Xeon_vl schreef op dinsdag 26 augustus 2014 @ 09:17:
Te bedenken dat ik gisteren aan het walgen was van
http://deredactie.be/permalink/2.31561?eid=1.2069725 
.
@Virtuozzo, dankjewel om mijn beeld over de EU wat aan te scherpen. Bij de verkiezingen in mei heeft de VRT eens een berekening gemaakt hoeveel de EU elke belg nu eigenlijk kost per jaar en toen ben ik toch wel van mijn stoel gevallen (
http://deredactie.be/permalink/2.33486?video=1.1971094). Het is erg om te zien hoe we als Europeanen deels op basis van die 'astronomisch hoge kosten' de EU aan het uithollen zijn. Ik dacht dat dit vooral aan de constante kritiek van eurokritische partijen lag maar eigenlijk zijn dus alle nationale regeringen in hetzelfde bedje ziek. Loopt er iets mis? Blame Europe.
Het gewicht van het Europese parlement zou eigenlijk nog naar omhoog moeten maar voor zover ik begrepen heb vechten die nog altijd een machtsstrijd uit met de Europese raad (= de lidstaten)
Het is vreselijk om te zien dat Oekraine nu het slachtoffer wordt. De vraag is alleen, gaat dit zorgen voor een Europese wake-up call? Je zegt dat Duitsland beseft wat er gaande is maar niet over wil gaan tot actie omdat alles binnen de EU overhoop ligt, maar denk jij dat er nog hoop is dat dat opgelost geraakt? Of gaan er echt landen gewoon blind blijven?
De kostenstructuur van de Europese instellingen had al een decennium geleden aangepast moeten worden. Dat is niet gedaan. De verantwoordelijkheid daarvoor ligt zowel bij die instellingen als de partijstructuren van nationale politiek. De EU is lang een verlengstuk geweest van politieke lobby, plaatsing en benoemingen van partijleden, belangenbehartiging van partijgerelateerde politiek. Dat heeft zo zijn consequenties. Daarnaast dien ik er toch bij op te merken dat het de nationale regeringen zijn die het mandaat hebben over die kostenstructuren.
En laten we wel zijn, zoals elk apparaat van bestuur gaat elk onderdeel van kosten een paar keer over de kop. Of het nu om bedrijven gaat of regeringen, een toiletbril kost echt niet wat in de boekhouding staat (om maar een quote te perverteren van een slechte film).
Ik weet niet of we echt kunnen stellen dat Duitsland niet wil, als er een land binnen de Unie is wat toch telkens weer op redelijk efficiënte wijze om weet te gaan met uitdagingen van realiteit en perspectief dan is het toch Duitsland, ongeacht weerstand. De vraag is of Duitsland het wil kunnen. Misschien is dat een minder duidelijke vraag, het verschil is subtiel maar toch uiterst relevant. Zoals de zaken er nu voor staan zou dat zorgen voor een einde aan de politieke verdelingen van macht binnen Europa. Duitsland was de motor, is dat nog steeds, maar zou ineens ook het politieke hart worden. Veel Duitsers stellen zich de vraag of men dat wel moet willen kunnen, gezien voorgeschiedenis. Duitsland heeft zich juist telkens opnieuw ingetoomd op die vlakken, met goede redenen. Men zou het kunnen. Maar moet je het wel willen kunnen.
Het gegeven dat dit überhaupt een discussie is binnen het land is mijns inziens een pré. Er is geen enkel ander Europees land waar een regering, laat staan een bevolking, zich dergelijke vragen stelt. In tegendeel. Overal elders is het graaien naar invloed en directe uitoefening van politieke macht. Of men het nu überhaupt kan of niet.
In dat opzicht stelt deze crisis Duitsland voor zeer moeilijke vraagstukken. Maar ja, in ieder geval gaan ze er wel op in.
Of er nu een wake-up call komt, dat is zeer afhankelijk van hoe Duitsland met dat soort vraagstukken om gaat gaan. Het vereist zorgvuldige aandacht en discussie. Dat betekend dat er weinig ruimte is om naar grotere beelden te kijken. Dat moet ook, maar ja, aandacht verdelen is meer kunst dan kracht op dat soort maatschappelijke en politieke niveau's.
Daar komt dan ook nog eens bij dat Duitsland moeite heeft met de structuren van de Europese instellingen zoals deze in uitvoering geleid worden vanuit nationale regeringen. Permanente benoemingen, het gebrek aan evenwicht tussen de Direktoraten en het Parlement, de toch gebrekkige democratische controle mogelijkheden, maar ook de gaten in het apparaat (denk aan veiligheidsdiensten, om maar iets te noemen, of de blokkades die telkens de balans tussen algemeen en selectief macro-economisch belang verstoren).
Maar je hebt gelijk, het is makkelijk geworden om alles op Europa af te schuiven. Op zich frappant, aangezien het in de huidige structuren toch de nationale regeringen zijn die de verantwoording dragen voor de directe aansturing. Als je dus - bijvoorbeeld - weer eens zegt dat dit of dat Europees beleid gefaald heeft, dan betekent dit de facto dat je als regering gefaald hebt. Echter dat deel wordt niet gezegd, aangezien dan immers de vraag volgt waarom de aansturing voor dat ongewenste resultaat gezorgd heeft. Dan blijkt in het merendeel van de gevallen dat het niet gaat om fouten, maar om bewust gebrekkige of onproductieve sturing.
Europa is wat wij er van maken. Dat wordt echter niet toegestaan. Terwijl Europa er wel telkens ondanks alles in slaagt om voor consumenten de zaken er beter op te maken. Dit is een strijd die in de huidige Duitse discussie extreem relevant is. Ook in Frankrijk, dat moet ik toegeven, daar echter vanuit een heel andere invalshoek.
Ik besef goed dat het aanvoelt of de Ukraïne aan haar lot wordt overgelaten. In praktische zin is dat ook zo. Maar ja, wat kan een EU doen? Niets. Aan de ene kant omdat het niet wordt toegestaan, aan de andere kant omdat de EU geen spellen speelt van landje-pik. Deze crisis is voor de EU hoe dan ook een zeer harde knal. Extern, maar ook intern. De Ukraïne is daar slachtoffer van.
Toch ben ik van mening dat er mogelijkheden zijn, zelfs nu nog, voor het land om de situatie te stabiliseren en Rusland buiten te houden. Moeilijk wordt dat zeker, en het is een zeer complexe uitdaging. Weinig kans op succes, dat wil echter niet zeggen dat het daarom niet de moeite waard is om te proberen. Integendeel.
Maar ja, voor de bevolking, theorie is leuk - de praktijk is anders. Ik besef goed wat ik aangeef, en wat het betekent voor mensen, als ik zeg dat indien men de mogelijkheden heeft men uit het oorlogsgebied weg moet. Te veel scenario's bieden geen perspectief voor toekomst. Te veel scenario's komen met veel te hoge, en soms zelfs ultieme prijs.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.