Verwijderd schreef op zaterdag 25 juni 2016 @ 11:02:
[...]
Dat zijn ze niet.
Ik snap de verleiding wel van het lui wegdrukken van een groep politieke tegenstanders. Maar langzamerhand komt men erachter dat dit enorme groepen zijn, zo niet de meerderheid, en dat men zichzelf irrelevant heeft gemaakt in de Europese en post-Europese nationale politiek. Een minderheid kijkt met dedain en haat neer op de meerderheid van de Britten, en slaakt daarbij termen als "domme mensen" of "xenofoben".
De Brexit is geen beslissing van "domme mensen". De meerderheid van de Britten is geen xenofoob, en het is eigenlijk ongepast om dit überhaupt te suggeren. Het ideaal van eenheid en saamhorigheid was overduidelijk een façade voor degenen die al decennia in deze hoek weggedrukt zijn. Er kan geen eenheid en geen unie zijn zolang deze haat vanuit Brussel neer regent en invloed heeft op de denkwijzen van een aanzienlijke minderheid. Er moet overwogen worden of de Brexiteers het misschien toch gewoon beter snappen dan de Remainers. Want de meest erudiete theorie verliest het altijd van de realiteit van de gewone man.
Ik heb goed nieuws voor je, en slecht nieuws. Kopstukken van deze bewegingen zijn ook gewoon mensen. Sterker nog, het zijn politici. Het zal hen worst wezen wat er gebeurd, het gaat enkel om de zetel, de verdeling en de macht. Net als alle politici spelen ze in op belangen gekoppeld aan emotie.
Koud gezegd: ze maken ook gewoon gebruik van mensen. Het is volslagen irrelevant wat mensen denken, menen of voelen, het gaat om het gebruik. Dat is voor velen ook het zure: men staat tegen politici waar men zich niet bij gehoord voelt, dan reikt men naar anderen die van alles zeggen wat aansluit bij emotie.
Het trieste is dat er in de menselijke geschiedenis nog nooit een situatie is geweest waar dit a) niet ontspoord is zodra het een trend werd en b) de consequenties uiteindelijk niet nog harder afgewenteld worden op juist die mensen die het mogelijk hebben gemaakt voor dit soort ontwikkelingen om overwicht te krijgen.
Ik begrijp het protest, ook het sentiment. Maar dit is het antwoord niet. De kern van elke problematiek is altijd dat mensen zelf deel moeten nemen aan dit soort processen. Dat is niet makkelijk, hoe doe je zoiets als je de busrit naar het Malieveld niet kan betalen, en hoe doe je zoiets als je twee banen hebt en geen tijd om ergens tussendoor ook nog eens actief te zijn in een belangenvereniging die via een WoB verkozen politici onder druk zet om te leveren.
Ik geef het grif toe: moeilijk. Maar wat is het alternatief? Dit soort bewegingen en figuren gebruiken als protestsignaal? Pak er eens een geschiedenisboek bij en lees wat er gebeurd met de mensen die dat doen. Mensen zullen zich zelf moeten organiseren voor belangenbehartiging en een nieuwe trend scheppen van aansprakelijkheid opleggen aan politiek en vertegenwoordiging.
Dat is er wel, echter heel weinig ten opzichte van vorige decennia. En wat er is, tja, dat is meestal gericht op compensatie voor harde omstandigheden. Hoe normaal is het voor een ontwikkeld land dat ZZP'ers - zo geroemd en aangemoedigd als fantastisch en de toekomst - onderling broodfondsen moeten opzetten? Werkelijk, de laatste keer dat Nederland zoiets had was in de tijden van de textielindustrie waar mensen dagen van 20 uur werkten in omstandigheden van het tegenwoordige Bangladesh. Maar "de politiek" vindt dat prima. Het leidt tenslotte beschikbare energie af van het aanpakken van door bevolking ongewenste patronen.
Let op: dat gaat niet over de argumentatie van onvrede zelf. Ik denk dat we heel duidelijk mogen zijn daarin: we zien best wel dat het niet goed zit. We zien best wel dat we te maken hebben met ontwikkelingen waar we ons niet lekker bij voelen. Mensen moeten wel heel erg diep in verstrengelingen of waanbeelden zitten (Schäuble, bijvoorbeeld) willen ze dat niet erkennen.
Maar een situatie herkennen is nog niet hetzelfde als de vraag hoe er mee om te gaan. Twee gescheiden uitdagingen waar we extreem voorzichtig mee moeten omgaan. Doen we dat niet, dan gaat het altijd extreem scheef en hard een andere kant uit. We willen vaak wel dat zoiets wat doet oplossen - doet het echter nooit. Op zijn best veranderen de problemen van aard en vorm, op zijn ergst verliest men zo ongeveer alles.
Mijn perspectief in deze is heel simpel: top-down werkt niet. Je kan het forceren, maar je kan het nooit continueren. Dat geldt voor relaties van welke aard dan ook. Of het een bedrijf is, of een Europese Unie. Draagvlak is vereist - voor wat dan ook. Echter daar zit precies het onderliggende probleem: we komen er nu pas achter dat we zelf dat draagvlak hebben afgebroken, en dus zijn we boos. Bottom-up doen we zelf niet. Tja, daar zit dus een mismatch waar slimme intriganten altijd voor eigenbelang gebruik van maken. Niets nieuws in de menselijke geschiedenis.
ScuL schreef op zaterdag 25 juni 2016 @ 12:19:
Als je naar de resultaten kijkt bij Dover dan zie je dat bijna 70% van de bevolking leave heeft gestemd. Dit is ook niet zo vreemd, met de ellende en overlast die ze daar hebben met migranten. Dit is wederom een bevestiging van de anti-immigratie stem die gelijk de schuld naar de EU schuift.
Feit is echter dat zelfs na een Brexit, de situatie nog steeds ongewijzigd is. Sterker nog Frankrijk kan het verdrag met de grenscontroles op Frans grondgebied gaan opzeggen waardoor migranten zonder enige controle het Engelse vasteland kunnen bereiken. Over twee jaar als het VK is uitgetreden staan er in Calais nog steeds net zo veel mensen die de oversteek willen maken, wellicht zelfs meer.
Uittreding zet op dit vlak dus weinig zoden aan de dijk.
Daar gaat het dan ook niet om. Het patroon is altijd hetzelfde: kopstukken van bewegingen pikken een trend, stimuleren die, plukken de vruchten, wentelen de kosten af.
Dat is zo zuur hier: er zijn gerede observaties voor zaken die niet goed zitten, beter kunnen, zelfs een foute kant op gaan. Ze zijn echter niet relevant in een arena van emotie.
[
Voor 6% gewijzigd door
Virtuozzo op 25-06-2016 13:02
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.