Bram-Bos schreef op woensdag 27 mei 2020 @ 22:04:
[...] Ik heb inmiddels contact gehad met de klager in het recente geschil bij de Geschillencommissie Energie (
zaaknummer 2795-10388), en hij heeft
delen van zijn dossier opgestuurd. Hij had wél opdracht gegeven voor verwijdering via mijnaansluiting.nl (en dat was dan ook de primaire verdediging van Liander voor de rekening), maar omdat hij tegelijkertijd protesteerde tegen die kosten, gaat Liander ook nadrukkelijk in op de argumenten aan hun kant dat er ook betaald moet worden als er geen opdracht zou zijn gegeven. Voor ons gesneden danwel oude koek, maar het verweer geeft ook een goed inzicht hoe Liander de GE langzamerhand vastzet in haar eigen gegraven padje in de eerdere bindende adviezen.
Vanzelfsprekend was de klager niet tevreden over de procedure, had sterk het gevoel dat de GE allang zijn oordeel klaar had.
Aardig detail: Liander heeft naar zeggen van de klager 80% van de leiding laten liggen, in weerwil van de vele woorden die in het verweer nu juist worden gewijd aan de noodzaak van volledige verwijdering.
Punt 16 uit
dossier is een mooie; ambtshalve toe te passen wetten... daar kennen we er nog een paar van!
Punt 19; het moment van verwijderen volgt dan in ieder geval weer niet uit een eventuele verplichting tot verwijderen. Deel E van punt 19 is dan ook strijdig met de conclusie van Liander.
Punt 20; dat KIWA rapport is geen rapport maar een niet serieus onderbouwde mening van iemand die beter zou moeten weten. Hier al eerder door anderen gefileerd.
Punt 21-27 zie Punt 19; het moment van verwijderen volgt dan in ieder geval weer niet uit een eventuele verplichting tot verwijderen.
Punt 28; zonder de termijn te benoemen erkent Liander dat na afloop van de ATO er geen rechten meer aan kunnen worden ontleent. De rest van punt 28 is komplete onzin; in het beste geval geschreven door iemand die 'stoned was als een garnaal´.
Punt 29-33 zijn gebaseerd op verdraaiingen van feiten waaronder de veronderstelling dat verwijdering 'meteen' zou moeten, waartegen de netbeheerders ook al zondigen door eerst langdurig gasverlaters te treiteren en onder druk te zetten om opdracht te geven.
Punt 34, in het vastrecht is al een post vervanging opgenomen, deze bestaat uit verwijdering gevolgt door nieuwe aanleg. Deze post zou hoogstens iets hoger moeten worden. Maar
alle aangeslotenen hebben hier al aan meebetaald. Overigens worden er voor vele posten die deel uitmaken van het gereguleerde vastrecht gemiddelden gebruikt, wat strijdig is met het kosten veroorzakers beginsel. Ook zijn netbeheerders feitelijk nutsbedrijven die onterecht grote sommen aan dividend uitkeren.
Punt 36, strijdig met Lianders kostenveroorzakers beginsel
Punt 42 mededingingsrecht kan niet van toepassing zijn op lokale monopolisten
Punt 43 feitelijk stelt Liander hier dat het ook geen aannemer mag inschakelen maar dat eigen medewerkers de enige zijn die deze werkzaamheden mogen uitvoeren. Anders was het voorstel van tegenpartij wel degelijk een optie.
Conclusie: geschillencommissie verzaakt dwingend consumentenrecht toe te passen.
De winsten van enkele netbeheerders over 2018 :ALiander € 334 miljoen
Enexis € 319 miljoen
Rendo € 10,6 miljoen
Stedin € 212 miljoen
Westland Infra € 13,3 miljoen
Totaal bijna € 889 miljoen per jaar (2018) en aangezien dat geld door de aangeslotenen is opgebracht, ligt het voor de hand dat ook dat geld wordt gebruikt.
De netbeheerders rekenen teveel en bestelen de aangeslotenen voor hun overheids-aandeelhouders.
Bovendien; het complement van het kostenveroorzakers beginsel; betalingen dienen ten goede te komen aan de betaler: er zijn aangeslotenen/betalers die in gemeenten wonen die geen aandeelhouder zijn maar wel meebetalen aan de inkomsten van aandeelhoudende gemeenten...
Uit de eisen van redelijkheid en billijkheid volgt dat er een verbod zou dienen te komen op het maken van winst; slechts een gereguleerde kapitaalbuffer zou mogen bestaan.