alexbl69 schreef op dinsdag 10 november 2015 @ 08:56:
U stelt dat Schengen wel werkt omdat er wel buitengrenzen zijn, ik blijf bij mijn stelling dat ze er niet zijn. Ja, ze zijn er geografisch gezien uiteraard wel, maar ze blijken in de praktijk niet bijster effectief.
Voorzichtig. Mijn stelling is dat Schengen werkt waar het voor opgesteld is. Niets meer, niets minder. Dit is volstrekt verklaarbaar. Zoals altijd worden menselijke constructies gevormd vanuit en voor de omstandigheden waarin ze gevormd worden.
Derhalve dus ook mijn stelling dat weigering dan wel onvermogen tot aanpassingen bijzonder contraproductief is.
Daarnaast merk ik op dat zowel lidstaten als het amalgaam van afspraken, verdragen, instellingen en structuren ten aanzien van buitengrenzen ook een product is van zowel perspectief en handelen uit een andere tijd en andere omstandigheden.
Het belangrijkste punt daarbij is echter de observatie dat er geen relatie is inzake veiligheid of functioneren van de een versus de ander, er is geen wet van communicerende vaten van toepassing, zogezegd.
De belangrijkste les op dit moment inzake elk debat van grenzen (veiligheid, functionaliteit, afhankelijkheden, effecten et alli) is dit: buiten- en binnengrenzen zijn twee gerelateerde en toch volledig gescheiden velden. Wat politiek op dit moment doet, de beeldvorming van gelijkschakeling dan wel causale relatie tussen deze twee domeinen, helpt niet. Op geen enkele wijze.
Op zijn best heeft het simpelweg geen nut om het één af te breken vanwege uitdagingen voor functionaliteit van het andere. Dat is gewoon niet slim - en het is iets waar een behoorlijk prijskaartje aan hangt, belangrijker nog, waar een heel scala aan mogelijke negatieve èn zogeheten perverse effecten met hoog potentieel bij komen kijken.
Dan kun je beter elk domein consistent toetsen voor aanwezige en mogelijke uitdagingen resulterend vanuit mogelijke verschuivingen in afhankelijkheden. Dat is gewoon niet gedaan. Er zijn talloze voorstellen tot onderzoek en aanpassing gekomen over de jaren heen vanuit zowel EEAS (en voorlopers) als vanuit lidstaten. Elke keer loopt het spaak op wat in wezen de gegroeide kloof is tussen politiek en sociaal-economische participatiemechanismen in lidstaten (wat juist de ruimte voor korte termijn perspectief doet forceren, ruimte schept voor instrumentele toepassing beeldvorming als vereiste van functioneren van interne politiek).
Nu lopen we dus tegen -
pun intended - muren aan. We kunnen dus kiezen om de uitdagingen op nuttige wijze aan te pakken, aangezien de inmiddels traditionele methodiek niet in staat gebleken is om dat te doen, of doormodderen op een manier waarvan we inmiddels zouden moeten kunnen erkennen dat het geen gewenste resultaten geeft.
De reactie (van mensen en politici -
) om dan maar ieder voor zich wat te doen en elkaar wijs te maken dat we dan gaan samenwerken is ... onwerkelijk ... het is exact wat ons in de huidige situatie gebracht heeft!
Als persoonlijke noot, het is nou niet zo dat wanneer we dit soort causale interactieconstructies bewerkstelligen er geen ongewenste effecten zijn. Zoals ik al zei, elke muur heeft zijn effect op iedereen, ongeacht of je nu buiten staat, binnen, of zelfs maar aan deze of gene kant. We hebben nogal wat onsmakelijke geschiedenis met dat soort perverse effecten achter de kiezen, juist in Europa. Om dus alles opnieuw over een kam te smeren, op zijn minst is het altijd onverstandig om vanuit aannames beleid te maken.alexbl69 schreef op dinsdag 10 november 2015 @ 08:56:
Dublinverordening? Wordt niet nageleefd. Schengen? Wordt enkel nog in naam nageleefd. Ondertussen sluit Frankrijk voor een periode van een maand de grenzen, zogenaamd onder het mom van een klimaattop die 1,5 week duurt.
Inderdaad, er duiken steeds breuklijnen op. Dat is normaal. Welkom bij zowel de mensheid als menselijke dynamiek, maar goed - dit terzijde. Het moet toch echter wel inmiddels opvallen waar die breuklijnen in de huidige kwesties optreden.
Ten eerste op punten waar lidstaten aankloppen bij Europese Instellingen en het blijkt dat die vanuit mandaat en middelen niet in staat zijn om te doen wat men van hen zou willen / wensen / verwachten (dit omvat ook scenario's van afschuiven problematiek naar Europese Instellingen).
Ten tweede wanneer het politici vanuit demagogie, afhankelijkheden positie en partij, instabiliteit van interne structuren e.d. beter uitkomt om uitdagingen aan te gaan middels beeldvorming. Hongarije is een schoolvoorbeeld van dat laatste trouwens, het is niet zonder een beerput aan redenen dat het land ook stelselmatig in het topic Russisch-Westerse Verhoudingen voorbij komt.
Zeker, er zijn ook breuklijnen van andere aard, zeker inzake de erfenis van het nooit willen aanpassen van juist Europese concepten van samenwerking aan veranderende omstandigheden. Maar ja, opnieuw, dat is niet de schuld van dat magische vermeende grote Europese niveau, wel de schuld van de mensen en organisaties die de omstandigheden scheppen voor besluitvorming - waar we dus opnieuw op het niveau van individuele lidstaten en hun interne politiek terecht komen. Dit is niets opmerkelijks, oprecht, het is echter wel de realiteit.
alexbl69 schreef op dinsdag 10 november 2015 @ 08:56:
Verder stelt u dat Brussel enkel 'de wil van overheden' toepast. Hoe is dat mogelijk als de verschillende Europese overheden het fundamenteel oneens zijn over zo veel zaken? Er speelt momenteel zoveel fundamenteels (euro-crisis, vluchtelingencrisis, Oekraïne, handreiking Turkije) dat het nu toch wel evident is geworden dat een one-size-fits-all politiek simpelweg niet werkt?
Dat zijn de afspraken. Europa zoals we het nu kennen is een raamwerk van compromissen en koehandel op de afgebrokkelde fundamenten van vergeten lessen uit het verleden. Klopt, het is moeilijk om nuttig resultaat te bereiken wanneer mensen van een vereniging het oneens zijn - maar is dat de schuld van de vereniging? Of van de mensen die er enkel voor zichzelf zitten, aan zichzelf denken, vanuit perspectieven gevormd door resolute focus op korte termijn van hier, nu en hoe ziet het uit?
Er is geen one-size-fits-all politiek. Ik ben er in Brussel nog nooit zoiets tegengekomen, ook in Strasbourg niet. De Europese Instellingen hebben mandaat noch middelen om tot zoiets te komen. Vaak hoeft dat ook helemaal niet. Vaak is dat zelfs niet nuttig, soms zelf contraproductief.
Saillant is juist dat door de bank genomen (er zijn altijd leercurves, op zijn minst) de pogingen om contraproductieve aard van maatregelen dan wel effecten tegen te gaan telkens vanuit Europese Instellingen komen. Ondanks alle beeldvorming. Prachtig voorbeeld blijft nog altijd de Grote Kwestie van Kledinglabels
Maar kijk naar meer recente tijden, zoals de nasleep van het Volkswagen drama. Voorstellen vanuit EC en directoraten ten spijt werd het zoals altijd een ronde van vergadering tussen lidstaten waar onder druk van lobby intern aan die lidstaten er een stuk besluitvorming uitkwam waar je bijna instinctief de woorden cui bono voorbij ziet vliegen. Ik besef heel goed dat de perceptie geschapen en gevormd de laatste twintig jaar in te veel opzichten fundamenteel anders is dan de realiteit, maar goed, daar zijn we zelf bij. Politiek is een spel van afleiding.
De realiteit is echter wel dat op punten van externe, gedeelde en structurele afhankelijkheden waar staten individueel historisch weinig tot geen invloed op kunnen uitoefenen - vanuit onwil dan wel onvermogen tot omgang met negatieve / perverse effecten van eigen handelen - je op een hoger niveau beleid, mandaat en middelen zal moeten ontwikkelen. Of je dat nu leuk vindt of niet - in je eentje kom je er immers niet. In ieder geval niet zonder opnieuw die deuren open te zetten waar nu juist de redenen en principes van Europese samenwerking achter zitten, vanuit pijnlijke en bloedige geschiedenis van "ieder voor zich en laten we maar koehandel doen".
Tja, dat gaat goed totdat de druk op en/of in het vat te groot wordt. Als ik zo terugkijk hebben we inmiddels behoorlijke ervaring opgebouwd hier met zo ongeveer elke positie op die glijdende schaal, elk Europees land zou een ervaringsdeskundige in deze kunnen zijn. Is echter niet het geval. Dus ja, tja.
alexbl69 schreef op dinsdag 10 november 2015 @ 08:56:
Tot nu toe werden er bij crises in Europa machtsblokken gevormd waarbij de wil van het machtigste blok uitgevoerd werd. Nu echter spelen er zoveel zaken, met op bijkans elk dossier volstrekt andere belangen en machtsblokken, dat deze politiek niet meer mogelijk is.
Ja, en nee. Machtsblokken zijn zelden een spel van lidstaten. Vergeet niet dat in het gros van de lidstaten tegenwoordig nationale politiek geen vertegenwoordiging is van algemene behartiging van interne afhankelijkheden en structuren van / voor die lidstaat. Politiek is een toepassing van balans tussen selectief en algemeen belang, waarbij opgemerkt moet worden dat sinds de jaren '80 vorige eeuw er een structurele verschuiving is opgetreden van die laatste, naar die eerste categorie. Volstrekt logisch, balans vereist immers investering en onderhoud. Is er dat niet, tja.
Voorafgaand aan die tijd waren er afspraken over de assen van groot en klein, waarbij sommige landen investeerden in het delen van hun afhankelijkheden om de pijnlijke lessen van het verleden te voorkomen (voorbeeld, Duitsland / Frankrijk), waarbij de kleinere landen een eigen samenwerking van voortrekfuncties hadden ter balans met de assen van de grote jongens. Dat functioneerde prima binnen de kaders van de gestelde vereisten om herhaling van die pijnlijke lessen te voorkomen. De Koude Oorlog zorgde daarbij voor ook externe druk.
Uiteindelijk is ook in dit opzicht de situatie nu er een van het simpelweg niet toetsen en bijhouden van mechanismen, middelen en perspectieven aan veranderende omstandigheden. Toen ook de externe druk wegviel was het hek van de dam. Sindsdien is het in toenemende mate koehandel van lidstaten geworden. Pijnlijk, maar het blijft verklaarbaar. Dat gaat echter wel vaak tegen de heersende percepties en aannames in. Ook verklaarbaar. Dus, tja.
alexbl69 schreef op dinsdag 10 november 2015 @ 08:56:
U stelt zelf 'Er is vooralsnog geen werkzame samenwerking gericht op constructief aangaan van de huidige uitdagingen. Oorzakelijkheid blijft op het niveau van nationale overheden liggen'. Dan is toch de enige mogelijke uitkomst als landen er samen niet uit komen, ieder voor zichzelf moet gaan bepalen waar haar grenzen liggen en welke politiek het wil bedrijven?
Dus als je er als dorp niet uitkomt, wanneer je onder druk staat van effecten vanuit de provincie of verder, dan stap je er maar uit? Ja, dat is slim. Prachtige opening voor samenwerking dat. Nee, nu juist de traditionele koehandel te vaak het probleem is, het spijt me, maar om dan op een eigen altaartje te springen en te verwachten dat anderen prima met je samenwerken om wel tot oplossingen te komen?
Ja, ik stel het wat scherp, maar laten we wel zijn, wat vroeger een natie staat van Nederland was is tegenwoordig een dorp in de globale arena. Zeker, er zitten wat grote namen uit vroegere tijden, maar die dragen structureel weinig tot niets bij aan continuïteit of groei van de klei waaruit ze kwamen
Zelfs werkgelegenheidseffecten zijn er in deze nauwelijks nog meer. Laten het vooral niet hebben over belastingafdrachten
Ik besef dat het niet leuk is, maar Nederland heeft nauwelijks nog gewicht als natie. Alle beeldvorming ten spijt. Daar is het land niet alleen in, met zekere uitzonderingen waar correlaties bestaan tussen land en merk zie je dit overal in de wereld. Eerlijk zijn, net als demografische processen gaan vele macro- en micro-economische processen net zo hard over de oude grenzen heen. Of we nu wachttorens en muren bouwen of niet.
Of willen we misschien de deur opendoen van "eigen oplossing eerst"? Hard, zeker. Wel een serieuze vraag voor nationale overheden. Juist als landen van Europa zouden we moeten weten wat er achter die deur ligt.
Er bestaat zoiets als vermogen tot toepassing beleid (net als visie, instrumentatie, et cetera). Er bestaat ook zoiets als problematiek van schaal, structuur en gewicht. Het spijt me oprecht, maar deze hele kwestie is een klassiek stuk natuurlijke problematiek van geopolitiek en demografie. Wat nu gebeurt is niets vreemds, dit gaat al de hele menselijke geschiedenis door zo. Door de bank genomen komen we daar vanzelf uit en door heen, nooit zonder veranderingen en aanpassingen, het is enkel wanneer menselijke groepen en organisaties weerstand institutionaliseren dat het een tijdje heel hard misgaat - waarna de overlevenden alles opnieuw op kunnen bouwen.
begintmeta schreef op dinsdag 10 november 2015 @ 09:15:
'Men' lijkt er (ook gestuurd door allerlei kleingeestige locale belangen) helemaal niet uit te willen komen, en zonder samenwerking gaat men er simpelweg niet uitkomen, veel EU-landen wanen zich een eiland, terwijl ze het niet zijn, en landen die dat het wel zijn zullen er uiteindelijk ook niet heel veel mee opschieten.
Voila.
En zo simpel is het.
Edit: toevoeging.
Misschien een interessant klein stukje, gerelateerd aan het vorige, inzake oorzaken bij de Kwestie Vluchtelingen en de op dit moment dominante perceptie van "grenzen, muren & ieder voor zich".
Ursachen der Migration
Wie der Hunger die Syrer in die Flucht triebIm Sommer bekamen syrische Flüchtlinge auf ihren Lebensmittelkarten plötzlich weniger Geld. Das war ein Auslöser für den großen Treck nach Europa. Wie konnte es so weit kommen?
Een interessante verkenning hierbij is de rol van Nederland hierin. Als een van de weinige landen die wel investeringen deden tijdens die "dip" komt al snel het beeld op van "maar wij doen wel wat, waarom anderen dan niet".
Daarbij moet als eerste opgemerkt worden dat afkopen integraal onderdeel is van Buitenlands Beleid, er is geen focus op participatie in oplossingen (daar is te veel druk tegen vanuit belangen, tevens heerst het dogma dat alles zichzelf op zal lossen gecombineerd met het geloof dat private interactie perfect historische functies van de Staat over doet nemen en compenseren - een natuurlijk resultaat van interne preferentie voor partijpolitiek en de dominantie van aannames in een tijd van afbraak vermogen tot toetsing informatiestromen).
Ten tweede dient opgemerkt te worden dat juist deze zure kwestie een perfect voorbeeld is van wat er gebeurd als - dus - ieder voor zich zijn eigen ding doet op basis van de aanname dat er op magische wijze koehandel tussen lidstaten bij gerelateerd overleg omgevormd kan worden tot nuttige samenwerking.
Het is een harde observatie, maar het brengt wel uitermate nuttig (en ja, pijnlijke) vragen met zich mee. Het afkoopgedrag (of dat nu een UNHCR bijdrage is of een JSF) heeft de afgelopen dertig jaar niet bijgedragen aan ook maar enige nuttige invloed gericht op scheppen van oplossingen bij crises of vormen / ombuigen van ontwikkelingen daarbij. Het is louter een oefening in het vooruitschuiven van de echte kostprijs, telkens weer. Hoe moeilijk is het om een simpele oefening à la huishoudboekje toe te passen op een principieel beleid van doorschuiven van kosten? Hoe moeilijk is het om het resultaat daarvan uit te werken?
En ja, als we in die luwte in staat waren geweest tot nuttige samenwerking - in plaats van de "ieder voor zich koehandel" dan waren er prima mogelijkheden geweest om de enorme verschuivingen in tempo èn richting van vluchtelingenstromen inzake de kwestie Syrië op zijn minst onder controle te kunnen houden.
Heel bot gesteld: nationale politiek van lidstaten is en blijft het grootste probleem bij elke crisis - zolang dit telkens weer een singuliere focus heeft op:
- intern gebruik van beeldvorming,
- afwezigheid van visie op algemeen belang (waarvan structureel het grootste gedeelte tegenwoordig externe afhankelijkheden heeft)
- en onwil dan wel onvermogen tot aanpassing van tegenwoordige mechanismen en structuren aan veranderende omstandigheden en verschuivingen in afhankelijkheden (waarbij opgemerkt moet worden dat de hoofdmoot van oorzakelijkheid hier ligt bij de enorme afbraak van investeringen in en onderhoud van toetsingsmechanismen voor informatiestromen, alsmede bijbehorende instellingen en infrastructuur).
Heel simpel gesteld, opnieuw, juist het gedrag wat tot de huidige crises geleid heeft wordt voorgesteld als "oplossing voor" en "aanpak van" die crises. Hoe moeilijk is het voor mensen om daar een vraagteken bij te zetten.
Als men dit al eens zou vragen als onderdeel van consistent publiek debat en gebabbel bij elk politicus die in beeld komt met zijn of haar uitspraken, dat zou al heel veel bijdragen aan het corrigeren van in essentie contraproductief geïnstitutionaliseerd gedrag. Politiek kent immers haar eigen afhankelijkheden. Maar goed, dit terzijde.[Voor 22% gewijzigd door Virtuozzo op 10-11-2015 13:38]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.