Gomez12 schreef op woensdag 29 juni 2016 @ 00:08:
[...]
Het is momenteel een soort weegschaal. Het is de lange termijn die uitmaakt, maar voor een groot gedeelte is het weer de korte termijn die daar heel relevant voor is.
In wezen is de huidige onzekerheid funest voor de UK als die aanhoud. Geen enkel groot bedrijf gaat enige investering in de UK doen zolang er een kans is dat die investering over 2 jaar verdampt.
Roept de UK morgen artikel 50 in, dan kunnen de bedrijven gaan kijken of ze willen investeren in voorlopig enkel een UK-market en naar gelang de handelsverdragen uitpakken ook meer dan dat.
Of roepen ze artikel 50 definitief niet in en gaat iedereen gewoon weer op de oude voet investeren.
Stel bijv dat Shell een nieuw hoofdkantoor wil hebben. Dat is een investering die zorgt dat er over 10 jaar tig banen zijn in het land waar Shell zich gaat vestigen, alleen Shell wil wel zonder veel obstructies ook toegang tot de EU-markt en dat is nu twijfelachtig.
Met het inroepen van een artikel 50 kan een Shell beslissen om een groot hoofdkantoor in Duitsland te maken, maar ook nog een dependance in de UK waardoor de UK ook over 10 jaar nog werkgelegenheid heeft.
Alleen de huidige onzekerheid zorgt ervoor dat als Shell volgend jaar in een nieuw pand wil zitten dat ze niet gaan afwachten, maar nu gewoon voor de zekere route gaan en dat is niet in de UK investeren.
En zo heb je tig bedrijven die meerjaren plannen klaar hadden staan om uit te voeren, die plannen kunnen gewijzigd worden alleen moet er eerst duidelijkheid zijn wat er gaat gebeuren anders kiezen al die bedrijven voor de zekere optie en dat is niet in de UK iets gaan doen en over 2 jaar nog eens kijken of er niet wat los geïnvesteerd moet worden in de UK.
Een grote ergernis bij de EU zijn de lobbyisten, maar waarom denk je dat die hele tak van sport bestaat? Omdat bedrijven zekerheid willen voor de lange termijn, daarom gaat de huidige onzekerheid ook doorwerken naar de lange termijn.
And now for something completely different.
Wat kan je als land eigenlijk voor blijven campagne voeren? (Gewoon even in verband met een NEXIT of FREXIT of DEXIT)
Want in wezen kan je als blijven kamp volgens mij bijna niets aanvoeren wat echt opmerkelijk positief is, het enige wat je kan zeggen is dat je op de huidige voet doorgaat (waar mensen niet blij mee zijn) en successen uit het verleden benoemen (maar dat vinden mensen weer vanzelfsprekend dus dat gaat ook niet helpen)
En eigenlijk zie ik dan ook weinig resteren als een angst-campagne voeren door maar te gaan benoemen wat er opnieuw opgebouwd moet gaan worden bij een exit.
We zitten nu al zolang in het EU-bootje dat het simpelweg de minst slechte keus is om in de EU te blijven, maar het biedt geen echte los te benoemen voordelen, enkel maar minder nadelen dan eruit stappen.
Of kan er iemand hier wel echte voordelen opnoemen die ook bij het volk goed zouden vallen?
Want bijv meer handel zal er niet echt komen, hooguit behoud van de bestaande handel en de tegenstanders zullen dan roepen dat er voor de EU ook genoeg handel was.
Dat eerste deel was heel netjes verwoord, en duidelijk. Een paar puntjes die niet volledig kloppen, maar dat maakt weinig uit - de kaders zijn vaag genoeg om veel kanten uit te gaan.
Wel een kanttekening, er is relatief weinig aan lobby in / gericht op de EU (als Europese Instellingen). Let wel: er is veel lobby, maar het is voor het grootste deel lobby van, voor en door nationale politiek. Dat mondt uit in goede dingen, maar ook heel vaak in minder goede dingen. Er is ook externe lobby, veelal gericht naar buiten (Europa) toe, maar ook op ons gericht.
Een mooi voorbeeld is het TTIP Verdrag. De Amerikaanse lobby richt zich vanuit hun perspectieven, ervaringen en inrichting primair op Brussel. Dat is weinig effectief, ten eerste omdat er publieke organisatie is ontstaan wat daar openheid over zocht en wist te bewerkstelligen. Ten tweede omdat het de foute arena is.
Voor de V.S. was het veel verstandiger geweest om in te zetten op 27 verschillende lobby mechanismen teneinde de netwerken van nationale politiek voor het karretje te spannen. Je ziet dat in sommige landen dat niet eens nodig is (Nederland), het is ook zichtbaar waar de VS vanuit relaties met de grote lidstaten er geprobeerd heeft een punt van te maken (bijvoorbeeld Frankrijk, waar het zo tegen de haren is gaan strijken dat Hollande er een punt achter gezet heeft). Maar goed, de V.S. doen dat eigenlijk niet, men richt zich op economische zones, handelsorganisaties, samenwerkingsverbanden. Men zet voor handel in op schaal.
Het helpt niet dat politici, bestuurders en wijzelf vrij instinctief samenwerking vanuit nationale politieke organisatie en/of lobby boven dat niveau als hetzelfde zien (of in het geval van politiek: benoemen) als Europese samenwerking. Dat is het, maar door de bank genomen is het iets heel anders dan Europese Besluitvorming. Verwarrend is het vanzelf. Temeer omdat we verzuimd hebben om de inrichting en middelen van wat we kennen als de Europese Instellingen bij te schaven en aan te passen zoals vereist voor veranderende omstandigheden. Daar ligt een wezenlijke uitdaging - echter vaak ongewenst op niveau's van nationale politiek (bij gevestigde politiek, echter vaak nog meer bij protestbewegingen).
Dat is verklaarbaar, het is namelijk heel erg verleidelijk om af te leiden middels makkelijke verwijzingen. Het is zo vaak gedaan dat er weinig over nagedacht wordt. Er is ook inmiddels zo veel samenwerking dat er ook vanuit die insteek niet veel meer over nagedacht wordt. Om het erger te maken is er tegenwoordig ook niets meer wat gedaan wordt om het verschil te duiden.
Er wordt vaak gezegd dat wat wij kennen als de EU verworden is tot een chaotische en vaak niet gemandateerde marktplaats van belangen.
Dat klopt. Het zijn nationale niveau's die dat bepalen, in de afwezigheid van mechanismen om gezonder verstand er in te houden. De basis voor dat soort mechanismen berust bij bevolking & bedrijf. Vanuit gebrek aan participatie daaruit volgt de huidige situatie waarin het extreem moeilijk is geworden om vereiste mechanismen op pootjes te zetten.
Daaruit volgen twee keuzes: de klok terugdraaien en accepteren dat we dan ook in sociaal-economisch gedrag volgen zoals we dat in voorafgaande periodes in de geschiedenis hebben gekend. Of bijsturen, aanpassen, en doorzetten op basis van wat zich loont, en waar we het over eens zijn voor wat moet.
De "EU" heeft die structuren niet. Dat kan ook niet, we hebben keer op keer voor politieke vertegenwoordiging gekozen welke daar geen of weinig brood in zag - of simpelweg meer nut zag in het geheel behandelen als het eigen deel. Met name dat laatste is een interessant punt voor verkenning, maar dat is een ander, nog pijnlijker, onderwerp.
Het is af en toe een beetje alsof je een huis gebouwd hebt voor een samengesteld gezin, maar op gegeven moment enkel nog handeltjes tussen de kamers deed voor verf en behang zonder te letten op fundering of de tuin. Met her en der wat ruzie, forceren, niet nadenken, en enkel naar de eigen kamer te kijken. Vrij logisch dat je dan voor veel verrassingen komt te staan. Dan kun je kiezen om het huis maar af te breken, of je pakt jezelf en anderen bij elkaar om de schouders eronder te zetten.
Het is niet vanzelfsprekend om zomaar uit het bootje te stappen. Integendeel. We moeten daar ook ons goed bij afvragen wat de kosten ervan zijn. Of we in staat zijn om zelfstandig ons niveau van leven en werken te garanderen, voor het moment, en voor later.
De minst slechte keuze is eigenlijk ons zelf gewoon bij elkaar te pakken en eerst eens een inventaris te maken van wat niet nuttig is. Vervolgens moeten we kijken welke afhankelijkheden we echt hebben, en welke mogelijkheden, opties en kansen er zijn.
Pas dan kunnen we om de tafel gaan zitten en uitwerken wat we kunnen, wat we willen, en wat we moeten.
Dat zou vanzelfsprekend moeten zijn. We wijzen dat echter resoluut af. Op die manier blijven vanzelf meer onzekere scenario's over. Dat is niet slim. Hoe we het ook wenden of keren, dat is nooit slim.
Enfin, ik denk wel dat je gelijk hebt met de stelling dat er weinig overblijft dan weer angst- en onzekerheidscampagnes. Dat is jammer, niet enkel omdat het aantoont hoe lang we al instinctief inzetten op instrumentatie als conformistisch gedrag (de politicus onder de lezers zal bij het lezen van deze opmerking niet blij zijn, maar excuses - het is de realiteit), maar omdat het niet alles is wat er mogelijk is.
Ik ben hier bloedserieus: conformistisch gedrag kweken is dodelijk voor continuïteit en groei van samenlevingen en andere vormen van menselijke organisatie. Waarom? Heel simpel, je vermindert niet het energetisch potentieel, je zet er enkel de deksel op. Ja, de tijd van protesten tegen kruisraketten was ook niet leuk, maar het brak niet de fundamenten vereist voor draagvlak, uitwisseling, omzetting en aanpassing af.
Maar inderdaad, we hoeven niet voor het instrument van angst te kiezen. Willen we dat vermijden dat zullen we echter eerst flink wat emotie uit de arena moeten halen. Zolang er geen ruimte is voor argumentatie, zal je altijd terugvallen op de focus van angst en onzekerheid. Dit is een valstrik van en voor gevestigde politiek. Waarom denk je dat zogenaamde tegenbewegingen er altijd alles aan doen om emotie in de arena te laten stromen? Het zet zowel politiek als bevolking vast in het niet langer kunnen kiezen voor uitwisseling van argumentatie.
Dat is niet eens een bewust proces. We hebben het hier over menselijk gedrag. Ja, we mogen wel stellen dat we meer zouden moeten kunnen verwachten van gevestigde politici - en soms kunnen we dat ook. Het is echter tevens de realiteit van menselijk gedrag dat we niet enkel individuen zijn, en dat de groep en haar denken, voelen en gedragen daar over heen kan gaan (of rollen). Zelden hebben we door dat dit gebeurd. Ik heb eerder voorbeelden gegeven van menselijk gedrag met simpele experimenten, het voegt dus nu niets toe om dat nog een keer te doen, maar het zijn en blijven zaken om op te letten en rekening mee te houden.
We moeten ookl in het achterhoofd houden dat we ons blindstaren op het hier en nu. Voor westers denken is dat vrij logisch, het is lineair, gericht, conditioneel. Toch is dat niet de realiteit van menselijke dynamiek.
We vergeten dat waar we nu zitten het resultaat is van processen en ontwikkelingen door en met de tijd heen. Tegenwoordig zijn het trends geworden, je ziet dat heel goed terug in het volggedrag van protestbewegingen net als het geloofsgedrag van gevestigde politiek. We vergeten dat en een intrinsieke wisselwerking is tussen individueel en niveau's van groepsgedrag. We vergeten dat we onderhevig zijn aan cycli groter dan ons zelf. We vergeten dat beheersing van neveneffecten enkel mogelijk is voor het instigeren ervan, niet het beheersen ervan.
We zullen hoe dan ook investeringen moeten maken. Het maakt niet uit of dat in scenario's is van "in", "uit" of "anders". Dit zijn nu eenmaal nooit zaken van vandaag op morgen, nooit kwesties van magische oplossingen of beleid zonder neveneffecten.
Aangezien we dus zullen moeten investeren lijkt het mij geen slecht idee om ons dus ook te realiseren dat de enige manier waarop we met uitdagingen om kunnen gaan is te erkennen dat we nieuwe trends moeten vormen. Dat is, plat gezegd, uitermate vervelend.
De huidige protestbewegingen hebben dit reeds door. Het is dan ook navolgbaar dat hun focus ligt op afbraak, dit is immers voedend. Het maakt absoluut niets uit of gevestigde politiek dit door gaat krijgen zolang wij als bevolking er niet door heen gaan prikken.
Ik stel het maar even heel bruut en koud: wil je nu, tegenwoordig, zaken bijsturen of een andere richting geven, dan zal het niet voor jezelf zijn maar op zijn best voor je kinderen. Dus nee, het is niet vanzelfsprekend het minst slechte idee om uit het bootje te stappen
Ik begrijp waar je vandaan komt, het is navolgbaar - en verklaarbaar. Het is echter niet correct. Ons perspectief, en dus ons denken en handelen, is tegenwoordig te begrensd door onze perceptie van het beeld.
[
Voor 7% gewijzigd door
Virtuozzo op 29-06-2016 01:22
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.