ErA schreef op vrijdag 08 april 2016 @ 19:34:
Ik ben gisteren wezen stemmen. Ik heb
tegen gestemd.
Hiermee heb ik uiteindelijk gestemd op wat ik als eerste ook al in mijn hoofd had.
Ik heb me echter wel verdiept in de materie en me laten leiden door diverse bronnen. Zowel links, midden als rechts.
Met name de argumentatie van het "Voor" front viel mij sterk tegen. En deze bleek ook meer dan eens onwaar.
Dit hele verdrag valt voor mij een beetje in hetzelfde rijtje als Griekenland, de JSF, de Fyra e.d. Zaken waarvan je weet dat het a: Niet goed gaat komen of b: VEEEEL te veel geld gaat kosten.
Het jammere hieraan vind ik dat niemand verantwoordelijk kan worden gehouden voor deze keuzes. En dat stoort mij gigantisch.
Ik ben niet gek, ik weet dat het verdrag er in een of andere vorm gewoon doorheen gaat. Ik wil echter dat de beslissers als over 5 jaar verantwoording mogen afleggen als blijkt dat het toch niet zo een goede keuze was. En dat hier persoonlijke consequenties aan vast hangen.
Als dat het geval zou zijn, dan zou ik veel minder moeite hebben met beslissingen die genomen worden maar waar ik het niet mee eens ben.
Ik kan me er in vinden dat de kwaliteit van argumentatie "voor" tegenviel. Er was niet veel, wat er op tafel gezet werd was weinig informatief, het was ook niet gericht op de aard en reeds gekozen methodologie voor de "nee" campagnes, en af en toe liet men zich verleiden om op weinig productieve wijze te reageren op dat "nee" kamp.
Daar moet ik wel bij opmerken, eigenlijk was dat ook niet mogelijk. Het was geen initiatief waarbij de insteek argumentatie was. Dat is heel slim gekozen door de initiatiefnemers, inzet op emotie en beeld is immers iets waar je met argumentatie weinig tot niets tegen kan doen. Natuurlijk, er zijn zat mensen die wel reageren op argumentatie, echter niet onder de hedendaagse omstandigheden waar mensen en hun omstandigheden onder druk staan (cumulatieve frustratie, kloof samenleving - politiek, cumulatieve beeldvorming, ga zo door).
Heel simpel gesteld: tegen het ontwerp en methodiek van het initiatief viel op dit moment niet op te boksen.
En ach, onwaarheden. Ik denk dat we dat wel gehad hebben in dit topic. Het "ja" kamp heeft vaak genoeg geblunderd, het "nee" kamp heeft trots gesteld dat het juist nuttig was om onwaarheid in te zetten en daar een campagne mee te smeden. Als we heel eerlijk zijn, dan is dat wranger aan de "nee" kant dan aan de andere kant, maar heeft het echt nog nut om daar over door te gaan? Ik denk van niet, tenzij we niet geïnteresseerd zijn in het daadwerkelijk bespreken van "hoe nu verder".
Als samenleving zijn we het punt voorbij waarop we als geheel nog willen luisteren naar de traditionele retoriek van traditionele kaders en traditioneel politiek beeld. Dat is begrijpelijk, ook verklaarbaar, maar het is ook een factor waarom niet argumentatie, maar wel emotie, de arena is. Wie daar schuld aan heeft, is eigenlijk niet relevant. Wat wel relevant is, dat is het gegeven dat wij mensen ons anders gedragen, andere keuzes maken, en - belangrijker nog - heel anders gepresenteerde informatie verwerken wanneer de arena van interactie grotendeels ingezet is op gebruik of op basis van emotie.
Er zijn zat mensen die daar uitzonderingen in zijn, zelfs hele groepen, maar het vormt een patroon. En naarmate patronen zich consolideren wordt het geïnternaliseerd in keuze- en consumptiegedrag van de ene naar de volgende groep en zo voort.
Maar goed, als je iemand verantwoordelijk wil houden, daar is wel een antwoord op. Het is echter geen leuk antwoord. Ik heb dit eerder gezegd, wij zien politiek als iets wat op afstand staat van onszelf. Als iets wat zelfstandig is, waar we een keer in de vier jaar iets mee doen, maar wat voor de rest zijn eigen ding doet.
Dat klopt tegenwoordig ook best. Probleem is wel dat politiek een afgeleide is van keuzes van, uit en binnen de samenleving. Het is de ontwikkeling van kiesgedrag en de participatie van kiezers na hun kiesgedrag wat in het verloop van cycli daarvan bepaald hoe die afgeleide politiek vorm neemt, en zich gedraagt.
We nemen dit al snel heel persoonlijk, dat is jammer. De realiteit is dan ook dat dit een situatie is welke het resultaat is van alle ontwikkelingen die daar uit voortvloeien, en dus van alles wat zich opstapelt na keuzes binnen die afgeleide politiek.
Dit is een dans van belangen. Als bijvoorbeeld een onderneming wel let op wat de minister dit of dat doet, aan de deur klopt, lobby laat langskomen en zich kenbaar maakt, dan is het gewicht wat die onderneming uit doet oefenen groot. Als een groep burgers of belangenorganisatie hetzelfde doet, dan heb je al snel een evenwicht waaruit overleg, compromis of zelfs samenwerking wel uit moet komen. Als die echter niets doet, dan heb je dus een gebrek aan balans, en is het overwicht voor diegene die het wel doet.
Nu zou je zeggen, politiek doet zich ook informeren. Ja, maar het heeft steeds minder mogelijkheden om de informatie die beschikbaar komt zelfstandig te toetsen. Dat was ooit anders, correct. Nu niet meer. Politiek is afhankelijk voor inzicht en bewustzijn van de onderdelen van de samenleving om op consistente wijze zowel informatie als perceptie en gevoel aan te reiken en onderling te toetsen of de gepresenteerde informatie e.d. wel correct is. Politici zijn ook maar mensen, ze werken net zo goed in hun loopgraven als wij in de onze. Net als wij zien ze en werken ze met wat ze in hun putje hebben, en net zoals wij kijken ze wel naar het veld maar het beeld is altijd iets anders als de echte ervaring van op dat veld te lopen, te werken, te leven.
Politiek is een afgeleide van de keuzes van de samenleving. Al die keuzes hebben effecten, en goed en slecht dat stapelt zich op.
Zo zuur als het ook mag klinken, als we met zijn allen daadwerkelijk serieus aan de bak willen om frustraties en problematiek aan te gaan, dan is de vraag van verantwoordelijkheid een heel belangrijke vraag. Probleem is wel dat die verantwoordelijkheid keihard ligt bij al die onderdelen van de samenleving samen.
We vragen ons heel vaak af als we naar politiek wijzen waarom daar niks gedaan wordt. De realiteit is dat politiek als afgeleide van andermans keuzes en gedrag altijd per definitie moet navigeren tussen korte termijn blik, afhankelijkheden van informatie, en beperkingen van normaal menselijk gedrag. De afgelopen twintig tot dertig jaar is de Nederlandse samenleving steeds afstandelijker geworden van politieke interactie, en vice versa. Dit is een proces wat zichzelf versterkt. We controleren die afgeleide politiek nauwelijks nog, we schrijven het enkel af. Dat is fout, en niet zonder consequenties.
Je krijgt immers een politieke dynamiek die gaten laat vallen in consistentie, in visie, in handelen en - belangrijker nog - in inzicht in en onderkenning van de onderliggende ontwikkelingen binnen al die onderdelen van de samenleving.
Verantwoording afleggen, als je dat zoekt, dan zal er een verandering moeten plaatsvinden binnen het grotere geheel van het Nederlandse denken. Tegenwoordig gebeurd alles steeds sneller, is alles in toenemende mate complex, zijn er steeds meer afhankelijkheden waar we - ook als land - steeds minder invloed op kunnen uitoefenen vanuit de traditionele cycli van vier jaar. In veel opzichten is wat we hebben iets wat we moeten aanpassen aan vereisten van grotere flexibiliteit, diepere communicatieve vereisten e.d.
Daar naar zoeken nu onder de huidige omstandigheden is een nutteloze taak. Het is ook niet mogelijk om daar deze of gene politiek op af te rekenen, het is en blijft immers een voortvloeisel van cumulatief en collectief keuzegedrag. Van ons. We zullen manieren moeten bedenken van meer consistente controle op politieke vertegenwoordiging maar - misschien nog belangrijker - ook van meer consistente participatie door onszelf in politiek. Enkel dat kan binnen politieke kaders bewustzijn scheppen van de afhankelijkheden van die kaders, ons kiesgedrag, en ruimte scheppen voor ander gedrag (en dus andere keuzes) binnen die politieke kaders - liefst zonder vast komen te zitten in dezelfde valstrikken zoals nu.
Het is hard om te zeggen, maar het is een stuk eerlijkheid wat zelden of nooit aankomt bij mensen, maar het maakt in het huidige bestel met de huidige inrichting op basis van het huidige gedrag van de Nederlandse samenleving (burger en bedrijf) niets uit welke partijen groot of klein zijn. Welke partijen in een regering zitten of niet. Of dat nu gevestigde partijen zijn of niet. Politiek zit vast in kaders van afhankelijkheden, en het is een afgeleide van een afwezigheid van balans binnen de samenleving. Maar dus ook van gebrek aan balans.
Dat kan veranderen, maar enkel als burgers en bedrijven nieuwe trends weten te scheppen voor gedrag, keuzes, participatie en controle door henzelf - en enkel als dat consistent doorgezet kan worden over een aantal politieke cycli heen. Verantwoordelijkheid neem, en maak, je samen.
Maar je laatste punt, daar zit een stuk essentie. Er is tegenwoordig een dominant perspectief dat niemand valt af te rekenen op foute beslissingen of consequenties daarvan. Nu is dit in politiek minder simpel dan we vaak denken, net als in zaken of in families, maar het blijft een essentieel punt van collectieve frustratie. Direct gekoppeld aan het sentiment van zich niet gekend voelen.
Maar dat begint bij de burger en het bedrijf zelf. Wil dit mogelijk zijn, dan moeten zij die trend scheppen en daar een patroon van maken wat tot aanpassingen leidt. Wat we ook mogen zeggen over het referendum als instrument, het is een gegeven dat op veel punten aanpassingen vereist zijn voor de relatie tussen samenleving en politiek. In dat opzicht, ongeacht uitslag of debat, is deze kwestie van dit referendum niet ongezond. Maar als uitzondering is het volslagen irrelevant.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.