Snowdog schreef op donderdag 03 september 2015 @ 20:11:
[...]
Ik denk dat het probleem gewoon is dat het opvangen van vluchtelingen ook geen oplossing voor het probleem is. Je mag dan wel stellen dat het wegsturen geen oplossing is, het opvangen is net zo min een oplossing. Een oplossing voor het probleem is daar een stabiele regio te ontwikkelen.
Ik denk dat maar weinig mensen hier kunnen ontkennen dat het op grote schaal verhuizen van immigranten/vluchtelingen naar Europa wel een probleem is. Hoewel je het zelf misschien niet direct als probleem is, zijn er vele "kanslozen" (jouw woorden) die dit wel als een probleem zien (en terecht, ons systeem is niet gebouwd op de immigratie van honderduizenden mensen die wel gebruik mogen maken van ons sociale systeem maar geen bijdrage leveren).
Daar komen we eindelijk in de buurt van een koude maar praktische observatie: ongeacht welk belang er hoe naar kijkt, binnen de huidige kaders (inclusief glijdende schaal) zijn er geen echte oplossingen te vinden.
Dat er problematiek ontstaat vanuit migratiestromen èn vluchtelingenstromen is verklaarbaar, is ook zichtbaar - het is voor een deel natuurlijk verloop van natuurlijke ontwikkelingen vanuit die dynamiek, voor een ander deel ook gevolg van het niet echt structureel omgaan met de uitdagingen die hieruit voortkomen.
Wat daar wel bij opgemerkt moet worden is dat dit de keerzijde is van een grotere dynamiek, een evenzeer natuurlijk gevolg van interacties binnen en tussen systemen en menselijke dynamiek. Dit is een zeer punt in Europa, net als elders in de 1e wereld - zogezegd. Dit is hetzelfde zere punt van politieke en sociaal-economische verantwoordelijkheden daarbinnen voor alle partijen - net zoals bij een bankencrisis, intern-Europese verstoring als de Griekse Kwestie of diepere verschuivingen als technologische werkloosheid of terugval in Europese bevolking.
Het directe gevolg daarvan is inderdaad dat er geen echte oplossingen mogelijk zijn. Dat stelt ons dus voor uitdagingen.
Hoe het ook zij, een van die uitdagingen is wat sommigen die vraag van menselijkheid noemen. Een vraag die zowel interne als externe perspectieven kent (en moet kennen). We hebben met zijn allen principes afgesproken, wetten gemaakt, verdragen opgesteld, en decennialang met de vinger naar anderen gewezen. Elke rekening komt op gegeven moment ook thuis. Die rekening van menselijkheid kunnen we simpelweg niet anders mee omgaan dan oppakken - dit niet doen kost geloofwaardigheid, een van de twee verborgen munten van landen. Dat wil niet zeggen dat we dat niet op strikte of voorzichtige wijze zouden mogen doen, integendeel. We moeten eigenlijk wel.
We kunnen dit eigenlijk zien als het scheppen van een buffer en overgangsontwikkeling. Dat moet wel, we hebben dit tenslotte altijd zelf voorgestaan, en we hebben het altijd bij anderen afgedwongen. Prima. Dat heeft consequenties. Dan gaan we daar mee om. Enfin, dat zouden we moeten doen. Vooralsnog weigeren we dat echter.
Het onderliggende probleem in deze is dat we - als we heel eerlijk zijn - nog nooit echt een concept van politieke of andere verantwoordelijkheid hebben vastgelegd in beleid voor omgang met dit soort uitdagingen. Het is altijd koehandel en beeldvorming van politiek geweest. Dat was al ten tijde van de zwarte textielindustrie in Amsterdam, dat was in de vorige eeuw met gastarbeid net zo.
De resultaten spreken voor zich. De uitdaging hier is dus eigenlijk onszelf corrigeren en investeringen maken vooraleer we dus verder kunnen kijken naar overgangsontwikkelingen en vorming van beleid voor daarna. Dat vereist dat politiek posities doet bepalen en daar verantwoordelijkheid voor neemt voor langer dan regeerperiodes. Erg zuur dus.
Daar komt ook nog eens bij dat de samenleving door de tijd heen dat zelf ook niet gedaan heeft, erger nog, men heeft toegestaan dat dit soort politiek gedrag berekenbaar lonend is geworden. De huidige afstand tussen politiek en samenleving is daaraan direct gerelateerd. Helaas, opnieuw komt daar weer het probleem van wijzen met de vinger naar anderen boven tafel. De politiek was het schuld. Zeker, maar wie bepaald welke politiek stuurt? De samenleving. Eigen schuld in wezen. Ook niet zonder consequenties.
Logisch dan ook dat de huidige politiek ronduit angst heeft. Ik moet daar eerlijk in zijn, ik merk het zelfs in de wandelgangen in Brussel. Men heeft op het moment simpelweg meer angst voor eigen samenleving dan voor welke vluchteling of externe problematiek dan ook. Opnieuw erg zuur dus. En opnieuw louter weer een voedingsbodem voor symboolpolitiek zonder oplossingen. Misschien erger nog, een voedingsbodem voor het internaliseren van excessief gedrag en beleid wat - dit is tenslotte niets nieuws in onze moderne geschiedenis - heel makkelijk buiten controle kan geraken.
Onderschat bovengenoemde factor in deze discussie niet. De afstand tussen politiek en samenleving is in de huidige omstandigheden voor de politiek te klein. Vanuit verbonden belang dient die vergroot en gezekerd te worden. Maar goed, terug naar de kern hier.
Bruut gesteld: pas als we eerst onszelf aanspreken op hoe we welke fouten eerder gemaakt hebben en op welke punten we verantwoordelijkheid dragen voor het ontstaan dan wel beïnvloeden van negatieve ontwikkelingen elders kunnen we meer doen dan de problemen op zijn best vooruit te schuiven, wat in de praktijk neerkomt op het zichzelf laten opstapelen van problematiek totdat het breekt.
Pas dan kunnen we ook echt kijken naar wat in conflict- of probleemgebieden speelt, welke factoren welke opties geven onder welke voorwaarden en condities - en dus wat er van ons hier vereist zal zijn om de huidige condities en ontwikkelingen te stabiliseren. Even heel koud gesteld, we kunnen tegenwoordig niet meer spreken van "hier" of "daar". Alles is verbonden, verschuivingen gaan steeds sneller, technologie is hierin een grote factor - elke dynamiek van menselijke organisatie is gekoppeld of we dat nu wenselijk achten of niet. De schaal is groter, het tempo is sneller, er is geen singuliere richting meer van of voor ontwikkelingen.
Elke politicus die op dit moment roept dat "het" (wat het ook moge zijn) "daar" (waar dan ook maar niet hier) "opgelost moet worden" neemt die stelling in vanuit een resolute weigering om tot structurele oplossingen te komen. Dat is saillant, maar goed, verkiezingstijd komt er aan. Dan heb je marketing nodig, beeldvorming, vooral geen inhoud of realisme van / voor visie. Het zal me benieuwen.
In ieder geval zullen de minst slimme resoluut herkenbaar zijn door zich stil te houden, in de achterkamers hard te lobbyen om het op Europees niveau af te schuiven maar wel zelf de richting te bepalen, om het vervolgens weer eens op het grote boze Europa te gooien voor verkiezingsmarketing. Een Duitse collega vroeg me vorige week of het woord "verdijsselbloemen" al opgenomen was in het groot woordenboek van de Nederlandse taal :-)
Hetzelfde patroon zie je ook in media terug, zowel reguliere als nieuwe - misschien zelfs nog meer in de laatste categorie aangezien het een heel simpele kwestie is van makkelijke spreekwoordelijke verkoop en groei van platform. Vrij verklaarbaar, of het productief is, dat is een heel andere vraag.
Dit wil niet zeggen dat het niet mogelijk is om tot structurele oplossingen te komen, zonder inbreuk te plegen op uitdagingen van economisch potentieel, akkoorden van menselijkheid of principes van beleid. Uiteindelijk zullen we er zelfs niet aan ontkomen. Demografische en andere verbonden ontwikkelingen "daar" en "hier" zullen daar vanzelf toe leiden. De enige keuze zal zijn of we dat op nuttige wijze aangaan, of louter van het ene exces naar de volgende crisis.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.