noguru schreef op zondag 26 juni 2016 @ 21:34:
[...]
Laten we het hopen want dan komt in ieder geval nog iets goeds uit. Nu blijven wij als Nederland zitten met de Duitsers en de Frambozen
Ik had daarom het VK er graag nog bij gehad.
17e Bondsstaat.
franssie schreef op zondag 26 juni 2016 @ 21:38:
[...]
Dat is wel wat waar, lees maar eens in het Luchtvaarttopic hoe die landen werken met alle stakingen ten gevolge. De VK was wat dat betreft wel wat stabieler geworden de afgelopen 30 jaar.
Nederland is erg afhankelijk van Duitsland maar het is geen gidsland (op misschien energie na). Daarvoor moeten we toch iets Noordelijker kijken, en die zijn ook vrij EU kritisch.
Daar moet je de slagkracht voor hebben. Ongeacht de vele netwerken heeft Den Haag dat verloren. Direct gevolg van teveel inzet voor zaken ander dan die van de Staat.
Delerium schreef op zondag 26 juni 2016 @ 21:40:
[...]
Of misschien door verregaande integratie?
Waar men vroeger 2 kanten kon op bewegen zit men nu tegenwoordig in een soort boksring; met een flinke klap de touwen ingaan en dan toch terugveren. Het zou best kunnen dat door toenemende complexiteit en integratie men gewoon vaster gezet wordt (minder bewegingsvrijheid) dan men vroeger ergens op kon uitkomen.
En zoals chemische deeltjes die steeds harder gaan botsen, wordt in praktijk het debat dan ook steeds verder verhit.
* Delerium denkt dat algemene gaswet nog van toepassing is voor politiek.
Druk = deeltjes*temperatuur*volume.
hetzelfde volume, steeds meer deeltjes (immigratie) enzovoort.
Heh. Hou er rekening mee dat vanaf bepaalde temperaturen gas vloeibaar kan worden. Misschien dat Boris daar even mee bezig is op het moment in zijn afwezigheid.
Enfin, klopt - het is een boksring geworden. Maar goed, dat is onderdeel van de cycli (en kaders van gedrag) van politiek. Niet veel anders dan menselijke dynamiek elders.
En ik zal de eerste zijn om daarbij te verwijzen als dit, samen met een aantal overige niet gezonde ontwikkelingen, zijnde het gevolg van een vrij voorspelbaar effect in organisatorische dynamiek. Wat ik eerder aangaf: top-down kan, maar mag enkel zeer selectief, anders wordt niet enkel het instrument bot, maar de neveneffecten worden oncontroleerbaar.
Lakmoesproef voor verkiesbare politici opnieuw: kun je neveneffecten beheersen? Ja? Onverkiesbaar.
Ik vrees oprecht dat dit een les is welke nog erkend zal moeten worden door de techno- en autocraten van het Kernkamp. Al zijn de effecten breed zichtbaar. Struisvogel gedrag is het echter niet - er is gewoon geen erkenning voor factoren als dragend algemeen belang vanuit gevestigde overtuigingen.
Daar kun je ook mooie lakmoesproefjes mee bedenken voor politieke toetsing
Weet je, verregaande integratie kan prima. Zolang het maar gericht is en voorzien van mogelijkheden tot aanpassing aan omstandigheden. Maar je kan zoiets niet forceren zonder daarvoor een prijs te betalen. Integratie vereist net als simpele samenwerking meer dan doelen en posities, het vereist draagvlak - om op zijn minst de kosten te bepalen en de baten in de hand te houden.
Martinspire schreef op zondag 26 juni 2016 @ 21:42:
Om het een andere draai te geven: waarom denk je dat PvdA in de grote steden verloren heeft van Groenlinks? Dat komt ook omdat ze de achterban niet meer dienen en mensen daarom andere partijen zoeken. Dat kun je wegzetten als schuld van de media, maar dat doet niets af aan het feit dat er momenteel andere dingen leven in delen van de samenleving. Dat je elke keer PVV door het slijk haalt is wel weer typisch
Zo simpel is het niet. Vergeet niet dat jaar na jaar de politieke vijvers kleiner zijn geworden. Op gegeven moment is men zelfs maar begonnen met in elkaars vijvertjes te vissen. Partijlidmaatschap is overal een drama. Dit soort trends zijn ook een zeer aanwezige factor. Politieke participatie is gewoon steeds minder geworden, en ook op dit soort terreinen heeft dat effect.
Dat resulteert in heel interessante interacties tussen partijen voor wervingsgedrag. Een mooi voorbeeld is hoe veel partijen zich deden richten op de vijvers van anderen, en de eigen vijver volledig uit het oog verloren. Er is eigenlijk maar een partij die deze trend voor is geweest. Velen kozen voor tactische focus, slechts een partij ging voor strategisch.
Voor de rest, op het risico af dat het bijna een slechte variant op een film quote wordt, maar de Bosma is sterk in de reacties.
Maar laat ik het even heel bot stellen:
er is tegenwoordig geen enkele serieuze partij (ongeacht definitie of organisatie) die een achterban daadwerkelijk dient in kaders van algemeen belang.
Zeker, er is een nichegroep, iets met beestjes, maar dat valt zo ver buiten de kaders dat het eigenlijk niet eens binnen de lijnen van de analyse te vangen is. En zeker, er zijn partijtjes die een of meerdere poten hebben waar achterban gediend wordt, echter zonder uitzondering zijn dat zaken van geloofsovertuigingen. Dat is selectief en/of gericht belang, geen algemeen belang.
SP, PvDA, VVD, PVV, CDA, D'66, CU. Dit zijn eigenlijk de serieuze partijen. Slechts twee daarvan zijn (nog) tevens een beweging op punten: CU / PVV. Ik zou graag willen zeggen dat de investeringen van mijn partij in bijvoorbeeld jongerennetwerken iets vergelijkbaars hebben opgeleverd, de realiteit ziet er echter heel anders uit.
GL staat er nog niet in. Kan komen, ik betwijfel het. Instabiel intern draagvlak, nog steeds dezelfde kwesties welke Halsema zo gedesillusioneerd hebben. Nul slagkracht, kort gezegd. We zullen het zien, maar het dienen van achterban kan enkel hand in hand gaan met focus op algemeen belang. Zonder dat, is er geen vereiste stabiliteit.
Elke partij zegt veel, heeft daarbij een vrij consistente geschiedenis van anders handelen. Nu kunnen we best zeggen "ja maar dat is politiek". Prima, klopt ook tot op zekere hoogte. Die lat moet er immers zijn anders breekt het lijntje.
De "serieuze" partijen richten zich wel naar achterban op punten. Dat lijkt hetzelfde als dienen, er zit echter wezenlijk verschil tussen. Voor een deel is dat ook normaal: compromis, consensus, conceptie - politieke processen en samenwerking zorgen voor een vereiste van geven & nemen en het nooit volledig kunnen leveren.
Maar voor "dienen" moet je naar de grote lijnen van keuzes, gedrag en - belangrijk - effecten kijken. Dat ligt voor elke politiek altijd gevoelig, het democratisch systeem is in deze nooit perfect (echter nog steeds gezien de excessen van andere systemen het minst slechte). We kunnen echter wel observaties maken ten aanzien van trends. En die trends worden - te vaak - niet als positief ervaren. Dient het resultaat van handelen dan de achterban? Nee.
Om het maar even heel eenvoudig samen te vatten: er is momenteel geen echte partij die zich richt op het erkennen van uitdagingen en het aangaan van problematiek. Er zijn steeds meer partijen die neigen naar gebruik van de perceptie van problematiek. Dit is niet onbekend in onze geschiedenis, zoek het eens op.
Maar de simpele observatie is dit: de PVV is geen keuze. Het is zelfs de meest gevaarlijke keuze. Dat neemt - inderdaad - niet weg dat momenteel de overige partijen ook geen realistische keuze zijn. Het antwoord op dat stuk problematiek ligt niet bij je mandaat - ook niet voor protest - uit handen geven, maar er zelf iets mee doen.
Helaas zijn Nederlanders daar niet toe geneigd.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.