defiant schreef op vrijdag 24 juni 2016 @ 18:21:
Europa beeft na Brexit-zege
[...]
De brexit zal dus geen oplossing zijn voor de problemen, aangezien de meeste voorstanders daarvan uit de politiek en het bedrijfsleven dezelfde globaliserende wereld nastreven als degenen die wilden blijven. Migratie, stagnatie van arbeidsvoorwaarden, verdere liberalisering van de arbeidsmarkt en de kaasschaaf over de verzorgingsstaat zullen belangrijke instrumenten blijven in de gereedschapskist ondanks de brexit.
De vraag is alleen welk gevolg deze teleurstelling over het volgende bedrog van elite voor een gevolgen heeft. Die zouden wel eens nog een stuk onaangenamer kunnen zijn dan deze brexit al is.
Zolang er op niveau's van samenleving zelf inderdaad geen kentering komt in trend van realistische en consistente participatie is dat een aanwezig risico.
Het is interessant in die context om de Britse econoom Andrew Lilico even aan te stippen, die in een recent
interview (op Vox nota bene) vanuit een principieel positieve instelling iets op tafel deed leggen waar hij zelf - al dan niet bewust - aan voorbij ging.
Ik heb vaak genoeg inmiddels verwezen naar de noodzaak tot balans, en de dynamiek in die interacties - ongeacht individu, groep, staat e.d. We kunnen veel zeggen van rol en functie van het VK de afgelopen decennia t.a.v. het concept Europa, maar het was vaak een partij die tegenwicht bood aan ontwikkelingen waarvan we inmiddels wel weten dat het geen vanzelfsprekende ontwikkelingen zijn. Bijvoorbeeld de constructie (i.p.v. de evolutie) van het federale Europa, de verzuchting van het kern-Europa, de illusie van het singulier economische Europa - ga zo door.
Zonder het VK valt in die dynamiek dus een factor weg. Het maakt niets uit of we dat een complicatie noemen of een gezonde factor, dat is niet relevant. Wel relevant is dat de traditionele kaders van as+klein/groot+outsider hiermee wegvallen. Die as, dat is de pijnlijk en moeizaam opgebouwde as van Parijs / Berlijn. Bitter noodzakelijk vanuit zowel historisch als Europees-intern economisch perspectief. De klein/groot referentie is de het amalgaam van afspraken, convenanten en traditie waarbij een selectie kleine landen ad primus inter pares tegenwicht mogen bieden aan grote landen, gesteund door de gekende half er binnen half er buiten outsider als het op confrontatie aankomt.
Dit laatste is dan ook de directe reden waarom men in België en Nederland (alhoewel tegenwoordig enkel nog Nederland die rol in de balansconstructie vervuld) nog geen kwartier na het verdict al kwam met de uitspraken dat het geen haast had, dat men zorgvuldig moest zijn, dat er voorzichtigheid geboden was in stappen eventueel misschien te nemen - et alii. Het economische argument in deze is veel kleiner. Niet onbelangrijk, maar er is genoeg bewustzijn van economisch gewicht van het kleine in omstandigheden waarin het kleine niet in staat is om te corrigeren of de grote jongens terug aan tafel te zetten. Die consequenties zijn immers veel groter dan de directe effecten - over een aantal jaar - van tarieven of papierwerk.
Wat mij zorgen baart in deze is niet zozeer "de politiek". Ik heb het al eerder in dit en een ander topic gesteld, zodra de Britten voor een exit kiezen zal een Wilders komen met zijn variant van vertraging: kies mij eerst tot premier, dan zal ik ooit daarna voor een referendum zorgen. Wetende dat hij niet in staat is om die weg te bewandelen zelfs al slaagt hij er niet in om die rol uiteindelijk te blijven vermijden. Het wachten is dan ook op die uitspraken.
Nee, mijn zorg in deze is de gewone samenleving, en het midden- en kleinbedrijf. Deze segmenten blijken niet in staat om informatie uit te wisselen zonder dit in een arena van emotie te doen. Begrijpelijk, maar pijnlijk. Zolang die afleiding er is, zolang dit de arena is, zal politiek inderdaad een abstract iets op afstand blijven - volstrekt in staat om aldus te functioneren als instrument van uitermate selectief gewicht. Als mensen denken dat dit niet mogelijk is, ik verwijs graag naar hoe Schäuble en Dijsselbloem er tijdens de Griekse kwestie er in slaagden om met een simpele beslissing in splendid isolation (pun) hun taakgroep volledig buiten alle processen, procedures en mandaten van zowel instellingen als afspraken te stellen.
Ik zeg het nog eens: we zijn er inmiddels wel van bewust dat we ons in veel opzichten soms op het verkeerde pad begeven, soms te snel doorrennen, en vaak te veel met de pootjes in de modder zitten. Prima. Maar we schrijven dit toe aan zo ongeveer alles behalve datgene wat daadwerkelijk verantwoordelijk is voor die situaties. Het pijnt me dit te zeggen, en ik moet erbij vermelden dat ik vaak dezelfde perceptie van vrees zie bij andere Instellingen, het is extreem makkelijk geworden om dingen door te duwen zonder dat dit op publieke of algemene niveau's van verdeling en belangen überhaupt zelfs nog maar wil of kan zien.
Zonder het VK valt een factor weg. Een stoorfactor, een complicatie, hoe we het ook willen draaien - het betekent ook dat een factor in die drievoudige bepaling van richting wegvalt. Wat blijft dan over? De as van Parijs - Berlijn, en de keuze voor de laatste der mohikanen-kleinen om pur sang te kiezen voor wat onder de marketing noemer van de goede oude VOC mentaliteit doorgaat. Iets wat in realiteit iets heel anders is. Nu ben ik bekend met de illusie dat Den Haag de derde grote poot kan zijn op basis van convenant, traditie en vermogen (tot beïnvloeding). Maar laten we daar eerlijk over zijn, niets is per definitie zo instabiel als een driepoot. Zaag een been weg, of laat het struikelen, en de rest gaat mee omlaag. Noch Parijs noch Berlijn neemt dit überhaupt als idee maar serieus. Daar sta je dan als 17e bondsstaat waar het aantal Quislings na het TV kijken en nu.nl liken met het jaar enkel toeneemt
Bedrog van elite? Nu ja, er is niet zoiets als iets magisch ver weg, boven of separaat wat trends instigeert of ontwikkelingen misbruikt. Je hebt wel gewoon mensen en bedrijven die hun ding doen. Dat is overal zo. Het potentieel voor perverse ontwikkelingen in het VK is gezien de politieke upheaval ook aanwezig, en dat diegenen die voor een exit gestemd hebben uit vaak realistische frustraties en emoties de rekening zullen krijgen is eigenlijk volstrekt normaal in onze menselijke geschiedenis - men heeft zich tenslotte laten leiden (en dat is iets anders dan participeren). Echter risicopotentieel voor perverse ontwikkelingen (in de sociologische zin die term) is ook voor de rest van een EU effectief aanwezig.
Onderschat niet hoe zeer de bestuurlijke en procedurele chaos van de komende twee jaar mogelijkheden bieden voor een kerngroep om aanpassingen te maken voor een EU zelf. Buiten de reguliere processen van toezicht (waar er te weinig van zijn) om. Daar heeft vooralsnog enkel een correspondent een maand geleden in het NRC op gewezen, in Franse en Duitse kranten wel veel meer, ik heb echter de indruk dat we dit collectief niet in de gaten hebben.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.