Bean77 schreef op woensdag 31 mei 2017 @ 15:52:
[...]
Misschien heeft de Trump -> Parijs actie er wel voor gezorgd dat GL het milieu ook meer in perspectief gaat zien. Niet dat ze het niet meer belangrijk meer vinden, maar wel ze zich realiseren dat een piepklein land als NL wel kan vergroenen, maar niet zo uitgesproken (probeer het woord extreem te vermijden) zoals het eerst werd opgediend.
Eerder de andere kant uit, in de zin van de correlatie "groen" en "werk". Viel het niet op dat - in totale breuk met traditionele politieke referenties - Willink niet enkel de vinger deed leggen op systemische innovatie, maar heel nuchter de link legde met economie en werk. Moeilijk ja, noodzakelijk hoe dan ook, zet het dan om in kansen als je het moet doen.
In de gesprekken die ik in mijn hoek gehad heb kwam dat aan als een affront. Niet omdat de correlatie fout is (integendeel), maar omdat het diep raakt aan iets wat in VVD kringen toch een behoorlijk deel is van identiteit / overtuiging, kansen scheppen en nemen (inclusief helaas de andere kant van de medaille met "als het niet verboden is dan is het slim als je X of Y weet te doen"). En daar kwam de eenvoudige, kalme, opmerking die neerkwam op "put your money where your mouth is".
In geopolitiek opzicht trouwens versterkt zo ongeveer elk scenario van Trump drama de noodzakelijkheden voor dit continent om wel door te zetten in deze domeinen. Al helemaal met focus op nuttig gebruik voor nieuwe cyclus en economie.
Maar inderdaad, het neemt ook een stukje draagvlak / gewicht weg van een GL, omdat heel veel hiervan meer binnen kaders van supranationale samenwerking speelt dan binnen nationale. Dat neemt echter niet weg dat je nog steeds met de fundamentele keuze zit: doe je alsof het plaatjes en grafiekjes zijn, of zet je het om in kansen en neem je die.
Over de mate waarin, daar willen we weinig van weten, ook al weten we best wel dat zelfs de meest verregaande concepten nog niet in de buurt komen van de vereisten voor beheersing van het ontsporen. Het Akkoord van Parijs is prima, zowel voor doelstellingen als voor kansen, maar zelfs het meest optimistische resultaat brengt ons nog niet in de buurt van de effectieve vereisten voor beheersing opwarming. Maar, het is een stap.
Perspectief? Ja. Maar voor meer dan één partij hier. Maar ben voorzichtig om toe te geven aan de verzuchting van het bestuurlijke compromis waar het op systemische uitdagingen aankomt. Er zijn grenzen aan wat je kan op die manier. Willink was daar mijns inziens best duidelijk over in zijn toelichting.
hoevenpe schreef op woensdag 31 mei 2017 @ 15:56:
[...]
In die context is de keuze van
Schippers de VVD voor Tjeenk Willink wel opmerkelijk: ze hebben dit vooraf geweten dus je zou bijna denken dat ze bewust op deze manier het CDA willen uitroken om zo de onderlinge machtsstrijd in het eigen voordeel te beslissen?
Dat kan zeer zeker het geval zijn ja. Het is iets wat ik zou doen in een dergelijk perspectief op een concurrentieconflict waarbij ik geen zekerheid van beheersing zou zien, laat ik het zo zeggen.
Maar goed, als dat al een gedachte is geweest, dan zeer zeker niet de enige. Zowel positie als persoon hebben gewicht, op meer dan één manier. Beiden hebben functie in ons bestel, op een niveau wat buiten de politieke dynamiek staat. Laat ik het zo zeggen, partijen kunnen kibbelen over beleid en bestuur op welke wijze dan ook, maar dit is de lakmoesproef van regeren.
alexbl69 schreef op woensdag 31 mei 2017 @ 16:07:
[...]
Pik deze er even uit, want vind dit wel een heel interessante.
Wat je hier schrijft geldt (m.i.) namelijk niet alleen voor GroenLinks. Want waar onderhandelen ze eigenlijk over? Er wordt gedaan alsof de partijen mijlenver uit elkaar liggen terwijl de bewegingsruimte voor ons nationale parlement door bestaande wet- en regelgeving, de inkapseling in de EU en diverse internationale verdragen nog nooit zo beperkt is geweest als nu.
Zo beschouwd is dit hele gebeuren toch niet meer dan een rituele stoelendans?
Ja, en nee. Dit is helaas niet zo eenvoudig.
Laat ik het volgende voorop stellen: er is altijd een stoelendans. Er is altijd positioneren. Er is altijd sprake van beeldvorming om beide processen af te dekken en de aandacht er van af te leiden. Dit is niet zozeer politiek, dit is (banaal) menselijk gedrag.
Dit gezegd zijnde, je observatie dat er een beeld is van enorme afstand tussen partij is correct. De observatie dat dit beeld op zijn minst niet algemeen correct of realistisch is, die is ook correct.
Alle partijen staan veel dichter bij elkaar, dan sommigen beseffen, en dan sommigen willen weten. De eenvoudige reden daarvoor is dat er gewoonweg veel minder ruimte is voor beheersing over afhankelijkheden die steeds minder te maken hebben gekregen met nationale politiek of dergelijke. Misschien is het een punt van ironie, maar onze omgang met globalisering maakt ook nationale politiek tot een slachtoffer. Soms lopen ze tegen dat besef aan.
Dat wil niet zeggen dat gevolgen daarvan per definitie slecht zijn. Integendeel, dat is altijd een vraag van hoe we daar samen mee omgaan. Logisch ook.
Enfin, waar dit op neerkomt is eigenlijk niet zozeer een punt van visie of overtuiging, maar van bepaling van trends. Als ik het heel eenvoudig schets, dan kun je een algemene scheidslijn maken in wat partijen individueel voor ogen hebben ten aanzien van uitdagingen en de methodes om daar mee om te gaan.
Bij het CDA zie je heel duidelijk een enorme focus op affirmatie status quo. Verandering moet op afstand gehouden worden. Het wordt gezien als kostbaar, als verstorend, als beperkend.
Bij de VVD zie je een soort van verlamming. Enerzijds is er een diepe focus op status quo, waarbij verandering enkel een mogelijkheid is wanneer het niet doet tornen aan het zwaarste selectieve belang óf wanneer het te veel doet tornen aan het vereiste electoraal draagvlak buiten de eigen kern. Een jongerenorganisatie ziet dit bijvoorbeeld heel anders dan de coryfee met 50 bijbanen beschikbaar gesteld middels het netwerk van het Gasgebouw. Om het maar even ter illustratie plat en simplistisch uit te drukken. Probleem is wel dat in de afwezigheid van een interne visie op systemische uitdagingen er kleine schisma's zijn ontstaan, en als er iets is waar de VVD nooit happy mee is, dan is het dat wel. Daar zit immers behoorlijk trauma.
Kortom: verandering kan, zolang dit het netwerk niets kost, en de compensaties vanuit het netwerk niet in het gedrang brengt. Je hoeft geen genie te zijn om te zien dat deze impasse doorbreken een kwestie is van ambitie voor de toekomst, en niet het nu.
Als je dan naar een GL kijkt, dan valt op dat verandering niet als iets slechts gezien wordt. Ook niet als iets vanzelfsprekend goed, maar er is consistent ruimte voor erkenning van noodzakelijkheid ertoe. Beetje zuur, dit is nota bene waar mijn partij ooit de voeten in had, en wat haar groot gemaakt heeft, maar dit terzijde

Dat men daar geen eigen netwerk heeft, en te vaak struikelt over visie, dat klopt. Dat neemt echter niet weg dat er een fundamenteel verschil in perspectief ligt hier.
Nederland, is geen eiland. Het is meer dan dat, maar ook minder. Hoe dan ook, het kent behoorlijk wat afhankelijkheden. Het is de taak van een Overheid om er zorg voor te dragen dat er in algemene balans stabiliteit is voor het beheersen van daarvan zodat er een algemeen nuttige balans is voor verdeling van en toegang tot de vruchten daarvan.
Vanuit de conservatieve reflex ligt die taak bij behartiging van de huidige status quo. Men richt zich dus op het gebruik van machtsmiddelen voor het instigeren van trends die dit in de hand werken. Vanuit de progressieve reflex ligt die taak bij het scheppen van een nieuwe status quo. Men richt zich dus op gebruik van verandering als voeding voor instigeren van trends.
Achter de stoelendans zit dus iets wat tegelijkertijd heel simpel, en enorm complex is. Welke trends zijn gewenst versus noodzakelijk. En daar hangen behoorlijk wat belangen aan.
We hebben hier allerlei labels en classificaties de revue zien passeren, we hebben allerlei vormen van politieke methodologie besproken. Het gros daarvan is verleden tijd, niet langer efficiënt, te vaak verlammend, te vaak ronduit schadelijk en vertekenend.
We hebben het hier bijvoorbeeld over links of rechts, terwijl die labels op geen enkele wijze meer aansluiten bij demografische ontwikkelingen of geo-economische patronen. Wat we wel nog steeds hebben is een veel meer basale keuze tussen hier & nu versus straks & overal.
De uitwerkingen daarvan spelen over de gehele linie van het politieke spectrum ongeacht welke oude labels, smaakjes of kleuren dan ook. Wat blijft is de algemene scheidslijn van conservatief versus progressief - en dat ligt moeilijk omdat dit laatste in het verleden als label misbruikt werd. Dat maakt het moeilijker om de zaken eenvoudig en nuchter te houden.
Om het heel cru uit te drukken, in het licht van groeiende erkenning van het einde van de huidige grote cyclus (en dus de komst van een volgende) zijn er twee stromingen. De een wenst de huidige cyclus te continueren, de andere wenst een volgende te scheppen. Het laat zich raden dat beiden extreme posities zijn, en dat enkel vanuit een middenweg er realisme mogelijk is.
Maar dit is wel de inzet. Dit zit achter het dansen en het gebabbel in beeld. Dit is waar voor externe domeinen bepaald wordt of Nederland volgt op de rest van Europa, of een eigen rol en functie heeft als aanjager zoals vanouds. Dit is waar voor interne domeinen bepaald wordt hoe lonend de transitie naar een volgende cyclus is voor wie.
De huidige situatie is er een waar te veel geen middenweg willen overwegen. Voornamelijk omdat men te afhankelijk is geworden van het binaire beeld van dit of dat rood gevaar, terwijl men blind is voor het bruine gevaar (of het zelfs als nuttig ziet).
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.