The_Butler schreef op donderdag 30 augustus 2018 @ 12:50:
[...]
@
Virtuozzo zei eerder als eens hetzelfde, dat er een draaiboek ligt, maar kan iemand me uitleggen hoe dit precies tot stand komt?
Er moet toch een moment zijn geweest in 2016 waarop personen in de Engelse regering bij elkaar zijn gekomen om duidelijkheid te krijgen wat nu precies die Brexit inhoud, in de verschillende scenareo's voor het land Engeland. En ok, dit weten ze niet precies dus laat men onderzoek uitvoeren; waar al snel naar boven komt dat transport, luchvaart, atoom energie, gallileo, CERN, Stroom voorziening, etc. allemaal afhankelijk zijn van EU regelgeving en allemaal in puin zullen liggen als er niet zo snel mogelijk nieuwe afspraken worden gemaakt.
Goed, we zitten nu dus in ons kamertje en we weten dat het een shitstorm wordt (in neem aan dat de aanwezigen niet in de fabel van £350 miljoen voor de NHS gelooft). En wat beslissen ze, wat wordt ons plan van aanpak? En iemand komt met het geniale plan om gewoon zo lang mogelijk uit te stellen, de EU de schuld te geven van spaak lopende onderhandelingen, geen voorbereidingen te treffen en dit heeft als einddoel... ja eehrr, wat precies? Gokken we erop dat de EU geen branded Engeland naast zich wilt omdat de economische en sociale schade zodanig groot zal zijn, of hopend dat andere verdragen zoals NATO op de achtergrond genoeg pull hebben om toch iets af te dwingen?
Ik weet het serieus echt niet, als iemand me uit kan leggen wat het game-plan is / was en sinds wanneer dit in werking is gesteld dan zou dat erg helpen. Ik zie het namelijk niet.
Er moet onderscheid gemaakt worden tussen het politieke draaiboek, en het draaiboek van belangen. In de Kwestie Brexit was er in de aanloop naar het referendum sprake van een nogal slap draaiboek, gericht op de puur politieke dynamiek: de verhouding tussen de partijen dus. Nu ja, lang verhaal kort, dat werd vrijwel volledig gekaapt.
Het resultaat was een politieke verlamming, die nog steeds beheerst werd door die strijd tussen partijen. Met behoorlijk wat spel ook binnen de partijen.
Al vrij snel bleek echter dat zowel vanuit de lobby van de City, als vanuit andere groot-zakelijke lobby, er nogal wat focus was op gebruik van wat we externe consultatie noemen. Met andere woorden, aangezien de regering vast zat in politiek drama, de Brexiteers aan de kant van eerdergenoemde lobby bleken te staan en zo slim waren om een stap terug te doen (in die zin dat men zich aan het drama deed onttrekken, en dus niet besmet werd met de smaak van chaos), kwam het er op neer dat de britse overheid een stroom van informatie en lobby over zich heen kreeg van nogal singuliere oorsprong, met nogal selectief belang.
Al vrij snel bleek ook dat het apparaat van bestuur en beleid, wat in een bestel van open samenleving normaal de taak heeft om als buffer te functioneren voor de korte cycli van politieke vertegenwoordiging en behartiging zelf gepolitiseerd was, en waar het dat niet was, bleek het stuurloos vanwege de gevolgen van het langdurige politieke spel voorafgaand aan de opmaat naar Brexit.
Dat kwam er op neer dat regering en overheid al vrij snel een draaiboek samengesteld kregen voor uitwerking van post-Brexit scenario's. Ondertussen dachten wij dat ze bezig waren met het opstellen van een draaiboek. Pas recent is naar voren gekomen hoe we ons daar in vergist hebben.
De politieke arena heeft geprobeerd om een eigen draaiboek op te stellen, dat is dus niet gelukt, het was als dynamiek ook gecompromitteerd en getraumatiseerd, er was sprake van een enorme disconnect. Die vacuüm werd gewoon gevuld. Het is zo simpel als dit. En dat is ook heel menselijk. Het probleem is dat er a) sprake is van consistente focus en b) dat die niet ligt op collectieve of gedeelde belangen.
Media, maar ook de EU27 hebben dat lang gemist. Logisch, je kijkt naar wat in beeld is. Je denkt na over consequenties. Je bent geschokt, en vraagt je af "wat nu". Je gaat af op afspraken maar ook aannames. Je redeneert vanuit wat je kent, niet vanuit nog steeds veranderende omstandigheden. Omdat er een probleem ligt, wil je de schouders eronder zetten, en omdat je denkt dat de ander dat probleem ook niet wil, ga je er van uit dat die ook de schouders eronder zal zetten ook al is dat moeilijk vanwege al het drama. Je verwacht niet dat de ander enkel bezig is met marketing, en niets meer dan dit.
Kort gezegd komt het nog steeds op wensdenken uit. Het idee dat een hernieuwde toepassing van austerity measures onder druk enerzijds door die - perceptie van externe - druk een natuurlijke stimulans geeft tot cohesie en energie, anderzijds door toepassing van austerity measures een Brits Wirtschafstwunder tot stand zal brengen. Waarbij de kosten, vanuit risico's en verbondenheid in andere verdragsstelsels, voor anderen dan het VK zijn. Die kosten zijn niet enkel administratief-economisch, of een kwestie van tarieven en zo meer. Een land als Nederland, handelsland, diep verbonden, is kwetsbaar voor meer dan dat soort zaken. Het is ook kwetsbaar voor de verhalen van deregulering en versoepeling op allerlei terreinen in het VK, niet enkel inzake kapitaalstromen, arbeid en fiscaliteit, maar ook inzake copyrightbescherming, patenten en de loopgraaf van het octrooi.
Op heel veel punten heeft het VK ook behoorlijk wat kaarten in de hand. Maar, die kaarten zijn niet altijd zomaar uit te spelen. Zie dat voorbeeld van het gijzelen van strategisch veiligheidsbeleid. May probeerde de positie van het VK in het zogeheten Five Eyes Program tot kaart te maken, aangezien de meest kwetsbare Europese partners in het afgeleide Nine Eyes zitten, en de grote jongens van het continent slechts in het 14 Eyes. Vanuit VS en NATO werd daar hard over geoordeeld, en ging die kaart in vlammen op.
Er zijn echter ook andere kaarten. Pak het voorbeeld van The City. Het idee van een belastingparadijs voor fiscale en financiële stromen net naast de deur van de Europese hubs is verklaarbaar, maar destructief. De effecten van zoiets zijn enorm verstorend, en het heeft ook nogal geopolitieke en nationaal-politieke effecten voor EU 27 landen. Om het over de consequenties voor druk op verhoudingen tussen soevereiniteit van Staat en corporatisme in die landen nog niet te hebben. May speelt die kaart bewust uit. En die komt hard aan.
Het is in niemands belang om een gecompromitteerd en uitgekleed VK als buurman te hebben. Zelfs bij gezonde politieke verhoudingen zijn de effecten op overige relaties diep verstorend. En de kosten daarvan zijn in historisch en economisch opzicht altijd uitermate hoog. En ja, het zet precedent. Dat is iets wat we vrij snel lijken te vergeten, maar het draaiboek van herinrichting met afschuiven van kosten ten bate van austerity en zo meer hakt er hard in voor begrotingen en beleid van primaire handelspartners. Het maakt ook het idee van Europa tot een vrijbrief van wat je wel en niet wil ongeacht consequenties, principes, overeenkomst of gedeelde afhankelijkheden.
Laat ik dit zeggen, media kijken vaak naar Brexit alsof het een gijzelingssituatie is, met de Britse bevolking als gegijzelde. Het is ook een dergelijke situatie. Maar het zijn de Europese continentale landen die gegijzeld worden, de Britse bevolking is daarbij slechts gereedschap. De grote fout die hierbij gemaakt wordt is het vasthouden aan traditioneel perspectief, in de zin van "de overheid annex regering maakt de besluitvorming en ontwerpt de visie". Nee, dit komt uit externe consultatie, aangezien overheid en regering er niet in geslaagd zijn om dat bootje af te houden, aangezien men vast is komen te zitten in drama en spel, wat nota bene grote voet heeft in effecten van austerity en politieke omgang daarmee.
Het probleem voor de EU27 is dat de Britse politieke dynamiek zichzelf irrelevant gemaakt heeft in haar rol binnen hun bestel. Dat dwingt ons in een positie waar we enkel af kunnen wachten tot het moment waarop óf die politieke dynamiek die rol weer zelfstandig gaat vullen, óf er iets op tafel komt waar maar mee gewerkt moet worden.
Tot dat moment kunnen wij hier enkel ons concentreren op het beschermen tegen de kaarten in hun kaartenhuis. Niets meer, niets minder. Nu ja, en hun economische lobby op afstand houden natuurlijk. Het laatste wat je wil is besmetting met het denken achter de externe consultatie daar.
Brexit is één deel erfenis uit ideologisch verleden, één deel zero-sum interne politiek van gebruik van problematiek zonder aanpak, één deel selectieve blindheid van disconnect met realiteit en één deel doelmatig oneigenlijk gebruik van al die zaken. Resulterend in stupiditeit die uitstekend misbruikt kan worden.
[
Voor 5% gewijzigd door
Virtuozzo op 30-08-2018 14:55
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.