hoevenpe schreef op maandag 10 december 2018 @ 18:55:
[...]
Ik hoop in ieder geval oprecht dat de EU er helemaal klaar mee is en May onverrichter zake de deur wijst.
Het is dit, 'no deal' of het intrekken van A50. Anders hebben 27 EU landen ook nog wel een paar wensenlijsten die door het VK ingewilligd dienen te worden...
De rode lijnen staan. Dat kan ook niet anders, zonder die is er geen Europese Unie. Compromitteer je dat, dan val je op zijn best terug naar een (algemeen) scenario van Europese Economische Ruimte, en dan verliezen al die lidstaten heel wat opbouw, potentieel, positie en gewicht. Los van de realiteit van geopolitiek.
Maar goed, dat was aan deze kant van het water al heel lang duidelijk.
Het is goed om in het achterhoofd te houden dat May geen politiek bedrijft, maar partijpolitiek. Ik wijs hier doelbewust op om het heel scherp te stellen: we moeten er niet met een politieke of sociaal-economische bril naar kijken. Dit zijn de loopgraven van partijpolitiek waar niet getornd kan en mag worden aan de dominantie daarvan of men moet het veld op. Dan is het vossenjacht.
Enfin, wat is nu de situatie? May heeft de stemming uitgesteld. Niet onverwacht, al is het natuurlijk absoluut diep triest. Niet omdat de stemming niet te winnen viel, maar omdat het een bevestiging is dat ondanks alle beweging en verschuiving de Britse politiek (oppositie trouwens ook, zo viel op hoe snel Labour haar eigen scheefrijders in het gareel kreeg voor protocollaire weerstand via parlement tegen regering) doelbewust kiest voor eigen partijpolitiek.
May heeft Olly Robbins, de senior adviseur Brexit by default (er zijn geen anderen meer over), naar Brussel gestuurd. Die heeft zijn antwoord al.
1. De Rode Lijnen staan.
2. Er is geen heronderhandeling daarover.
3. Er kan gepraat worden over formuleringen in de politieke verklaring, maar aan Europese zijde ziet niemand hoe dat verschil kan of mag maken.
Juncker was hard, maar correct. Zo ook de reactie van de Commissie, de aankondiging van de EU27 diplomatieke vertegenwoordiging aangewezen voor de kwestie Brexit gaat morgen exact hetzelfde zijn. De enige ingang die het VK echt heeft, Ierland, vanwege unieke positie schadelast, is ook helder bij monde van Leo Varadkar. Die zei vandaag ook al precies hetzelfde.
En daar komt opnieuw dat breekpunt in perspectieven op tafel.
EU: rechtsgemeenschap -> grondvesten -> opdracht -> handel.
VK: handel, we have no idea what any of the other bits mean.
EU: diplomatiek en juridisch kader.
VK: eh? Party Politics Rules the Waves!
EU: planning, timing, deadlines, voorbereiding.
VK: it's all relative anyways, Party Politics Rules the Waves!
Ondertussen breken de breuklijnen in het VK zo langzamerhand open. Groot-zakelijke vertegenwoordiging is grotendeels verlamd. Sectorale vertegenwoordiging trekt overal aan de bel maar wordt niet serieus genomen omdat ze te lang gebruik hebben gemaakt van de dynamiek van partijpolitiek. MKB trekt zijn plan, maar te vaak op basis van incorrecte of niet volledige informatievoorziening. Overige politieke organisatie gaat zijn fasen van rouw door. Media lopen tegen zichzelf aan, tegen editors, politieke schoonmaak, gebrek aan middelen, ga zo door. De politieke eenheid van het VK is ook behoorlijk aan het scheuren. Schotland wil zich niet laten slachtofferen, maar Wales ook niet. Beide hebben inmiddels al behoorlijk wat interne betrekkingen moeten verbreken omdat ze nergens gehoor vonden.
Niets van dit is een crisis nu, maar alles ervan schept termijneffecten die extreem kostbaar en gecompliceerd zijn. Dat is een lijn van toevoeging van interne druk zonder aanwezigheid van visie of beleid. Het is weer een kostprijs van partijpolitiek, in het bredere verband hier een van machtspolitiek.
Dat levert druk op, en door de bank genomen is de richting van die druk positief: proces van herstel van relatie, betrekkingen en verbonden. Het struikelblok in dit alles is de cultuur en organisatie van partijpolitiek van populisme. De vraag in dit alles is of het proces met al dat begin van beweging en druk over de drempel van dat laatste kan komen. Dat is de crux in dit alles.
gambieter schreef op maandag 10 december 2018 @ 19:06:
[...]
Yep. Mensen in een gekkenhuis hebben het makkelijk daarbij vergeleken. Dag in dag uit met Raab/Davis/May en andere idioten moeten werken, en niet de tuinslang erop mogen zetten, of ze vol kunnen proppen met tranquilizers of adhd-medicatie. Wetende dat de persoon tegenover je misschien niet eens de gezamenlijke hersencel bij zich heeft.
Bewonderenswaardig.
Het is nog niet eens een kwestie van beleefd blijven. Professioneel perspectief wordt gewoon keihard ondermijnd. Het is een confrontatie met bewust subversief gedrag van het politieke equivalent van kleuters. Misschien zeg ik nu iets teveel, maar ik kom gewoon niet bij een andere omschrijving.
De onderliggende uitdagingen, de omstandigheden, de emotie, de reële problematiek - er is volledig bewustzijn aanwezig. Maar men kiest gewoon anders. Dit is wat je krijgt als je geen grenzen stelt aan de perverse prikkels van partijpolitiek en loyaliteitsnetwerken. Pur sang.
En dit komt van intelligente mensen. Opnieuw, en ik denk dat we dit hier onderschatten, het is bewust gedrag. Men kan niet eens erkennen dat er sprake is van dissonantie of dissociatie, dat zou immers betekenen dat men het model van partijpolitiek ondermijnt. Dan verliest men toegang / gebruik loyaliteitsnetwerken. En ondertussen is die kast ook al behoorlijk leeg om het volgende poppetje uit te halen.
Als je ziet hoe sommige mensen Britse delegatie (het woord al, impliceert dat je komt of iemand stuurt maar .. ) of vertegenwoordiging dag na dag, maand na maand, achterna moet zitten om ze überhaupt zover te krijgen dat ze zich aan de afspraak houden om op een afspraak te verschijnen. Om vervolgens weer met communicatiemensen te zitten omdat de Britten er weer een storm van maakten op basis van ontkenning of ontwijking. Om vervolgens een weekendje Brussel, Parijs of Milaan te doen om te shoppen onder het mom van trip voor kennisuitwisseling of diplomatiek contact. En dan boos zijn dat ze een opmerking van diplomatieke dienst daarover kregen, of een rekening als antwoord op botweg pervers corrupte fictieve declaraties. Om het nog maar niet te hebben over het geduld van diplomatieke staf die telkens weer moet opdagen om vervolgens twaalf uur lang te zitten wachten en dan weer terug naar huis te gaan en de maand studie en overleg die daar aan vooraf gegaan is wordt door de Britten in de prullenmand gegooid. Laat staan dat we het ook nog hebben over situaties en ontwikkelingen op nationale niveau's, waar vertegenwoordigingen net als overheden in hun pogingen tot overleg en communicatie elke keer weer gefrustreerd werden door pijnlijk reageren van Britse Instellingen tot over hun oren gecompromitteerd door politisering.
Werkelijk, als zelfs Hongaarse afvaardiging met het hoofd op tafel slaat, het zegt wel wat.
Echter waar je er in slaagt om voorbij het cordon sanitaire van partijpolitiek te geraken, dat gaat prima. Zo is er opvallend veel bereikt. Veel relaties die schade hadden geleden onder en door het oorspronkelijke referendum zijn hersteld. Op andere punten zijn de contacten juist dieper geworden. Maar te veel daarvan komt neer op persoonlijke contacten of netwerken, in plaats van formele procedures van mou's en afvaardigingen. Het is een gigantische oefening in damage control waarbij aan Britse zijde het volledig rust op private initiatieven. Energieverslindend.
Even heel nuchter, het is inmiddels ook niet meer dan gewoon redelijk dat de EU27 paal en perk beginnen te stellen aan de toewijzing van middelen. Alle gekheid op een stokje, het is ook gestoord. Niet eens vanwege de kosten, dat is altijd politiek statistiek. Maar wel omdat die middelen gewoon nodig zijn elders, we hebben ook gewoon ons eigen huiswerk, onze eigen uitdagingen.
Terzijde, ik vrees dat begin volgend jaar de gaten van vrijkomende vacatures en posities zullen beginnen te vallen. Voor diegenen met interesse zeker iets om op te letten, maar het is natuurlijk volstrekt gestoord dat het onvermijdelijk is dat de gaten gaan vallen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.