Onbekend schreef op donderdag 18 mei 2017 @ 21:07:
[...]
Nu is er bijna geen coalitie te vormen omdat ze de PVV niet er in willen en er te veel partijen nodig zijn om een meerderheid te hebben. Volgens mij is het nu het beste om de PVV een coalitie te laten vormen, om de vroegtijdig te laten stranden.
Het gevolg is dan dat er nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven waarna de PVV een stuk minder stemmen krijgt en het daarna gemakkelijker wordt om andere partijen een coalitie te laten vormen.
Nu ja, de geschiedenis toont helaas consistent aan dat zodra gevestigde politiek ruimte geeft aan, of probeert het te coöpteren, de spreekwoordelijke bruine hemden die zich voordoen als vernieuwend zonder uitzondering de gevestigde politiek volledig aan de kant zetten.
Dat zou niet zo erg zijn, als het daadwerkelijk ging om vernieuwende of nieuwe politiek. Net zoals oude systemen op gegeven moment aan verandering toe zijn, net zoals een bedrijf na het behalen van doelstellingen nieuwe dient te zoeken, zo is alles altijd een proces van verandering.
Vraag is wel of iets daadwerkelijk vernieuwend is, of dat het iets ouds in een ander jasje is. Het verschil is subtiel, maar van essentieel belang. Dit is een lakmoesproef die we hoe dan ook voor welk soort politiek altijd moeten toepassen. Of het nu om de voetbalclub gaat, het wijkteam of de nationale politieke dynamiek en ontwikkeling.
Een tweede vraag is of iets daadwerkelijk vertegenwoordigend en/of behartigend is. Daarbij komt ook de vraag omtrent organisatie en structuur. Praktisch voorbeeld, een politieke partij gestoeld op autoritarisme is op geen enkele wijze verenigbaar (laat staan te vertrouwen) met een bestel op democratische grondslag.
Enfin, zo kan ik wel een hele tijd doorgaan, we weten het ergens ook wel. Het grote probleem is dat dit soort destructieve fenomenen symbool zijn geworden van. Vul maar in wat, het punt is hier dat mensen zich verenigen met wat in feite hun eigen perceptie en gevoel is. Niet met dat van het fenomeen / groep / partij zelf. Die maakt daar enkel gebruik van. Die discrepantie ligt ontzettend gevoelig.
Dat wordt heel snel duidelijk als je met mensen er over spreekt, gewoon op straat of waar dan ook. Het is een reflex van associatie. Ik geeft mijn stem aan X, want ik voel Y, dus als X wordt aangevallen wordt mijn gevoel (en dus ook mijn wereldbeeld, overtuiging en identiteit) aangevallen.
De lijn loopt in deze slechts in één richting. Er is geen enkel proces of protocol of wat dan ook bij dit soort fenomenen om er zorg voor te dragen dat de lijn ook van partij / persoon/ symbool / organisatie naar degene die er macht aan geeft - de kiezer - loopt.
We zien dit met grote regelmaat zo ontsporen in de geschiedenis. Het patroon is telkens hetzelfde. Soms gaan we er beter mee om dan anders. Deze cyclus zijn we daar bijzonder slecht in. We doen enkel symptoombestrijding, en pakken niet de ziekte aan. Dat is niet dat destructieve fenomeen (bijvoorbeeld een Wilders, of een con artist als Baudet). De ziekte is de oorzaak van het gevoel en de verschuiving in perceptie wat ten grondslag ligt aan de negatieve emotie waardoor mensen besluiten hun macht uit handen te geven en de associatie te maken tussen hen zelf en dat waar ze die macht aan geven.
Eigenlijk zit hier ook de allergrootste reden waarom het nut heeft om het komende kabinet niet vanuit een absolute of makkelijke meerderheid te laten regeren. Maar om een positie en kader te scheppen waarin dat kabinet zich niet vanuit ideologie kan bewegen, niet vanuit koehandel, niet vanuit de achterkamer - maar waar het moet werken, moet shoppen en overtuigen vanuit een positie in het politieke midden. Met oog op het collectieve belang, en niet op het selectieve belang plus eigen marketing.
Pas dan kun je de echte ziekte langzaam aanpakken - zowel realiteit als beeld van afbraak omstandigheden, kansen, voorzieningen en toegang tot verdeling van en voor mensen. Dan zakt uiteindelijk die trend gewoon in. Maar dit is niet iets wat "uit" "de politiek" kan komen. Dat is een afgeleide van gewoon dagdagelijks menselijk gedrag in de samenleving, van burger en bedrijf. Participeren die, houden die consistent de vinger aan de pols, dan gedraagt politiek zich heel anders. Of het nu om een Wouter Bos gaat indertijd, of een Wilders die op de vinger getikt worden over de discrepantie tussen wat hij zegt maar in werkelijkheid doet, of welke politicus of politieke partij dan ook.
Maar toegeven aan die negatieve - bruine (zoals ik het noem naar geschiedkundig voorbeelden al zo oud als de Romeinen) - trends heeft nog nooit een goed gevolg gehad. Het heeft nog nooit tot verbetering geleid. Het heeft altijd een enorme prijs gevraagd, na veel pijn en veel exces. De pogingen om het salonfähig te maken zijn altijd net zo dom als het streven het te coöpteren of zelf met dat soort vlaggetjes te gaan waaien en menen het onderuit te kunnen halen.
Hoe moeilijk ook, hoe gevoelig het ook ligt, hoe verwarrend het ook is - de prijs van er ruimte aan geven, of er ons aan over te geven, is uiteindelijk altijd veel te hoog. Hoe hoog, nu ja, er wordt hier al snel dan een Godwin gemaakt, maar dat is eigenlijk het foute voorbeeld. Het maakt geen bal uit wat de smaak is, welke kleur het heeft, welke vorm het heeft. Het gaat om de aard, en het effect. De prijs is altijd hetzelfde. Het echt pijnlijke hier, is dat het altijd de mensen zijn die het mogelijk maken, die de hoogste prijs betalen.
Luxicon schreef op donderdag 18 mei 2017 @ 21:39:
[...]
Bij mij wel. Wat ik nog erger vind is dat het een 'bestuurloos' land is, geen eenheid. Iedereen met andere gedachten, 1 grote soep dus. Beter hadden ze hier ook net zoiets als in de US, 2 partijen. 1 links en progressief en 1 rechts en conservatief. Progressief kan ook verwoord worden als het kapot maken van alles dat opgebouwd is.

Not sure if serious. Heb je al eens goed gekeken naar verloop en ontwikkelingen van binaire menselijke systemen? Zonder uitzondering is het resultaat altijd gulzig gedrag en perverse organisatie. Dat maakt niet enkel alles kapot wat opgebouwd is, het kan zich enkel voeden met kapot maken en afbreken. Dit is inherent aan elk dergelijk systeem. Er zijn geen uitzonderingen.
Extremen zijn nooit gezond. Of het nu teveel zout is, teveel nootmuskaat, teveel ideologie. En als je maar twee posities hebt, dan zijn ze allebei per definitie extreem voor elkaar. Het is een beetje alsof je eigenlijk een punt van ironie wil maken met de verwijzing naar de VS, waar de afgelopen dertig jaar elk segment van samenleving consistent afgebroken is geworden - in een causale relatie tot het binaire politieke systeem.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.