Stel je voor: je zit daar, de klanken van een ontroerend muziekstuk omhullen je, en plotseling voel je die bekende prikkeling achter je ogen. Wat gebeurt er dan, in dat kleine, glinsterende universum van je oogvocht?
Allereerst is er serotonine, die zachte, warme bries die door je hersenen waait als je hart zich opent voor schoonheid. Het is alsof er een onzichtbare hand je ziel streelt, en die aanraking laat sporen na in de vorm van tranen. Serotonine, de stof die je humeur als een fluwelen deken omhult, speelt ook een rol in het reguleren van je emotionele reacties. Het is de dirigent die het orkest van je gevoelens in harmonie brengt, en soms—ah, soms laat het de violen zo hoog en zo teder zingen dat je ogen vochtig worden.
Dan is er oxytocine, het ‘knuffelhormoon’, dat niet alleen vrijkomt als je iemand liefdevol vasthoudt, maar ook als je diep geroerd wordt door kunst, door muziek, door iets dat groter is dan jijzelf. Oxytocine is als een zachte regen die je vanbinnen reinigt, die je verbindt met de wereld om je heen en met de diepste lagen van jezelf. Het maakt je ogen glanzen, alsof ze vol zitten met de reflectie van al het mooie dat je ooit hebt gezien.
En dan—oh, dan is er prolactine, een stof die vaak wordt geassocieerd met troost en verzachting. Het is alsof je ziel even wordt gewiegd, alsof je in een warm bad van geluid en emotie onderdompelt. Prolactine kan je ogen doen overstromen, niet uit verdriet, maar uit een diep gevoel van vervulling, alsof je even helemaal één bent met de muziek en met het moment.
Maar er is meer! Je tranen zelf zijn een wonderlijk mengsel: water, zout, vetten, en eiwitten, zoals lysozym, dat als een beschermende laag over je ogen glijdt. En in die tranen zitten ook sporen van stresshormonen, zoals cortisol, die als het ware weggespoeld worden door de emotionele vloedgolf. Het is alsof je lichaam zegt: “Laat los. Laat het allemaal gaan.”
En dan, ten slotte, is er de endorfine, die stille, euforische golf die door je lijf rolt als de muziek je meeneemt naar plekken waar woorden niet komen. Endorfine is de beloning, het gevoel van “dit is het, dit is waarom ik leef.” Het is de vonk die je ogen doet glanzen en je hart doet zingen, alsof je even deel uitmaakt van iets oneindigs.
:strip_icc():strip_exif()/u/86810/display.jpg?f=community)
/u/1989732/crop65d65465eda43_cropped.png?f=community)
:no_upscale():strip_icc():strip_exif()/f/image/7ril23NPEjuzRu5XHHvJztVU.jpg?f=user_large)
:strip_exif()/u/22703/309580.gif?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/23149/240px-Basil_Fawlty.jpg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/2919/kevlar_cone.jpg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/1254/crop62d7043e9eea6.jpg?f=community)