EektheMan schreef op dinsdag 2 oktober 2018 @ 20:51:
[...]
Rondje ambassades in de extended-Balkan achter de rug. Bij de Nederlandse ambassades gaat het bij mijn weten vooral om extra medewerkers op de handels desk. Na bezuinigingen en centralisatie zijn de Nederlandse Ambassades gedegradeerd tot een verlengstuk van de internationale KvK (doelt @
Virtuozzo denk ik ook op).
Bij belangrijke politieke kantelpunten zal de ambassadeur eerder een bezoekje brengen aan een Nederlandse bloementeler in land X, dan macht en vrienden kweken aan de onderhandelingstafel. Veel personeel is trouwens ook nieuw. Door bezuinigingen en te veel bureaucratische changes zijn veel gegaan voor vervroegd pensioen en bedrijfsleven, maar ook de EU Delegaties hebben bij mijn weten ervaren krachten aangenomen. Nederlanders en Russen(binnengekomen op een ander paspoort) zijn nu geloof ik de snelst stijgende nationaliteit binnen de instanties (Hearsay).
De reductie van soft power instrumentatie, waar ambassades en gerelateerde instellingen deel van uitmaken, heeft voor Nederland twee vormen / fases gekend. Vanaf Lubbers II waren er de partnerschappen met voornamelijk de Britten, dat nam uiteindelijk een deur richting inlichtingen- en diplomatieke diensten. Vanaf het staartje Balkenende / begin Rutte werd in toenemende mate wat over bleef onderdeel van overdracht naar externe consultatie / participatie met bancaire en groot-zakelijke partners.
Het VK is voor Nederland altijd een belangrijke partner geweest in Europese ontwikkelingen. Zowel voor geopolitieke als regulier politieke kaders, maar ook voor economische betrekkingen en andere relaties. Ettelijke decennia lang hebben we daar op meegelift. Stelselmatig.
De EU is trouwens inderdaad op veel gebieden lang in slaap gesukkeld, net als zo'n beetje elke deelstaat. Het einde van de Koude Oorlog gaf een impuls aan het denken van "het is af, de wereld is klaar, het conflict is voorbij, de ordening staat vast, vanaf nu enkel maar meer en beter".
De EU als Instellingen en organisaties zijn er eerder achter gekomen dat dit niet het geval is dan bijvoorbeeld Nederland. De rangen zijn nou niet echt gevuld met Russen echter

Er zijn wel heel veel Nederlanders uit traditionele kringen van diplomatie et alii bij de Europese Instellingen terecht gekomen. Niet vanuit plaatsingen, maar omdat de instrumentatie in Nederland thuis gewoon geen ruimte meer deed bieden (en uitdagingen niet serieus genomen werden).
Het VK is er trouwens ook veel eerder achter gekomen dat de aannames na het einde van de Koude Oorlog louter dat waren: aannames. Men had toen echter al behoorlijk wat interne complicaties liggen. Londongrad als symptoom is het minste. Een van de grote redenen waarom bijvoorbeeld May ondanks alles gevoelig blijft voor signalen uit NATO en andere strategische partnerschappen is de problematiek van het Kremlin op eigen bodem, en in Moskou. Maar ook op andere gebieden is er breder bewustzijn ontstaan, al voorafgaand aan de Brexit liep het VK tegen nogal wat lampjes aan bij hun historische handelsverbanden - zeker op niveau van beleid en bestuur een niet te onderschatten factor. Voorafgaand aan de opmaat naar Brexit kreeg men daar de ene tik na de andere te verduren in de zin van "you're just another country far away".
De Britten hebben wel historisch / constitutioneel geheugen met dit soort zaken. Dat richt zich wel strikt op het VK. Besef daarvan was een van de grote drivers achter de Nederlandse push om een zekere organisatie in NATO verband in Den Haag te krijgen.
Voor het VK zijn ambassadeurs trouwens iets heel anders dan voor Nederland. Het zijn coördinatoren waar belangen van staat / politiek / economie als poortwachter bewaakt en behartigd worden. Voor Nederland is dat nou niet echt het geval meer, onderhandeling en toegang valt buiten diplomatieke kaders, zogezegd. De reconstructie van Nederlandse soft power, ik kan niet zeggen dat daar echt sprake van is. Zeker niet in relatie tot handelsbelangen. Wel in relatie tot het Europese politieke spel voorbij de lijn van Berlijn (no pun intended). Maar dat is omdat Nederland nu vaandeldrager is van het Angelsaksisch denken en ordenen. Niet voor andere redenen als Nederlands economisch of fiscaal belang.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.