CagriCagri schreef op woensdag 20 juli 2016 @ 10:47:
[...]
Klopt, Gülen en Erdogan hebben in 2013 ruzie gekregen. En daarna heeft het eigenlijk uit te hand gelopen. Hiervoor was Gülen te zien met bijna elke regerende partij. Men dacht dat hij patriot was met zijn Turkse scholen wereld wijd.
Mocht de coup slagen wilde Gülen net als in IRAN(Ayatolla's) naar Turkije vliegen en zich Khalifa uitroepen(wordt gespeculeerd)
Heh, nee. Zo cru als het klinkt, ze zijn beide absoluut patriotten. Het zijn ook beide raspolitici. Allebei met bagage van corruptie en politieke (en andere) koehandel. Wat dat aangaat zijn er echt nauwelijks verschillen. Zelfs niet inzake relaties ten aanzien van oude spoken uit het verleden, beide zijn in het verleden flink getroffen door vroegere interventies en verschuivingen.
De verschillen zitten op heel andere punten. Beide hebben een specifiek ideologisch model voor ogen, waarbij het verschil zit in organisatie ten aanzien van machtsinstrumentatie.
Heel simpel gesteld: Gülen is iemand van het idee van wijze (oude, rijke) mannen van het parlement. Erdogan is iemand van het idee van één oude en rijke man punt.
Een volgend verschil is het perspectief ten aanzien van de inrichting van het land. Gülen is iemand van het idee van pluralisme. Erdogan is iemand van termen als monocultuur. De eerste stelt aldus als vereiste instrumentatie voor samenwerking tussen onderdelen van samenleving, de tweede stelt heel simpel de vereiste van overwicht van de leider over die onderdelen - de leider is de eer en het geweten van de natiestaat.
Nog een ander verschil zit in het historische veld. Gülen stelt (misschien een beetje naïef) dat er een vanzelfsprekende balans tussen religies zal zijn op basis van de inrichting ingevoerd door Atatürk (seculiere scheiding). Erdogan stelt dat Atatürk een fout in de geschiedenis is die gecorrigeerd moet worden, aangezien er vanuit moreel perspectief geen onderscheid is tussen visie, geloof en behartiging van belangen.
Beide zijn ze als de dood trouwens voor de strijdkrachten. Ook zijn ze als de dood voor een heropleving van de zogeheten oude "diepe" staat - het spook van vermenging en verstrengeling van overheid, georganiseerde misdaad en strijdkrachten (opnieuw).
Het zal misschien koud klinken, maar de meest simpele verkenning van afhankelijkheden, vereisten, middelen en netwerken toont al vrij snel aan dat Gülen van de twee het meeste te verliezen heeft van welke coup door wie dan ook. Het is een kwestie van politiek en sociaal-economische balans. Zelfs een scenario waarbij Gülen ondanks eigen trauma's er in zou slagen om gebruik te maken van de strijdkrachten om middels toepassing van geweld de controle over te nemen is op geen enkele wijze praktisch of haalbaar. Zelfs als beweging is er geen enkele basis voor om fundamenten te leggen ten aanzien van de status quo na zo'n paleisrevolutie. Het "beste" scenario haalbaar bij volledige beheersing over strijdkrachten (waar zijn netwerk niet zit, wel bij de politie die zich hard deed verzetten tegen de militairen) is er een van burgeroorlog.
Gülen is geen domme man. Er kan over hem net zo veel gezegd worden als over Erdogan. Maar hij is niet suïcidaal. De Gülen beweging is eigenlijk op zijn best een tegenbeweging in een politieke en economische arena. Het staat in geen enkele verhouding ten opzichte van de machtsbasis van de AKP. Niet om bot te zijn, maar het is een beetje alsof een SGP een strategische bedreiging is voor een CDA tijdens de jaren '80 en '90 vorige eeuw.
En ach, dat Iran verhaal. Om dat nu serieus te nemen, het is niet relevant. Het enige waar we iets mee kunnen is consequenties en effecten.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.