defiant schreef op zondag 9 december 2018 @ 13:24:
Als je deze de volgende zaken tegenover elkaar zet:
[...]
En:
[...]
Dan is wel duidelijk dat politiek zowel de omstandigheden heeft geschapen om dit te laten gebeuren en het uit de hand heeft laten lopen. D.w.z. als mensen in de samenleving eerst massaal worden bestookt met een verhaal dat er geen alternatief is voor het systeem en het systeem vanuit zichzelf stabiel is en geen participatie nodig heeft, dan gaan mensen daar vanzelfsprekend ook in geloven.
De verantwoordelijkheid om het systeem te corrigeren komt dan in handen van mensen die eigenlijk al gecorrumpeerd zijn. Mensen kunnen het systeem niet corrigeren als ze niet een ander systeem kunnen voorstellen, d.w.z. hypernormalisation. Dit soort gedrag zie je ook ook Tweakers terug, bijvoorbeeld in het basisinkomen topic.
Dat is denk ik een fundamentele fout in de organisatie van menselijk systemen, die convergeren toch altijd naar een systeem waarin het erg makkelijk is macht en invloed top-down te organiseren. Dat is ironisch genoeg een directe tegenstelling met de illusie die we hebben dat we als individu vrijheid hebben. Bij de strijd om macht wil je juist invloed op andermans vrijheid, hierdoor wordt vrijheid automatisch ongelijk verdeeld. Dat zag je ook terug in de hippie gemeenschappen in de jaren 60, als iedereen elkaar gelijkwaardig acht, ben je extreem kwetsbaar voor mensen die daar misbruik van maken.
Kip versus ei. Mijn optiek, op basis van een paar duizend jaar geschiedenis: ze zijn er alle twee (als de kippen) bij.
Wisselwerking. Inmiddels zitten we dusdanig ver op de lijn van termijneffecten dat het nog maar de vraag is of het nog nut heeft om te proberen één singulier punt van oorzaak aan te wijzen. Of dat überhaupt mogelijk is, dat valt ten zeerste te betwijfelen.
Dat gezegd zijnde, het is inderdaad correct om te stellen dat na en vanuit verschuivingen in keuzegedrag, participatie, geloofsgedrag en zo meer er een dynamiek ontstaan is waarbij politiek ten aanzien van burger (en MKB deel bedrijfsleven) niet langer een partner is in wisselwerking, maar iets tussen sturend (vanuit de ontstane ruimte) en aangestuurd (zwaarste gewicht belangenbehartiging, gulzige organisatie, voedingssystemen) is geworden.
Dan krijg je absoluut situaties en ontwikkelingen waarin variabelen van (gewenste) ontwikkeling (vanuit zwaarste gewicht toegepast op kwetsbaarheden i.p.v. participatie- annex drukmechanismen conform bestel) op zijn zachtst gezegd gemasseerd en gepositioneerd worden. Of dit nu gaat om de kwestie oude multinationals, behartiging gulzig gebruik fiscale stelsels, afbraak functionaliteit media conform vereisten bestel, marketing als instrument in plaats van het verhaal / het uitleggen / het motiveren en ga zo door.
Wisselwerking. We geloven in ons moderne denken. De verlichte mens, het individu, de zelfredzaamheid, het beschikkingsrecht, het stupide idee van onveranderlijkheid van cultuur - ga zo door. Terwijl onze menselijke realiteit heel anders in elkaar zit. Normalisatie, hypernormalisatie, de verschuiving is een verklaarbaar patroon. Blootstelling, 2% bewust gedrag, internaliseren van prikkels. Alles is emotie maar we maken onszelf en elkaar wijs rationeel te zijn terwijl rationaliseren echt iets heel anders is.
Maar zoals gezegd, als amalgaam van kwetsbaarheden en prikkels, het is een constante van menselijke ontwikkeling. Ja, je kan zeggen dat er een fundamentele fout zit. Maar het is ook iets wat ons wel telkens weer vooruit laat gaan. Soms vanuit anticiperen, soms vanuit leren, soms vanuit struikelen. En soms vanuit geweld en meer.
Ik zou niet zeggen dat er een natuurlijke reflex is tot top-down organisatie. Als we naar onze ontwikkelingsgeschiedenis kijken dan is dat helemaal niet zo. Hier zitten keuzes, en wisselwerkingen van consequenties die effecten scheppen - die omstandigheden en gedrag beïnvloeden en zo verder. We kennen genoeg andere varianten van menselijke organisatie, maar de afgelopen 1500 jaar hebben wij ons hier heel erg doen beïnvloeden met de consequenties van keuzes voor specifieke hoekstenen van ons denken over menselijke organisatie. Dat functioneert niet enkel als een cumulatief voetbed, maar ook als oogklep.
Wil niet zeggen dat het niet anders kan. Sterker nog, elke iteratie van vormen van organisatie en bijbehorend gedrag zijn een kwestie van omgang met consequenties. In die ontwikkeling is ondanks alles, zelfs ongeacht continuïteit van veel van die hoekstenen wel een algemeen positieve trend te bespeuren. Ius primae noctis is er al een tijd niet meer, om maar iets te zeggen. Ja, veelal ten gevolge van harde verschuivingen (escalatie vanuit kramp van status quo of vanuit conflict), maar door de bank genomen hebben mensen het hier als groepen beter in hun omstandigheden dan in vorige iteraties. Algemeen gesteld kunnen we zelfs zeggen dat verhoudingen en interacties tussen groepen er beter aan toe zijn.
Maar het is geen magisch proces. Onderhoud en investering. Bittere noodzakelijkheid.
Dit is waarom ons gedrag in kiezen en interactie zo ontzettend cruciaal is. De reflex van het reduceren is verklaarbaar, maar het wordt zonder uitzondering op gegeven moment gekaapt. Alles is een glijdende schaal, per definitie. Al zien we het niet zo.
We hebben altijd keuzes. Maar hebben we perspectief. Voldoen we aan de vereisten. Correcties op verschuivingen weg van balans zijn altijd heel moeilijk te maken onder de beste omstandigheden omdat dit soort verschuivingen zonder uitzondering eigen vereisten kennen die weer een stukje verder op de schaal liggen.
Dit gezegd zijnde, even vanuit puur historisch perspectief. Of je corrigeert, of je wordt gecorrigeerd. Bij het eerste heb je invloed, bij het tweede niet.
Brexit is een schoolvoorbeeld van denken beheersing te hebben versus voelen beheersing te verliezen waarbij keuzegedrag gecompromitteerd en compromitterend blijkt te zijn vanuit aard van eerdergenoemd proces. Met als resultaat het daadwerkelijke verlies aan beheersing. Met als gevolg verlies aan gewicht, positie, vermogen, invloed en zo verder.
Voor ons hier is Brexit in veel opzichten een spiegel die ons voorgehouden wordt. Prima te begrijpen dat we ons zelf wijs willen maken dat wij anders zijn. Prima te begrijpen dat we liever enkel naar XYZ kijken vanuit reactie op de spiegel van en voor eigen gedrag & omstandigheid hier - zoals "de" politiek, deze of die persoon.
Maar net zoals bij oorzakelijkheid van Brexit zit het allemaal dieper en is de schaal breder. Het zou zo slecht nog niet zijn als we hier eens een publiek debat hadden over Brexit als spiegel voor ons hier. Maar goed, journalistieke media hebben daar al lang het vereiste draagvlak niet meer voor. Misschien dat een DWDD met een wat dieper en breder college komt over de illusie van ons zelfbeeld

Maar dan hapklaar.
Hoe dan ook, Brexit toont op pijnlijke wijze aan dat je op gegeven moment een dynamiek krijgt waarin enkel de keuze nog beschikbaar is voor het scheppen van gewenste prikkels en omstandigheden voor gebruik van gevoel bij - realiteit en / of perceptie - escalatie. Politiek, sociaal, cultureel, zakelijk. Heel moeilijk om de spoken terug in de fles te krijgen.
Gedrag is altijd besmettelijk en zelf versterkend, waarom de verbazing dat het consequenties heeft. Waarom de ruimte laten voor het verder open doen van de deur die enkel toegang geeft tot wat haaks op eigen belang staat.
Mijn optiek hierbij is dat we niet voorzien in onderhoud, investering of kader om balans te bewaren. Af en toe zit ik te kijken naar uitspraken of gebeurtenissen in het VK die me meer treffen als iets uit slechte romans. Maar het is een realiteit van consequenties van menselijk gedrag versus menselijke kwetsbaarheid. Geen fictie.
Al komt het om de paar dagen wel even zo over. Kip of ei, je bent er samen bij.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.