De lijn loopt juist de andere richting op. We gaan steeds meer naar het Angelsaksische model, met name voor sociaal-economische inrichting.
franssie schreef op maandag 3 december 2018 @ 01:20:
[...]
Dit is mijns inziens wat kort door de bocht. Europa is ook een organisatie geworden en organisaties hebben de neiging om ook zelf naar zingeving te zoeken om hun bestaansrecht te verantwoorden (en de bijbaantjes en inkomsten veilig te stellen).
Ik ben pro EU op veel vlakken maar van die belg en die griet van D66 ga ik over mijn nek.
Ja, helaas gaat het om menselijke systemen. Grootste complicaties hierin zijn 1) het gebrek aan bestuurlijke vernieuwing vanuit 2) de lijn van nationale partijpolitiek naar Europese politiek wat zich continueert omdat 3) burger en bedrijf dat laatste niet zien want alle beeldvorming heeft de vorm "Europa zegt".
Ook bij overige uitdagingen wringt die schoen trouwens.
Ja de EU heeft veel gebracht en heeft een stabiel continent neergezet, maar enige vorm van zelfreflectie ontbreekt bij de commissie en het parlement, een introverter politiek circus bestaat alleen in de US, China en de democratische republiek van Korea (even wat gechargeerd, ik kan ook nog wel Latijns Amerikaanse landen noemen).
We zijn er nog niet. Daarbij, perfect zal ook nooit mogelijk zijn, maar het zit/zat op de goede weg, totdat we 1) de termijneffecten van de derde weg en de technocratisch-politieke invalshoek van de jaren '80 tegenkwamen en 2) we er achter kwamen dat we een pijnlijk set aannames gemaakt hadden (in relatie tot Rusland het idee "de koude oorlog is voorbij we hebben gewonnen", in relatie tot China "beproefd recept elk land wat tot het model toetreedt wordt open en volgt het model", in relatie tot de VS "garantor is per definitie stabiel").
Ik snap heel goed dat veel burgers er ziek van worden, maar de ziekte zit niet bij de burgers maar in het systeem van de politiek zoals die in Europa bedreven wordt.
Ja, en nee. Ik begrijp wat je zegt, en dit klopt ook (in die zin, er liggen uitdagingen, het is niet zo dat alles kaput is, integendeel). Het is echter niet zo eenvoudig, aangezien de algemene vorm van bestel van lidstaten uitgaat van een aantal gedeelde grondvesten. Onder meer, de hoeksteen van participatie als drukmechanisme voor zowel functionaliteit van bestel als mechanisme voor balans tussen vertegenwoordiging en behartiging.
Heel eenvoudig gesteld is er een relatie van wisselwerking tussen de onderdelen van het bestel. Dat is gebaseerd op gedrag binnen en deelname aan het bestel. Dit is ooit zo opgezet om politiek te laten volgen op burger en bedrijf. Historische achtergrond, niet langer de makkelijke overname van gevestigde politiek, niet langer het makkelijk doorslaan van politieke component in gulzige organisatie en gedrag ten koste van het bestel.
An sich werkt dat prima. Maar, puntje van eerlijkheid, na de zogenaamd roerige periode van de jaren '70 begon een periode waarin het niet op kon. Waar neuzen dezelfde kant op moesten staan. Met als resultaat een gewenning aan status quo, en een relatief lange periode van passiviteit. Op de schouders van een tweetal generaties opbouw waarin het nog nooit zo goed geweest was ondanks her en der wat gedoe. Met als resultaat het afnamen van participatie in bestel, met name door de burger.
Dat liet ruimte. Dat wordt altijd genomen. Al helemaal als geloofsgedrag een makkelijke brandstof is voor oneigenlijk gebruik wat die ruimte krijgt. Dat schiep de randvoorwaarden voor de verschuivingen waar we tegenwoordig de termijneffecten van zien. Waaronder een diepe verschuiving in politiek gedrag in relatie tot de component van bestel, de burger. En dan gaat de spiraal de volgende draai in.
In hoeverre waar welke ziekte zit is tegenwoordig minder relevant dan de noodzaak om de draad weer wat meer op te pakken. Des te meer participatie, klein of groot, des te meer drukmechanismen, des te minder ruimte voor oneigenlijk gebruik. Wel met wat tempo, aangezien tegenwoordig een Eerste Kamer (de perikelen van verstrengeling) al bijna eigen regels van Wij van WC Eend mag gaan opstellen.
Laat ik het zo zeggen: we verwarren vaak symptomen met ziekte, erkennen zelden een van beiden, maar de balans is zoek. En dat komt neer op toename van gedragsvormen à la segregatie en snelle prikkels, en de afname van stimuli tot en activiteit in participatie. Het recept om de soep langzaam op betere smaak te brengen treft mij als duidelijk.
Lukt dat, dan kunnen we ook op Europees niveau uitdagingen aanpakken. Dat lukt nu niet, omdat te veel blokkades daar door ons zelf (als land) opgeworpen worden.
Europa gaat denk ik pas echt werken als we in regio's gaan denken en niet in landen. Indien we in landen blijven denken blijft de angst voor de DE-FR as bestaan, versus die van de oostbloklanden. Het werkte vroeger, maar als de EU niet inziet dat het achterhaald is op landenbasis zie ik het somber in. Met of zonder de UK (ex Ierland, ex Schotland), Spanje (Ex Catalonië), etc etc. De EU is voor veel groepen een dubbeljuk, naast het Juk van de eigen overheid ook het Juk van de landsregering. Dan wordt je tweemaal niet gehoord.
Kan, een Europa van (de) Regio's is een insteek. Ook een mechanisme. Vraag is wel of dat niet meer past in een federaal-decentrale structuur waar we sociaal-cultureel niet klaar voor zijn. Zeker aangezien nationalisme zo'n makkelijke negatieve energiebron is, en patriottisme overstijgt.
Mij treft het vaak meer als een stukje perceptieproblematiek van de momentopname. Elk land tegenwoordig was ooit een hele hoop andere landen, naties of dergelijke. Langzaam maar zeker komt dat, zelfs daar waar grote verschillen (als taal of conflict) liggen, steeds dichterbij met meer overlap omdat wat ooit groot was steeds kleiner is omdat de wereld groter wordt en sneller beweegt.
Ik weet niet of de paar voorbeelden van regio's waar troubles zijn in relatie tot nationale regering / identiteit / structuur genoeg is om het idee te accepteren dat er overal of in meerderheid sprake is van een soort van dubbel juk. Als dit Nederland 80 jaar geleden was, misschien. Tegenwoordig is Groningen het laatste wingewest, wat bijna niemand echt zo ziet, en zijn de overige gewoon provincies in een land. De Duitse bondsstaten zijn landen, maar niet echt meer, niet eens meer deelrepublieken. Het zijn vrij goed gelaagde systemen van vertegenwoordiging, waar enkel in het oude oosten her en der onbalans is voor behartiging. Frankrijk idem, al zit men daar met diepe verschillen tussen regio's in geo-economische zin.
Een regiomodel is trouwens waar we langzaam aan naar groeien. Decentralisatie, overdracht van taken aan provincies en gemeentes. Het patroon is er.
Voor mij is de grootste uitdaging van verdere ontwikkeling van Europa als bestendig mechanisme van zowel vertegenwoordiging als behartiging het temmen van ziekten als partijpolitiek en loyaliteitsnetwerken. Vanuit bestuur- en organisatiekunde ligt daar de grootste drempel in relatie tot ons spectrum van gedrag. Maar goed, aangezien we tegenwoordig op school niet of nauwelijks nog leren hoe Europa werkt, of in het dagelijkse leven zien wat via Europa mogelijk gemaakt wordt, is dat een flinke klus. Hoeveel mensen trappen in de politieke marketing van eigen partij en politiek à la "Europa zegt"?
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.