B0MBACI schreef op dinsdag 19 juli 2016 @ 13:20:
[...]
Vanuit mij gezien (Nederlander van Turkse komaf) is discussiëren mbt dit soort onderwerpen op fora zinloos. Reden hiervan is dat ik het niveau vaak te laag vind, in het algemeen te weinig gevalideerde informatie is om daarmee een bepaalde waarheid/conclusie te trekken en als laatst er heel makkelijk land uit geroepen wordt als je denkwijze anders is. Ik heb vandaag je berichten gelezen en vindt je uiteenzettingen zeer interessant. Dus bij deze er is minimaal één persoon aanwezig met een Turkse achtergrond, die graag jou berichten leest (voor wat het waard is

).
Het is het waard
Ik kan me absoluut vinden in de observatie ten aanzien van niveau's van discussie. Mijn voorkeur geniet de arena van persoon tot persoon, of persoon en publiek - maar goed, zo veel van moderne informatiestromen zijn tegenwoordig beperkt tot pixels. Zolang er maar moeite gedaan wordt om uitwisseling te bereiken, ongeacht de arena.
corset schreef op dinsdag 19 juli 2016 @ 14:31:
[...]
Ach, we roepen toch ook schande als een journalist 100% bedoeld een wet breekt in Turkije en daarvoor gearresteerd wordt? Zij wordt dan toch ook gelijk gezien als slachtoffer.
Het is gewoon erg duidelijk in de Nederlandse media, turkije kan niks meer goed doen, en als je er naar op vakantie gaat ben je duidelijk pro Erdogan. (helaas wordt dit beeld nog vaak gebruikt).
en sprookjesfiguur? Sorry dat ik het zeg hoor, maar er zijn meer dan genoeg Turken die het wel goed hebben, die wel meer banen hebben gekregen, betere huisvesting etc. Maar dat zijn zeker sprookjes?

Ik weet het niet. Let wel, het tweede deel van je bericht zal niemand met enig inzicht bestrijden. Turkije is een land in opbouw en groei, er is armoede net zoals elders, maar er zijn net zo goed mensen die het goed hebben. Heel veel zelfs, zeker meer dan in het verleden het geval was. Ik krijg niet de indruk - althans in reguliere media, en dan hebben we het dus niet over sociale media, verslaggeving of persoonlijke blogs e.d. - dat op een dergelijke universeel denigrerende wijze naar Turkije of de Turkse bevolking verwezen wordt.
Maar goed, vaak is dat een kwestie van die bronnen of perspectieven waar we het meest of het meest direct aan worden blootgesteld. Laat ik een voorbeeld geven, ik ben een tijd in Moskou gestationeerd geweest. Kennissen en contacten die ik daar had voorafgaand aan die periode reageerden toen wezenlijk anders op beeld en informatie die de ronde deden. De blik was meer naar binnen gericht, de media waren primair Russisch, verslaggeving (wat iets anders is dan journalistiek) was dominant. Met als resultaat dat men veel moeite had met wat door Russische media gepresenteerd werd als zijnde van westerse media, en met hoe men bij die laatste reageerde op media binnen Rusland zelf.
Nu is dat een ietwat scherp voorbeeld, aangezien er tegen die tijd eigenlijk geen neutrale media meer waren in Rusland, en in het Westen was men dusdanig geschrokken van het imploderen van eigen aannames (iets wat maar al te vaak ego treft) dat men weinig tot geen ruimte gaf om echte uitwisseling te hebben. Dat hielp ook niet. Het verscherpte enkel de polarisering. Ondertussen werd het zelfs voor Russen met interesse en mogelijkheden steeds moeilijker - emotioneel - om überhaupt nog naar westerse media te kijken (soms ook gevaarlijk, maar dat is een ander verhaal).
Enfin, hoe scherp ook dat voorbeeld, het is in zijn essentie niet anders dan wanneer we hier een partij coryfee een voordracht laten houden over het gevaar van nivelleren en het rode spook. Leden en volgelingen zitten daar zo diep in dat op het moment dat er dan iemand buiten de dynamiek wijst op de drogredenering (of erger) het al heel snel niet meer gaat om de argumenten, maar om puur de emotie. Trots, gezamenlijke identiteit, ondergraving van individuele investering daarin, ga zo door.
Het levert wel een goede lakmoesproef op: zet een politicus consistent op dat soort gedrag in? Dat is gevaarlijk, en zou mensen aan het denken moeten zetten over de vraag of een dergelijke politicus wel het algemene belang voor ogen heeft.
En daar zit een heel erg interessant maar ook vaak pijnlijk punt. Wij als mensen zoeken altijd een individuele en een collectieve identificatie. Ik ben wie ik ben, ik ben hier vandaan, ik ben onderdeel van iets wat groter is dan de som der delen. Op het moment dat het grote geheel anders bejegend of gezien wordt dan onze eigen perceptie ervan is het heel moeilijk om volledig rationeel te blijven.
Sterker nog, het is zelfs volstrekt logisch dat we ons dan in onze eer aangetast voelen. Tenslotte maken wij deel uit van datgene wat op de korrel genomen wordt.
Als iemand dat binnenshuis doet, dat is al moeilijk. Komt er ineens iemand van buiten af met de vinger wijzen, dan is onze eerste reactie nog veel heftiger. Dat is volstrekt verklaarbaar en begrijpelijk.
De vraag is wel of het ook nuttig is om toe te geven aan die eerste reflex. Let op, dat geldt voor alle kanten van het spectrum in deze. Of het nu de spreekwoordelijke botte Hollander is met zijn oordeel van buiten af, of de Turk die nu midden in een soep zit waar hij absoluut geen behoefte aan heeft. Maakt niet uit van welke kant we komen of kijken, onze eerste reflex is zelden nuttig. En dat is een gegeven van menselijke psychologie, en dus een flinke uitdaging.
Persoonlijk zie ik de huidige situatie niet als een kwestie van voor of tegen dit of dat. Daar is het veel te complex voor. Er zijn wel een aantal kernpunten zichtbaar waar best wel vragen over gesteld zouden mogen worden. In sommige opzichten zou dat zelfs moeten (kunnen). Mijn focus ligt op de effecten op termijn voor samenleving, economie en geopolitieke ontwikkeling.
Maar laat ik na dit verhaal een korte tegenvraag stellen: is het voorstelbaar dat - bijvoorbeeld - de gemiddelde Nederlander (die op het journaal beelden ziet en de afgelopen jaren in kranten (journalistiek) toch best veel gelezen heeft over zaken die bij hem of haar thuis als eng worden gezien) schrikt van wat er dit weekend gebeurd is?
Even helemaal los van waardeoordeel, ik kan best begrijpen dat de gemiddelde burger in Europese lidstaten inmiddels met iets tussen onzekerheid en wantrouwen in naar de ontwikkelingen in Turkije kijkt. Maar is dat ook voorstelbaar voor mensen die in Turkije wonen, werken en leven.
Let wel, mensen zijn mensen, we simplificeren nogal reflexief. We zien beeld, en beeld draagt verder dan ruwe informatie. Dit is een van de redenen waarom symbolen zo'n enorme impact hebben bij mensen. Erdogan is daar een goed voorbeeld van. Los van de persoon, los van de functie, hij is het beeld wat mensen zien bij ontwikkelingen waar men vragen bij heeft, of zich zorgen over maakt. Ongeacht vermeend, correct, direct of afgeleide, de associatie wordt integraal aan verwerking van beeldvorming door mensen.
Natuurlijk kun je bovenstaande spies ook volledig omdraaien. Sterker nog, dat moet ook. Op een forum als GS is daar nul ruimte voor, echter hier ben ik er toch van overtuigd dat ondanks de menselijke aard het best goed mogelijk is om beide richtingen te verkennen, en eens met elkaars schoenen te lopen.
Dan komen op zich twee redelijke en eenvoudige vragen om een startpunt te maken op tafel.
Kan de typische Nederlander zich een voorstelling maken van hoe iemand die in de soep zit moeite kan hebben met de "out of the blue" vinger van iemand die in een luxe positie ver buiten naar binnen zit te kijken.
Maar ook, kan diegene die in de soep zit zich voorstellen dat de persoon daar buiten schrikt van wat hij ziet.
Zo zijn er meer vragen te bedenken, dat spreekt voor zich. Het valt mij simpelweg op dat we door de bank genomen meer instinctief naar elkaar reageren, dan dit soort vragen eerst op tafel te leggen. Dat is jammer, want zo staan we niet enkel gewone uitwisseling in de weg, we blokkeren zo ook de mogelijkheid voor elkaar om bruggetjes te bouwen. En dat is in de menselijke geschiedenis eigenlijk het enige wat excessen kan temperen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.