of het ander, het is geen binaire dynamiek. Maar een spectrum.
Maar in andere topic's betoog je ook dat bepaalde invloeden terug te voeren zijn naar 14 mensen. 14 mensen die het dus lukt om bovengemiddelde invloed te hebben.
Dat spectrum is inherent kwetsbaar voor disproportioneel signaal en netwerkfenomenen. Anders gezegd: puntdruk schept meer rimpeleffecten dan vlakdruk. En als je weet hoe dat werkt, en dan ook nog signaalversterkers hebt, dan is pijnlijk veel mogelijk.
Hou hierbij in het achterhoofd dat binnen het spectrum (ook een) van menselijk gedrag verstoring (disfunctie, negatieve of destructieve doelstelling e.d.) zelfversterkend zijn. Terwijl correctie zowel dynamiek voorzien van onderhoud als continue investering vereist.
Even los van jou als persoon. Het functieniveau waarop jij acteert, samen met je collega's is van een heel andere orde als ongeveer 90% (gok zelfs meer) van de de bevolking in het systeem. Dus het gaat er bij mij lastig in, dat het systeem dit functieniveau (als geheel) zo machteloos maakt, dat het enige wat ze kunnen doen is op individueel acteren binnen het systeem om mensen in b.v. de sportvereniging meer bewust te maken van het belang van participeren.
Niet machteloos. Niet binnen dynamiek van inzet, ook niet daarbuiten.
Maar ik denk dat je onderschat hoe gelaagd en complex én gescheiden onze structuren zijn. Daar zijn verdomd goede redenen voor, maar het ontwerp is er een uit een tijd waarin we uitgingen van het willen dragen van bestel (door burger, bedrijf, enzovoorts) vanuit herinnering aan de bloedige lessen van waarom dat het minst slechte bestel was.
Die complexiteit schept uitdagingen. Net als de aanwezigheid van al die mechanismen en structuren die voor reguliere omstandigheden en zaken juist vereist zijn.
Je zou kunnen stellen dat in zeker opzicht we met een situatie zitten die vergelijkbaar is met de valstrik van planning voor de volgende oorlog vanuit de vorige.
Dat laatste is ongelofelijk belangrijk, maar staat los dat je ook je positie voor verandering kunt inzetten. Er zijn veelvoud van redenen om het niet te doen, welke allemaal op zichzelf geldig kunnen zijn (loyale ambtenaar zijn b.v). Ik vraag me alleen af of er in die functiekringen over dit soort dingen uberhaupt discussie is als collectief. Of dat dit in essentie al onmogelijk is omdat vele (nee, niet jij, die ander) het wel oke vind omdat hij/zij ook voordeel heeft bij het systeem. Dus goed zit zolang de muziek speelt of inschat dat het zijn/haar tijd wel zal duren.
Er zijn gruwelijk veel initiatieven van allerlei aard juist met focus op gebruik van positie, toegang of bereik voor verandering. Besef hierbij wel dat we collectief héél erg achterlopen in onze vijf fasen van verwerking, zogezegd. Allemaal. Ongeacht of individu X of Y wel door dat proces heen zijn, de besluitvorming is collectief - immers het volgt op gedrag.
Ik kan er niet veel over zeggen, wel dit, er is heel veel dergelijke discussie én actieve inzet. Daar is enorme versnelling van effect bij en door ontwikkeld. Veelal juist vanuit de correlatie tussen overheid (niet-gepolitiseerd) en expertise- / toetsingsfuncties. Tevens de aanwezigheid van een grote en groeiende component van netwerken.
Het meest voorkomende probleem bij initiatieven en processen daar zit hem in de afwezigheid van prikkels bij politieke punten - en dan voornamelijk binnen specifieke lidstaten - ten gevolge van disfuncties. Het ontbreken van druk op die politieke punten, het genormaliseerd zijn van grensoverschrijdend gedrag. Het tweede meest voorkomende probleem zit hem in afwezigheid dan wel disfunctie van mechanismen van publiek debat (vierde macht, collectieve perceptie, collectief bewustzijn).
[...]
Snap ik, maar de muurtjes in de hamsterbak zijn voor sommige makkelijker te verzetten als voor anderen.
Klopt, absoluut. Maar dit is niet een vraag van wie kan wel of niet waar aankloppen of wat op een voorpagina zetten. Het is een arena van gedrag, van perceptie, van naratieven. Het maakt niets uit of het nu een vader bij het schoolplein is die het jammer vindt dat de andere vader partij X gestemd heeft - want uitleg in normaal gesprek, of een ondernemer die bij openbare aanbesteding controleert waar de hardware vandaan komt, of de bevlogen activist die een organisatie opricht voor lobby. Sterker nog, het meest bepalend zijn de kleine dagdagelijkse interacties en initiatieven. Collectieve perceptie en sociale weefsels zijn wat zaken gezond houdt. En dat verkleint ruimte voor toxiciteit, en stupiditeit, terwijl het de prikkel voor constructief gedrag over het grootste stuk van de linie juist vergroot.
De muren zijn onderdeel van perceptie en realiteit. Dat laatste, hoe langzaam of complex ook, het is ook een constructie, net zoals perceptie. Maar dan een waar we allemaal aandeel bij hebben. Of dit nu actief of passief is, klein of groot.
[...]
Als je stelt of er hier een ruimte is om dit gesprek te voeren zonder in jij bakken en verwijten te komen, heb je een punt. Iedereen zijn vlekjes, maar gunnen we die elkaar. Toch vind ik (betrek het even op mezelf) dat ik een grotere verantwoordelijkheid heb als mijn buurman. Omdat ik het beter snap, in een positie zit met meer invloed als de simpele aardige ziel die mijn buurman is.
We begrijpen allemaal verschillende zaken, hoe de som der delen verwerkt, dat is de crux
Ik besef wat je zegt, het is het moderne equivalent van noblesse oblige. Iets wat juist in tegenstelling tot vele aannames altijd de katalysator is van correcties, tegenwoordig echter in hoge mate juist omgevormd is geworden tot aanjager van disfunctie. Maar de verantwoordelijkheid, die blijft net als de uiteindelijke aansprakelijkheid inderdaad staan.
En dan zou ik het heel interessant vinden (nog los van jou als persoon, het is niet aan mij of ons om daarover te oordelen) of er überhaupt discussie is, gesprek over hoe het een andere kant op te keren of de vraag of je er aan mee wil blijven werken.
Het is ook interessant, sterker nog, daar wordt onderzoek naar gedaan. Bijvoorbeeld binnen domein van radicalisering, maar net zo goed binnen sociologie en andere disciplines.
Of een topic van "Ik doe X" & "Zij doet Y" daarbij kan helpen, ik weet het niet. Ik heb mijn twijfels, maar ik sta er voor open.
Want dan is er natuurlijk ook Arendt bij te halen. Het kwaad is vaak banaal. Maar kennis hebben, daarop reflecteren en dan alsnog meewerken aan een gewelddadig systeem (en zoals het beschrijft, is het systeem echt gewelddadig) geeft wel een andere morele lading.
De neutrale waarnemer bestaat niet. Kan ook niet bestaan.
Klopt, en precies dat is iets wat de afgelopen jaren met heel erg veel netwerken een proces van bewustwording is geworden binnen juist de domeinen van wetenschap die binnen processen van Elite Capture (en erger) misbruikt worden ter destabilisatie. Het is ook binnen circuits van denk tanks langzaam aan iets wat toch een onderwerp geworden is van gesprek. Klinkt als iets wat marginaal is, maar luttele jaren geleden was puur het op tafel leggen niet enkel taboe, maar de facto een begin van het uit het circuit verwijderen van degene die iets op tafel deed leggen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.