pingkiller schreef op woensdag 28 oktober 2015 @ 21:08:
Ik ben zeer sterk tegen de immigratie van personen met een islamitische achtergrond. De westerse cultuur mixt totaal niet met de cultuur van personen met een islamatische achtergrond. Hierbij weet ik dat ik het over zeer veel culteren heb, echter lijken daar zeker bepaalde overeenkomsten in te zitten. Lees bijvoorbeeld het onderzoek van
Koopmans.
De intergratie is voor een groot deel mislukt. Deze personen gaan voor veel problemen zorgen in Europa. Waarom zouden wij er daar meer van binnen halen? Hoe meer ik er over na denk, hoe ik meer tot een conclusie komt dat een Europa met minder moslims er veel mooier uitziet dan een Europa met meer moslims. Ik zie de immigratie van moslims daadwerkelijk als een bedrijging voor Europa, en dat vind ik een zeer ernstige zaak.
Feit blijft dat we nu met een grote groep zitten die al binnen is, daar moeten we wat mee. Dat betekend echter niet dat we de grens niet nu al pot dicht kunnen doen. Stoppen met de immegratie en gaan kijken wat we met de huidige groep gaan doen. Waarbij uitzetten wat mij betreft geen probleem is indien nodig, ondanks mogelijk verdragen die ons dat moeilijk gaan maken. Laten we die strijd maar aan gaan.
Verder heb ik weinig op met argumenten in de humanitaire hoek. Laten we vooral goed voor onszelf zorgen. Andere mensen helpen is leuk, maar dat mag niet ten koste gaan van onszelf.
Weet je, de zogeheten westerse cultuur is door de bank genomen het resultaat van het door de eeuwen heen internaliseren van behoorlijk wat paranoia, excessen, bloed, onderdrukking, uitbuiting en allerlei soorten malversaties waarbij de tegenwoordig in beeld gebrachte excessen van fundamentalisme aan deze of gene zijde van de islam bij verbleken. Nu moet ik erbij zeggen, dit is net zo min een welkome boodschap als dat het ongevaarlijk is vanwege de mogelijke afleidingen richting zogeheten whataboutisme.
Maar goed, dat neemt niet weg dat wij als Westerlingen absoluut niet onszelf op enig platform of altaar mogen stellen. Wij zijn ook mensen, en dus net zo goed of slecht als andere mensen. Er is geen sprake van welke superioriteit dan ook. Met dat besef wordt het een stuk makkelijker om andere culturen te benaderen en hen zich open te laten stellen voor uitwisseling en adaptatie. Let op: onze benadering is in zeer hoge mate direct verantwoordelijk voor het vermogen tot aanpassing en integratie van anderen. Dat is pijnlijk, valt echter niet te ontkennen. Regels zijn net zo goed onderdeel daarvan als attitude en basale menselijkheid. Heel vervelend, dit dwingt ons immers niet enkel tot consistentie, maar ook tot eigen aanpassingen - aan de vereisten van onze eigen belangen. Jammer genoeg voor velen steekt die vork dus anders in de steel dan we onszelf ettelijke decennia lang hebben voorgehouden
Wij vonden het ooit volledig gepast om mensen in een kerk op te sluiten en vervolgens er een barbecue van te maken. Net zoals we het uitstekende marketing vonden als mensen zichzelf opofferden om ongelovigen om te brengen. Daar konden hele families hun zonden mee afkopen, dit terzijde. En hoofddoekjes, er was een tijd waarin iedere vrouw daar mee liep vanuit christelijke overtuigingen. Saillant dan ook dat er nog plekken in traditioneel Nederland zijn waar dat nog zo is

En laten we eerlijk zijn, op regeringsniveau heeft Nederland als zogenaamd progressief land nog steeds politieke koehandel met reactionairen en halfwassen fundamentalisten. Zeker, ik drijf het even op de spits, maar het zal duidelijk zijn, onze eigen perceptie is net zo subjectief en gebaseerd op aannames als iedere andere.
Klopt, dat maakt het allemaal niet makkelijker om perspectief te verkrijgen in deze discussie. Mijn punt in deze is dat we het heel makkelijk bekijken zonder echt te investeren in stappen om tot realistische oplossingen te komen. Enkel al de perceptie van verschil is zo'n complicatie, een die trouwens absoluut decennialang geleid heeft tot onze onwil om structureel beleid voor stimulatie integratie en adaptatie te ontwikkelen. Het werd een non-topic, segregatie stak zijn lelijke hoofdje op, de rest is - inmiddels - geschiedenis.
Om echter te zeggen dat er sprake is van incompatibiliteit, ik kan me daar niet in vinden. Niet vanuit leuke vergelijkingen van dit of dat, maar simpelweg omdat die incompatibiliteit een derivaat effect is. Niet een op zichzelf staand gegeven, maar een resultaat van ontwikkelingen en keuzes.
Dat zien we op heel veel terreinen. Neem het voorbeeld van homohaat. Tolerantie, acceptatie, integratie, aanpassing bestuur, ga zo door. Nog steeds zijn er weigerambtenaren. Geweld tegen homoseksuelen is - opvallend genoeg in het licht van afname investeringen in blootstelling, publiek debat en onderwijs alsmede toegenomen sociaal-economische druk, goh - de laatste jaren weer hard aan het toenemen. Misschien dat ik nu even hard ben, maar wat is het verschil in menselijke vorming van perceptie tussen het incompatibel stellen van culturen (die per definitie nooit monolithisch of zelfs maar statisch zijn) en het incompatibel stellen van seksuele preferentie en gedrag bij jongeren deelnemend aan beschermd wonen programma's.
Serieus, het is een reflex die heel erg aanwezig is, waar we ook kijken. Maar of het de goede is? Ik heb serieuze twijfels erbij.
djengizz schreef op woensdag 28 oktober 2015 @ 21:35:
[...]
Dus? (niet cynisch bedoeld)
Compromitteren en gaan voor de minder educated guess wat breder gedragen wordt? Zelf aan beeldvorming de andere kant op gaan doen? Ratio loslaten en de emotie aanvallen voor een beter educated eindresultaat (in feite hetzelfde compromis)?
Ik begrijp dat de loopgraven niet alleen niet constructief zijn maar zelfs ongewenst. Buiten dialoog heb ik alleen nog geen alternatief gevonden en dat is dan toch een vorm van een natuurlijk compromis totdat niemand meer wil praten.
In die zin begrijp ik wat je zegt met blootstelling en inzicht als brug en heb ik ook niks tegen een compromis. Alleen als emotie en instinct de overhand krijgen zijn dit loze kreten...
Nee, compromitteren is niet hetzelfde als compromis :-) Maar de beeldvorming is hier uitermate relevant inderdaad. Mijn punt hier is dat elk scenario in essentie redelijk is voor individuele bepaling van perspectief, en dus blik op de problematiek. De kloof is er niet zozeer een van verschillen daar tussen, maar van verschillen in benadering naar elkaar toe wanneer we dit soort maatschappelijke discussies aangaan.
Het is nu reeds uitermate moeilijk om een gesprek te hebben zonder dat we elkaar in een hoek zetten. Juist jouw punt van dialoog is daar van belang bij. De uitdaging is om elk perspectief en argument als redelijk aan te nemen en uit te wisselen. Zeker, emotie en instinct zijn daar onderdeel van.
Ik besef dat dit misschien wat vreemd klinkt, maar denk er eens over na: groepsgedrag wordt net als individueel gedrag in hoge mate bepaald door verkregen perceptie en stimuli afkomstig uit blootstelling aan dagelijkse balans van hoe welke energie waar aan te besteden. Per definitie wil dat juist zeggen dat emotie en instinct net zo op tafel gezet zullen moeten worden als welk rationeel argument dan ook. Dit is niet incompatibel, sterker nog, het is essentieel. Ook prima uitwisselbaar, zolang mensen maar niet het idee krijgen dat ze apart gezet worden, in een hoek gedreven, afgedaan als niet rationeel e.d.
De dialoog is noodzakelijk, is echter niet louter een kwestie van argumentatie. Op zijn minst omdat anders al die emotionele energie op gegeven moment eigen motor van memes wordt, en dan krijg je escalaties op groepsniveau zoals we aan halverwege het Interbellum in het oosten zagen.
rachez schreef op woensdag 28 oktober 2015 @ 21:43:
[...]
Vertel: wanneer in de geschiedenis heeft een sterk leger en dichte grenzen geleid tot massale intocht van vluchtelingen? Ik geloof er niets van.
Het is wat anders dat dit voor ons geldt. Ik vrees dat we geen sterke defensie hebben als europa en onze grenzen ook niet dicht kunnen houden, maar persoonlijk vindt ik wel dat we daar onze efforts in zouden moeten steken.
Een van de meer simpele en traditionele voorbeelden is die van het Romeinse Rijk. Waarbij opgemerkt moet worden dat tot aan de grote debacles in het toenmalige Germania het altijd de Romeinse expansieve belangen (economisch, militair, politiek) waren die in de regio's en landen buiten het toenmalige Rijk altijd voor escalaties en instabiliteit zorgden.
Dit niet bedoeld als steek naar onze glimlachende Mark Rutte met zijn prachtige speech over het verbrokkelen van het Romeinse Rijk en haar buitengrenzen (zowel in Nederland als in menig buitenland in kranten haarscherp en gedocumenteerd afgebroken als getuigende van gebrekkige kennis van geschiedenis), dit terzijde.
A propos, de Belgische vluchtelingenstromen in de Eerste Wereldoorlog werden door het Duitse Rijk vrij consistent als drukmiddel jegens Nederland en haar neutraliteit in onderhandelingen gebruikt. Tijdens de opmars van het Rode Leger was het trouwens bewust beleid om terreur onderdeel van instrumentatie te maken teneinde vluchtelingenstromen (niet singulier militair, maar primair civiel) op te wekken om functionele verbondenen van Nazi-Duitsland te overstelpen en destabiliseren. Erg succesvol met name in wat tegenwoordig Oostenrijk is, net zoals Hongarije. In die landen zit nog steeds menige herinnering, van menige muur tot massale intochten van vluchtelingen in het collectieve geheugen. Wat de Eerste Wereldoorlog aangaat trouwens, toen de prachtige tabellen van het Duitse leger met haar intocht in België in het gedrang kwamen vanwege (onverwacht) hard verzet, was er weinig aarzeling om over te schakelen op civiele doelen om te ontwrichten met vluchtelingenstromen (leestip, de boeken van Barbara Tuchman in deze). Lezers uit bijvoorbeeld Namen of Leuven weten waarschijnlijk waar ik op doel.
Enfin, zo zijn er meer voorbeelden te vinden. Er was ooit eens een Zulu natie die het ene buurland binnenviel om het andere met vluchtelingen te ontwrichten om vervolgens met weinig extra middelen twee voor de prijs van een te krijgen. Dit waarin dat eerste buurland vrij klein was, en het tweede er een uitgebreide institutionele krijgsmacht er op nahield. Er was ooit eens iets wat Duits Oost-Afrika heette, waar de voorloper van de Maji Maji rebellie zicht bewust concentreerde op civiele terreur om infrastructuur te ontwrichten met vluchtelingen (wat mislukte, wel tot koloniale reorganisatie deed leiden, echter in de rebellie daarna jammerlijke / succesvolle resultaten op deed leveren juist vanuit de inmiddels collectieve angst/herinnering voor/van). En ja, menig land rond Ruanda heeft nog heden ten dage verregaande problematiek met vluchtelingen en afgeleide factoren na die onsmakelijkheden daar. Ondanks sterke machtsmiddelen, ondanks (toen al) gesloten grenzen. Erg effectief ja. Maar let op, veel van dit soort voorbeelden zijn voor ons Westerlingen heel moeilijk als reëel of zelfs maar lokaal-realistisch aan te nemen. We hebben vanuit ons lineaire denken een behoorlijke set aannames van de zaakjes beter / dusdanig op orde hebben dat "hier" "dat" niet kan voorkomen. Toch zit juist onze eigen geschiedenis er vol mee. Napoleon dreef op plekken hele bevolkingen voor zich uit om het zich makkelijk te maken - de genealogie van een stad als Maastricht is in dat opzicht zowel hilarisch als triest, bijvoorbeeld. Terwijl het leger met dure maar goed getrainde huurlingen elders zich achter de oren stond te krabben. De terugtocht was misschien nog erger, menig monument in sommige gebieden vermeld "Teutoonse horde" en meer van dat.
Sterke legers, dichte grenzen, dit zijn non-factoren in ontwikkelingen waar geopolitiek en demografie met elkaar verstrengeld raken. Het zou makkelijker zijn als het anders was, helaas is dat niet zo. Het blijft moeilijk.
Ik ben het absoluut met je eens dat we wel in zaken als bondgenootschappen en militair vermogen (al dan niet singulier militair of gecombineerd militair-civiel/humanitair) zouden moeten investeren. Dit echter veel meer vanuit ontwikkelingen van macro-economische/politieke aard. Of we het nu leuk vinden of niet, we zitten - zonder dat we er voor gekozen hebben trouwens - in een volgende fase van koude oorlog met het huidige Russische regime, niet zonder consequenties - en al helemaal niet zonder relevantie ook in deze discussie. Een objectieve blik op de opbouw van Russische interventie in Syrië de afgelopen 18 maanden legt op zijn minst menige correlatie van vluchtelingenstromen op tafel. Clustermunitie, civiele bombardementen, focus van regeringstroepen op bevolkingsgebieden, bevoorrading vanuit de Russische maritieme taakgroep, het doet er eigenlijk zelfs niet meer toe of er intentie bij zit of niet.
Maar legers hebben weinig nut tegen vluchtelingenstromen. Tenzij we - als voorbeeld - hetzelfde willen doen als Putin in de grensregio's van het indertijd in brand staande Tsjetsjenië. Stalin zou er trots op zijn geweest - en zoiets kan ik enkel met moeite zien als mogelijk voor de Europese lidstaten. Destabilisatie van het Midden-Oosten en verdere polarisatie / radicalisering daarvan is trouwens iets om serieus over na te denken als we met deze crises (meervoud) niet om weten te gaan. De wereld heeft immers gezien hoe kwetsbaar en instabiel het rijke Europa is met simpele menselijke middelen.
Het meest frustrerende voor alle debatjes her en der in gerelateerde onderwerpen als realistische beeldvorming, afschrikkingsbeleid e.d. is dat de enige praktische loci van inzet middelen en informatiestromen niet hier of aan onze grenzen zijn, maar juist in conflict- en oorlogsgebieden. Ook weer iets wat wel onze aanwezigheid daar vereist, echter dat is iets waar we niet aan willen. Niet zonder redenen, zeker, dat verandert echter niets aan de scheve realiteit in deze.
Goede punten, en absoluut punten waar wat meer publieke openheid over zijn nut zou hebben voor de verschillende maatschappelijke en institutionele discussies.
Afgezien van een aantal revisies (door de jaren heen) inzake Putnam (verschuivingen zijn niet hetzelfde als afbraak, als een opmerking, waarbij een ander punt niet door hem in beeld gebracht politisering is van voedingssystemen van politiek/sociaal-economische verbondenheid) valt er inderdaad op te merken dat de gemiddelde Westerse inrichtingen van sociaal-economische organisatie behoorlijk fragiel zijn.
Niet van aard, maar omdat het systemen zijn die onderhoud en stabiliteit vereisen. Het eerste is een debat an sich. Het tweede, nu ja, ik denk dat het wel duidelijk is hoe kwetsbaar we zijn vanuit gebrek aan stabiliteit (eigen maar contraproductieve besluitvorming vanuit de jaren '80 vorige eeuw) en de daaruit volgende kwetsbaarheden voor externe beïnvloeding.
Als persoonlijke noot, je aanname dat de kwestie van Europese sociaal-economische herinrichting in deze een debat gaat worden is louter een verwachting. Dat verhaal wordt geen debat. Je hebt de voorlopers van ontwikkelingen in besluitvorming in deze gezien bij de evolutie van de Werkgroep bij de Griekse Kwestie. Ik kan daar niet in detail op ingaan, maar enig goed toetsen van de ontwikkelingen in de Kwesties Russisch Regime, Cyprus, Griekenland, ECB en kleinere kwesties als ABN AMRO e.d. verschaffen genoeg inzicht. Ik denk dat dit echter voor het huidige topic te ver gaat.
Maar goed, we komen weer terug bij wat eigenlijk de primaire vraag is die we publiekelijk gewoon zouden moeten (kunnen) stellen: willen we oplossingen, of willen we gebruik maken van problematiek. Eigenbelang wijst uitermate sterk op de noodzaak om oplossingen te zoeken. De wens om enkel gebruik te maken lijkt echter vooralsnog dominant.
[Voor 12% gewijzigd door Virtuozzo op 28-10-2015 22:46]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.