JackBol schreef op donderdag 07 juli 2016 @ 12:49:
[...]
Ik denk dat Alex hier wel gelijk in heeft. Cameron had geen referendum moeten uitschrijven. Hij had politiek moeten verdedigen waarom een referendum niet mogelijk is volgens hem. Als hem dat niet lukt moet hij plaats maken en mag iemand anders dat referendum uitschrijven.
Helaas dacht hij een electoraal slaatje uit dat referendum te kunnen slaan en heeft hij zichzelf dus genadeloos in de voet geschoten. Hij kwam daar echter pas 18 maanden later achter.
Neemt niet weg dat ik Johnson en Farage de grootste boeven vind. Beide weten ze exact hoe de radertjes draaien in de EU en UK politiek en ze weten beide verdomd goed dat ze niet zonder de EU kunnen. Maar om carriere-technische redenen hebben ze voor het tegengestelde standpunt gestreden, niet beseffend dat ze werkelijk konden winnen. Je kan hen net zo goed kwalijk nemen dat ze geen plan B hadden. Johnson wist dat de kans groot was dat hij aan de macht zou komen bij een Brexit. Waarom had hij zich niet voorbereid op een fluwelen machtswissel en directe actie? Omdat Johnson helemaal niet uit de EU wilde....
En Farage neem ik al helemaal niet serieus. Iemand die voor 100.000 pond per jaar zijn collegas staat uit te schelden in het EP en in zijn eigen land niet eens een electorale meerderheid kon verzamelen.... Wat een farce. En ondertussen wel in elke camera roeptoeteren...
Ik heb een beetje de indruk dat we niet enkel de aard van de politieke arena een beetje uit het oog verliezen (heel oprecht, het is een dynamiek die niet enkel op verre afstand staat van overige segmenten van samenleving of staat, het is een heel erg naar binnen gerichte dynamiek), maar nog iets anders.
Net als elk land heeft het VK te maken met ontwikkelingen van drukpunten, breuklijnen en afhankelijkheden. Die kunnen extern aan het land zijn, maar ook intern. Erger nog, er kan wisselwerking aanwezig zijn. De aanwezige systemen staan in toenemende mate onder druk. Dat is niet enkel het geval op niveau's van macro-economie, ook voor sociaal-demografische variabelen en zelfs de gegroeide politieke verdelingen. Dit is volstrekt normaal. Mensen zijn geneigd tot stabiliteit en behartiging, terwijl dit geen garantie is voor controle over vereisten daarvoor.
Het netto resultaat is dat dit uiteindelijk altijd leidt tot verschuivingen, die kunnen gradueel zijn, meestal echter verloopt het schoksgewijs.
Er kan veel gezegd worden over de politieke kaarten van Cameron, maar we mogen niet vergeten dat het ook een keuzepunt was op een lijn van ontwikkelingen richting verschuivingen. Soms heeft het dan nut om een strategische keuze te maken, en niet een tactische. Vaak is dat zelfs een onbewust proces van besluitvorming, veel minder vaak een kwestie van individu dan van wisselwerking tussen individu, groep en informatiestromen.
Meestal gaat dat niet goed, we zijn en blijven mensen. We maken fouten.
Echter het komt voor dat een spreekwoordelijke fout de minder erge keuze is dan het niet handelen of anders handelen.
Inmiddels doen factoren als motivatie of gedachten er nog maar weinig toe, aangezien het om consequenties en onze omgang daar mee gaat. Daarbij moeten we ons realiseren dat neveneffecten nooit beheersbaar zijn. Of Cameron nou slim is geweest of niet, of hij überhaupt anders kon vanuit de aanwezige politieke arena's en perspectieven, dat is allemaal niet meer relevant.
Ik merk echter wel bewust op dat er een strategische keuze gemaakt is die in veel opzichten pijnlijk, en soms ook schadelijk is. Ongeacht of dit een kwestie van moment of trend is, ongeacht wie welke prijs moet betalen.
Die keuze is het niet aangaan van het fundamentele conflict op voorwaarden van de zelfverklaarde tegenstanders.
Even heel serieus, denk daar eens over na mensen. In een arena van emotie verliest eenieder met aanwezige verantwoordelijkheid altijd. In diezelfde arena van emotie is geen plaats voor argumentatie. Het is heel makkelijk om te zeggen "hij had moeten redeneren en verdedigen". Prima, dat mag gezegd worden.
Maar is dat zichtbaar als je in een spreekwoordelijke loopgraaf zit? Nee. Maakt niets uit of je nu in het bestuur van de hockeyclub zit of in de politiek. Het veld is niet zichtbaar vanuit de loopgraaf. Cameron, net als elke andere reguliere politicus en ander mens heeft initieel gemeend de arena te kunnen beheersen.
Laten we eerlijk zijn, de menselijke realiteit is dat er bij emotie pas geluisterd wordt lang na de consequenties.
Zo zuur als het is, dit is wat omstandigheden schept die leiden tot scenario's van "choices between the lesser of evils". Ook daar zijn neveneffecten niet te controleren, maar ja, dat soort momenten zijn er. Waar een individu dan vaak nog een cognitieve keuze kan maken zie je bij elke vorm van menselijke organisatie dat er dat vrijwel altijd sprake is van een onderliggende, onbewuste stroom binnen de dynamiek die zelf richting geeft aan individuen. Cameron kreeg door dat het tactische niveau, die arena, onbeheersbaar was. Ongeacht bewust of onbewust, berekend of tegen het scheenbeen trappend, dan rest enkel het strategische niveau. Daarnaast, Cameron koos een positie in het conflict. Onderdeel van het proces. De tegenstander had dit reeds gedaan.
Het is tussen die twee posities waar veel mensen de oorsprong zien wat ze inmiddels het "cadeau van Cameron" noemen.
Weet je, er zijn altijd momenten in onze geschiedenis waar we achteraf met verbazing terugkijken. Deze tijd is er zo een. De reflex om ook nu nog naar Cameron te wijzen is begrijpelijk, en verklaarbaar. Het ligt ook niet zo ver af van de reflex om ons af te laten leiden door figuren als Farrage of Boris.
De kern is dit: het is onze reflex om te voorkomen dat we naar onszelf moeten kijken.
Wij - burger en bedrijf - zijn immers de partijen die het faciliteren. Maakt niet uit welke kant, waar voor of tegen, de verantwoordelijkheid mag dan wel aan politiek gedelegeerd worden - de aansprakelijkheid ligt nog altijd keihard bij de samenleving zelf. Burger en bedrijf.
Wat de politieke arena en personen aangaat, er is hier slechts één les die mensen zich eigen zouden moeten maken: er is geen enkel politiek element bruikbaar als protest tegen of tegengewicht voor een ander politiek element aanwezig. Nergens. Niemand.
Bruut gesteld: de proteststem faciliteert enkel chaos en/of verharding van de eigen situatie.
A propos, prima als je Farrage niet serieus neemt, maar blijf letten op handelen en contacten. Zeker, hij is geen speerpunt, en zeker niet de stok of schacht. Maar iemand die het leuk vindt om te schoppen, naar eigen zeggen, met ondersteuning van mensen die er geen been in zien om met situaties als een Brexit een paar honderd miljoen pond af te schrijven - Farrage is niet iemand om te negeren. Op zich is het een prachtige uitdaging voor onderzoeksjournalisten, je kan de bliksemafleider wel of niet serieus nemen, maar je kan hem ook gebruiken als hulpmiddel voor observatie van veel grotere krachten.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.