Defector schreef op dinsdag 2 mei 2017 @ 15:02:
[...]
Ik snap dat zulke spelletjes leuk zijn voor de Erdogans/Trumps en Putins van de wereld. Want je moet een gezamenlijke vijand hebben om de interne cohesie te behouden en de neuzen dezelfde kant op te krijgen. En misschien dat het nu ook wel handig is voor May om te gebruiken met de verkiezingen.
Maar daarna houd het volgens mij wel snel op. Want ze komen voor een behoorlijke uitdaging te staan wanneer de situaties die hierboven geschetst worden tot uitvoering komen.
Politiek is politiek. Zeker de Britse. Dit soort "spelletjes" zijn niet iets nieuw. Ze zijn ook geen zaak van autoritarisme. Des te minder vinger er aan de pols is, des te meer ruimte hiervoor. Nederland is daar in geen enkel opzicht anders in. Timmermans gooide een half jaar lang zijn achterwerk tegen de krib aan, weigerde ook maar iets te doen, want hij wilde zijn nieuwe job. Kamp deed 4 jaar lang hetzelfde onderzoek in 12 varianten uitbesteden aan telkens dezelfde 3 bureau's om vervolgens het naast zich neer te leggen want hij wilde garanties voor na zijn politieke loopbaan. Rutte negeerde bijna een jaar lang de balletjes totdat hij eindelijk via de assistente inzicht kreeg in wie waar wat aan de vingers had (en hoe dat wel/niet te gebruiken). Voorbeelden te over. Hoe is dit anders van een BJ die een half jaar lang geen thuis gaf in Londen, of een May die elk overleg weigerde en een half jaar lang als enige uitspraak had "Brexit is Brexit".
Ja, ze staan voor flinke uitdagingen. Maar wel ongeacht welke insteek ze nemen, men kiest in deze heel eenvoudig voor een weg waar de politieke prijs afgewenteld kan worden.
Daar kan en mag veel over gezegd worden, maar we moeten eerlijk zijn, het is wel iets wat buiten de echokamers valt. Voor de doorsnee Brit is het niet anders dan de gebruikelijke politieke zaak, en het leidt behoorlijk af van de perikelen, zonder dat de vinger er meer dan anders naar wijst. En zodra het schip tegen de klippen loopt, wordt het keihard op de spits gedreven. Op die manier gaat die vinger immers weer opnieuw naar de EU.
Er wordt door allerlei politici binnen het VK van alles heen en weer gegooid, her en der met schuimbekken, maar het moet opvallen dat het consistent gericht is op eigen kringetjes en verkiesbaarheid. Er is geen enkele echte focus op voorbereiding of aanpak. Voor, tegen, neutraal, misleid, gelovig, plichtig - in welke hoek men ook zit, men laat één deur netjes open: op scherp laten spelen door niets te doen.
Hoe we het ook wenden of keren, de inzet is vrij eenvoudig voor de Britse politieke dynamiek: maak het tot een probleem voor anderen, dan loopt de prijs voor hen zo hoog op dat ze vanzelf wel bakzeil halen. En zo niet, wat maakt het uit? De schuld ligt dan dáár. Dat May vanaf het begin hier in vol bewustzijn op heeft ingezet is pijnlijk, beschamend, maar het is politiek gedrag van de bovenste plank. Voor haar is dit geen economische, geopolitieke of internationale kwestie. Voor haar is dit puur een politieke kwestie.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.