3x3 schreef op zondag 16 december 2018 @ 00:27:
[...]
De EU moet wel, als het akkoord dat ze met het VK hebben gesloten daar niet voldoende gesteund wordt, is het alternatief het automatische de harde Brexit. Uit elkaar zonder afspraken, dat schaadt beide partijen.
De E.U. heeft geen belang bij die harde Brexit en kiest denk ik liever voor een constructievere afspraak.
De flowchart van mijn vrienden van RTL-Z geeft aan dat er meerdere routes zijn met meerdere uitkomsten dan de May-Deal die er nu ligt.
En wat is de bron waar je naar gevraagd werd, of stap je weer even opzij? We hebben het dan niet over video of plaatjes trouwens.
Even heel serieus, er zijn absoluut scenario's waarbij de baat voor een EU van een harde of zelfs no-deal brexit groter is dan de prijs van verlamming of het aan grondvesten laten raken van proces en/of procedure.
Het relevante concept hierbij is dat van
beperking schadelast. Iets om in het achterhoofd te houden, ook leuk als startpunt voor wat meer brede verkenning van actoren, omstandigheden en kwesties,
Brexit is immers hoog spel van meer dan theater. De belangen zijn divers en gigantisch. In termen van politiek, geopolitiek en diplomatie zijn er ook kaders van afschrijven. Ik merk het maar op, aangezien er heel makkelijk aan voorbij gegaan lijkt te worden.
Nederlandse media lijken dit te missen, Duitse en Franse zijn er meer bewust van, het zijn reële scenario's met potentieel. Veel van de splitsingen van aandachtspunten in de draft van technische overeenkomst zijn bewust ontworpen om potentieel van die scenario's te verminderen. In vol besef dat geen enkel scenario een zero-sum spel is.
Ja, er zijn heel wat opties en paden, veel daarvan blijven buiten beeld van observatie en analyse en verslaggeving. Voornamelijk omdat het enorm complex is, en dat is voor mensen in het algemeen niet makkelijk of leuk om te verwerken, ook al zijn er grote belangen en risico's.
Het gros van de verbonden scenario's is inmiddels voor potentieel geminimaliseerd. Als je wil zien hoe dat gegaan is, de meeste recente berichten van mijn hand in dit topic hebben redelijke focus op ontwikkelingen, besluitvorming, interactie en rapportage daarvan. Of dat nu ging over de partijpolitieke keuzes in het VK om beleidsonderzoek in de la te leggen ten faveure van gebruik van stress van Brexit, of overleg tussen onderhandelaars en bepaling van perspectief dan wel uitwisseling van posities - en meer.
De EU heeft opdracht en mandaat. Voor en van bevolking en belangen daarvan. Op basis van haar grondvesten en oorsprong. Er zijn grenzen aan hoe ver een EU kan gaan ten gunste van wat gekozen heeft om daar geen deel meer aan te hebben.
burne schreef op zondag 16 december 2018 @ 00:01:
[...]
Een no-deal brexit gaat Engeland absoluut niet aan 'vrijhandel' of 'weinig regels' helpen. Ze vallen automatisch in de
hoogste WTO-tariffs. Daar bovenop: producten uit Engeland voldoen niet aan enige gemeenschappelijke regel dus de Mini uit Oxford moet van voren af aan het hele toelatingscircus door, inclusief nieuwe botsproeven om een Euro ENCAP-rating vast te stellen. Die was er al, maar de wetgeving waaronder die vastgesteld is bestaat niet meer en dus is het keurmerk ongeldig. Dat komt bovenop de WTO third-country tariff penalties. (
zoek naar Oxford in dit topic als je de verwijzing mist..)
En 'lage standaarden' zal leiden tot massaal aanbod van goedkope babyvoeding uit China, een paar jaar over datum. Iets met een voedselveilligheidsschandaaltje wat tot massale export van 'baby formula' uit (ondermeer) het VK richting China leidde, in die tijd. Wellicht dat Britse babies wel tegen melanine kunnen.

Voorraad genoeg in China, en tegen prijzen die ze in het VK kunnen betalen.
Zie: winnaars alom!
Als opmerking hierbij, misschien heb je het voorbij zien komen, of niet. Maar de kern van de Brexiteers bankiert op de beloften van de lobby achter de sponsoren van Brexit om de Amerikaanse as van WTO destabilisatie te versterken.
Het kwam op dit forum in het topic over de VS voorbij, maar het is wel een stukje relevante context.
Ja, bij een no-deal dondert het VK in een absoluut worst-case scenario van WTO structuren. Het land is binnen die structuren ook een paria tussen de coalities binnen het WTO.
Maar, het draaiboek is hier afbraak als drukmechanisme. Figuren als Bloomberg, Mercer et alii hebben in en middels de VS al ruim een decennium aan momentum opgebouwd in doelstelling van het scheppen van WTO kaders conform eigen vereisten. De overeenkomst tussen vertegenwoordiging over de oceaan heen is de doelstelling van het positioneren van zowel VS als VK conform die kaders.
Geïsoleerd, gevrijwaard, nul aansprakelijkheid, nul externe verantwoordelijkheid, austerity in trade and finance.
Het perspectief in dit soort zaken is niet het hier en nu van media en moment. Dit zijn indrukwekkend grote belangen, agenda's van een decennium en langer, die consistent behartigd en bijgewerkt worden.
Austerity rust op gebruik van segregatie. Op richting geven van sociaal-economische druk. Onderschat niet de berekenbaarheid van termijneffect en selectieve baten. Het is hoog spel, maar het wordt gespeeld omdat er belang aan verbonden is. Niets nieuws onder de zon, maar het is iets waar we van dachten dat het een oud spook was voor Europa, dat het niet opnieuw ruimte kon krijgen.
Het potentieel is reëel. De baat staat echter los van land. De voetafdruk ook. De consequenties zijn aldus extreem breed en diep, maar het is als een iets meer uitgebreide oefening à la vastgoedprijzen manipuleren door Amsterdam in de indexatie voor het grafiekje mee te wegen maar dit niet te vermelden.
Dit gedrag is gemeengoed geworden in de Britse politiek, over het volledige spectrum heen. De ziekte van partijpolitiek, zogezegd, maakt inherent kwetsbaar voor verleiding en het opleggen van blinde vlekken door extern belang. Enkele pagina's geleden in het topic kwamen bijvoorbeeld de studies voorbij van zowel Tories als Labour en respectievelijke advies- en onderzoeksorganen. Men is zich aantoonbaar volledig bewust. Toch kiest men voor oneigenlijk gebruik. Toch kiest men voor gecoördineerd theater.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.