alexbl69 schreef op donderdag 12 april 2018 @ 14:41:
[...]
Op zich een logische constatering, maar moeten we niet meewegen dat we (het westen) momenteel best kwetsbaar zijn?
- Onze militaire slagkracht is sinds het begin van de koude oorlog niet zo laag geweest;
- Er zit een zeer zwakke onvoorspelbare president in the leading nation van het westen. Eén die ronduit gehaat wordt door een groot deel van zijn eigen volk en diverse onderzoeken aan zijn broek heeft hangen;
- Europa heeft er ook wel eens sterker voorgestaan. Een decennium crisis achter de rug, Brexit in het vooruitzicht, een EU waarvan de lidstaten nog wel een paar onderlinge akkefietjes hebben;
- De cruciale NAVO partner in de regio (Turkije) die verworden is tot een dictatuur en onvoorspelbaar is geworden.
Hebben we nog wel de macht en de mogelijkheden om politieagent te spelen, zonder dat dit optreden een risico voor onszelf inhoudt?
Laat ik dit zeggen, de Europese landen zijn extreem kwetsbaar. De VS zijn zichzelf aan het verzwakken, en dat maakt het Westen, maar ook het mondiale bestel van stabiliteit kwetsbaar.
Wat het punt van slagkracht aangaat, daarbij moet ik opmerken dat dit niet enkel een kwestie is van de historische valstrik van voorbereiden op het volgende conflict naar voorbeeld van het vorige, dit is ook een kwestie van interne politieke lijnen van ontwikkeling. Daarbij, technologische ontwikkeling is niet langer de vanzelfsprekende forte van het Westen. Ook het vermogen om dit te dragen, de economische ontwikkeling, is niet langer van dien aard.
Een zwakke onvoorspelbare president in de VS, ja, zeker. Maar wel een die niet geïnteresseerd is in conflict, enkel het beeld ervan. Het is een con-artist, een gebruiker, iemand van het toneel die zelfs geen idee heeft dat er iets achter het toneel staat. Om het kort te houden, ondanks alle potentieel en beeldvorming is hij juist gebaat bij afwezigheid van daadwerkelijk conflict, en daar ageert hij instinctief op. Het klinkt misschien vreemd, maar Trump is juist geen factor van escalatie naar conflict. Wel actor en factor in verzwakking van positie - wat op zijn beurt bepalend is voor verloop wanneer het huidige mondiale bestel verworden is tot een meervoudige dynamiek van grootmachten waarbinnen er geen sprake meer is van checks & balances vanuit overwicht van aanwezigheid supermacht.
Europa is een pijnlijk geval in dit alles. Het is een beetje als het oude Griekenland aan het einde van de Hellenistische periode. Bron van ontwikkeling, voormalig event driver, te verdeeld om als bondgenoot te kunnen functioneren, te afhankelijk en verdeeld om zelfstandig te functioneren. Nu ja, wat gebeurde er met het Griekenland uit die tijd? Tja.
Enfin, of we macht en mogelijkheden hebben om politie agent te zijn is minder relevant dan de vraag op dit moment of er een nodig is. Mijn optiek daarin is misschien historisch bot, maar wel nuchter. Ja, een terugkeer naar oudere modellen is een terugkeer naar hogere frequentie van conflicten, met op zijn minst een wel heel erg hoog risico voor interne conflicten (dan wel pijnlijke effecten hier ten gevolge van conflicten elders). Dan is de volgende vraag wie het zou moeten zijn. Dat komt neer op de vraag wat beter is voor collectieve stabiliteit en positieve ontwikkeling, meneer agent die autoritair, autocratisch en gulzig is? Of toch de agent die ook niet perfect is, maar die wel op zijn minst op enigszins dezelfde manier leeft en werkt als de rest, die regels kent, die de waarde van afspraken kent, die gecontroleerd kan worden.
Europa levert in heel veel opzichten het fundament van kaders en afspraken, van elementen van moraliteit en bepaling van waarde. Maar juist hierom kan het geen agent zijn. Een dergelijk fundament is altijd verdeeld, het is een continue discussie, een continue onderhandeling. Dat beperkt effectiviteit van handelen. Wensen we collectieve stabiliteit met positieve lijn van ontwikkeling dan is Europa aangewezen op een partner die de fundamenten deelt. Zo vreemd als het misschien klinkt, de betere focus van Europa zou zijn de stabilisatie en innovatie van politiek bestel in de VS. Zonder dit, de spreekwoordelijke hedendaagse Hunnen en Perzen.
Laten we eerlijk zijn, we zijn gewoon allemaal volledig in de valstrik van Andropov gelopen. Volledig. Nu moeten we - na het vooruit struikelen - pas op de plaats maken en tegelijkertijd initiatief nemen. Dat begint met onszelf onder de loep leggen, immers het gedrag wat hier tot destabilisatie en afbraak leidt is een gevolg van extern spel en effecten daarvan.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.