defiant schreef op vrijdag 4 augustus 2017 @ 17:14:
[...]
Het is altijd opvallend dat we moeten gissen naar de motivatie achter schijnbaar irrationeel kiezersgedrag, maar ik denk ook dat meer te maken heeft dat informatie en onderzoek over wat er echt leeft in de maatschappij bijna niet meer de media/pers haalt en/of er weinig waarde aan wordt gehecht in het publieke debat.
Dat is van alle tijden echter. Hoe welk onderwerp waar, hoe, wanneer en onder welke stimuli en welke druk gewogen wordt is een enorm punt van studie,
Het zijn de media en allerlei entiteiten met toegang tot deze media (in het VK de tabloids) die het publieke debat bepalen. Mensen worden natuurlijk beïnvloed door media, maar hun handelen is ook afhankelijk van persoonlijke omstandigheden en de omgeving.
Dat is correct, maar niet het hele plaatje. De trend van de dag is ook gewoon een onderdeel van de dagdagelijkse cyclus, zeker in het VK. Daar zijn absoluut ook ontwikkelingen in geweest, en er zijn verschuivingen geweest, maar ook dit is slechts weer onderdeel van het plaatje.
Teveel van Brexit is arbitrair, experimenteel en een kwestie van puntdruk om het af te doen als enkel culminatie van - bijvoorbeeld - perceptieproblematiek, verschuivingen in geo- of sociaal-economische verhoudingen, functie en positie van media (in al haar vormen en maten) et cetera.
Het is en blijft dermate complex dat zelfs wanneer we alles op een rijtje proberen te zetten we nog steeds te vaak de interacties tussen variabelen en ontwikkelingen niet in de juiste relatie op het juiste moment of voor de juiste richting zetten. Brexit is een pijnlijk en noodzakelijk punt van studie en reflectie voor ons menselijke groepsgedrag en de kwetsbaarheden daarvan. De weg naar Brexit was er niet louter een van natuurlijke progressie of zelfs maar keuze.
In het Nederland worden bijvoorbeeld regelmatig rapporten gemaakt door het SCP en de WRR, waarin regelmatig wordt gewaarschuwd voor destabiliserende ontwikkelingen in de samenleving, toch zie je ook in Nederland dat soort items niet het nieuws en de media beheersen.
Klopt, maar in tegenstelling tot het VK doet een Overheid daar wat mee. Soms met ideologische voet, soms wordt het als paard genomen om héél ergens anders te komen vanuit partijpolitiek perspectief (prachtig voorbeeld, de oorsprong van de omvorming van collectief geïnternaliseerde memes middels conceptuele introductie van de informatie eenheid "participatiemaatschappij"), maar door de bank genomen wordt er serieus mee omgegaan. Het komt over de vloer bij formaties, er is gemandateerde ruimte voor toetsing en interventie voor communicatie, op punten zelfs voor beleid. Veel procedures zijn voorzien van checks & balances waar dat soort instrumentatie en rapportage integraal onderdeel is van zowel proces als basis beleid & bestuur.
In het VK is de rol van dat soort instellingen sinds eind jaren '70 consistent afgenomen. Waar in Nederland enkel de grote overlegmechanismen (als bijvoorbeeld een SER) gesneuveld zijn onder invloed van ideologische voetjes, is in het VK met name na Thatcher een diepe verschuiving ontstaan van wegvallen van dat soort mechanismen én integratie in processen van bestuur & beleid, veelal richting een ontwikkeling van privatisering en commerciële functie. Menig instituut als Chatham House et alli begon ooit als iets heel anders. En veel van wat er loopt, komt uit de oude kloosters van de klerken van continuïteit (zoals iemand me dat ooit met een grijns omschreef).
Om even een actueel Nederlands voorbeeld te noemen, de hele kwestie van het levenseinde beheerst een lange tijd de media bij de formatie, maar op persoonlijk niveau maakt denk een grotere groep zich zorgen over hun onzekere positie op de arbeidsmarkt.
Daar zit absoluut een aandeel van media als instelling/bedrijf in relatie tot functioneren binnen samenleving. Nederland is kleiner, er zit minder in de cocktail, en met name het commerciële domein is pas veel later zich beginnen te realiseren dat het óf functie óf macht kan hebben. En pas in de laatste 8 jaar is in het Nederlandse een besef in andere kringen ontstaan dat media een verlengde arm kunnen zijn, iets waar we met dat ene pijnlijke debat tijdens de recente verkiezingscampagne een goed voorbeeld van hebben kunnen zien, maar ook af en toe her en der wat opvliegers van overnames en participaties in alle soorten van medialand. Soms gericht op stabiliteit, zie het drama Sanoma / Nujij in de context van geopolitieke polarisatie, soms ook helemaal niet.
Misschien kunnen we zeggen dat ons relatieve achterlopen op de algemene ontwikkelingen in deze geen nadeel, maar een voordeel is.
Hetzelfde zie je in het VK, tijdens de Brexit zijn in de media wel berichten verschenen over de precaire sociaal economische situatie van veel Britten die niet tot de hogere klassen behoorden en toch ook wel serieuze en diepgaande analyses over de werkelijke problemen met migratie en integratie, maar deze hebben het Brexit proces nauwelijks beïnvloed.
En dat is ook waarom zo'n referendum een zeer slecht middel is en blijft, de brexit bood kiezers een middel om proportioneel buiten de kiesstelsel van first-past-the-post, wat bedoelt is om macht te consolideren, om hun onvrede te laten uiten. De brexit is vervolgens aangegrepen als een middel voor machtspolitici om hun eigen positie te consolideren in plaats van na te gaan wat de uitslag nu werkelijk betekend.
Met als bijkomend probleem dat de Britse politiek er veel meer een van theater en spel is dan van iets anders. Althans, geworden is. Ik vraag me oprecht af of de oorzaak van die extreem selectief blinde vlek naar eigen arena toe van nationale politiek niet gewoon ligt in het besef van incompetentie en gegroeide afhankelijkheid van de show.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.