Rusland is absoluut een land met potentie. Maar dat potentieel verwezenlijken vereist wel dat het land zich middels zijn voordeelpositie afkomstig uit de reservoirs van energie kan onttrekken aan de valstrik van enkel functioneren als een exporteur van grondstoffen.Verwijderd schreef op vrijdag 25 april 2014 @ 02:31:
[...]
Het is een groot en potentieel rijk land .
Natuurlijk zal een wereldboycot flink pijn doen maar het is de vraag of die er komt.
Er zijn meer afnemers dan het westen en die houden zich deskundig afzijdig.
Putin heeft weliswaar enkele stappen ondernomen om dat energie potentieel minder afhankelijk te maken van transport over land, dat is echter beperkt tot winning van olie op toch zeer beperkte (en vaak duur winbare) locaties. De capaciteit bijvoorbeeld voor een structurele expansie in export van vloeibaar gas is iets wat investeringen vereist van zowel financiële aard, als van kennis. In deze springen dan juist de afhankelijkheden van kapitaalstromen en de kennis (en facilitering) van met name westerse multinationals naar voren - bedrijven die trouwens ondanks hun spreekwoordelijke bedevaart naar Moskou niet vergeten zijn hoeveel zij kwijtgeraakt zijn aan politiek gebruik van Gazprom en vice versa. A propos, maritieme export is blootstelling aan directe concurrentie met andere energie exporterende landen, niemand heeft interesse om de spoeling dun te laten worden door een te hoge of te snelle vergroting van aanbod
Een boycot zal er niet komen. Een isolement kan er wel komen. Putin's visie vereist een toewijding voor de rest van zijn leven, wat op zijn beurt weer vereist dat hij die resterende termijn in staat zal blijven om zijn positie van sturing uit invloed te behouden. Een van de consequenties van een isolement, op welke schaal dan ook, is altijd de verheviging van machtsstrijd binnen pilaren van macht. Dat is iets waar Rusland zijn eigen geschiedenis mee heeft, en het heeft ook zijn geschiedenis met de grenzen die er staan aan de mogelijkheden tot absolute controle over die pilaren. Dat beseft Putin heel goed, hij heeft al vaker erkend dat dergelijke scenario's juist die scenario's zijn die niet in het belang van Rusland zijn.
Een wakker worden van de EU ten aanzien van de economische machtsmiddelen van Rusland is al een risico. Beperkt, gezien de kwestie van politieke wil. Men mag echter niet onderschatten dat Rusland nog steeds cruciale toegang mist tot internationale kapitaalstromen, en dat de westerse multinationals heel prima in staat zijn om hun rekenwerk uit te voeren. Er zijn een aantal punten op de mogelijke curves waarbij het die bedrijven juist van belang zou zijn om het Chinese model te volgen. Dat zal geen finale catastrofe zijn voor Putin, of voor Rusland, maar het is wel een praktisch probleem. Een probleem in de zin van tijd: er treedt hoe dan ook in een scenario van isolement een vertraging op voor de tijdlijn van Putin's visie. Een visie die nu al elk jaar resterend nodig gaat hebben - al was het maar om de intimi te borgen (laat staan het land) voor de machtsstrijd die onvermijdelijk altijd volgt bij opvolging.
Wat afnemers aangaat, even heel praktisch. De infrastructuur van Russische bedrijven om een dominantie in energie te kunnen bewerkstelligen is structureel grotendeels beperkt tot landroutes. Maritiem transport is er, maar zoals eerder aangegeven zit men daar met beperkte schaal en beperkte middelen. Tevens is er het probleem van de veel meer beperkte marges in olie, ten aanzien van gas. Los van de enorme investeringen, en afschrijvingen. Het enige op dit moment echt betaalbare alternatief voor inkomsten uit energie als benodigd voor de gestelde doelen uit export naar Europa is een vergroting van export naar China. En daar zit een macro-economisch en strategisch probleem waar de beschikbare methodiek niet effectief is - China heeft het namelijk in dit opzicht voor het kiezen.
Waar kan Rusland elders nog effectief, zonder assistentie van de op dit moment niet toegankelijke kapitaalstromen, energie naar exporteren? Er zijn genoeg mogelijke markten, echter allemaal kleiner dan de huidige, en het merendeel plaatst Rusland in een prijzenslag met andere aanbieders. Daarnaast zit ook hier weer een probleem van externe afhankelijkheden ten aanzien van multinationals groter dan Gazprom - en net zo min vatbaar als Gazprom zelf voor de "drukmiddelen" die Putin gebruikte bij de strategische opbouw van zijn energie focus.
Wat die "drukmiddelen" aangaat, de topman van Shell ging naar Moskou, maar op de balans staan nog steeds de lessen van de afschrijvingen volgend uit de relaties tussen het Kremlin en Gazprom bij eerdere investeringen ... sterker nog, op de laatste aandeelhoudersvergadering werd behoorlijk gesproken over de lering getrokken uit de daarbij gehanteerde methodiek. En Shell is in verhouding een kleine jongen. Om maar te zwijgen over het spelen op eigen turf.
Het is allemaal zo zwart / wit niet. Het komt gewoon neer op een balans tussen tactische en strategische belangen. Zoals ik al eerder aangaf, Putin heeft eigenlijk in beginsel de verkeerde aanpak gekozen. Die keuze is verklaarbaar, maar de consequenties staan. Er kan een goede argumentatie gemaakt worden ten aanzien van hoeveel keuze hij had, maar dat verschuift enkel het punt van keuze in richting & aanpak naar eerder op de tijdlijn. Praktisch voorbeeld, binnen de EU staat al decennia lang de wens voor een Rusland naast een EU. In plaats van de strikte focus in reacties op de affronten vanuit de VS - het grijpen naar methodiek uit de tekstboeken van de oude OSS - had hij een combinatie van strategisch economische, politieke en "overige" samenwerking met de EU kunnen bewerkstelligen. Een EU die sinds Bush I in toenemende mate gefrustreerd is geworden met de VS, zelfs wanneer we de samenwerking binnen het verband van Nato daarnaast leggen.
Ik kan me vinden in de analyses vanuit Clingendael en de "musings" van Kissinger: Rusland had zijn doelen op andere wijze kunnen bereiken, waarbij tevens de VS veel verder was komen te liggen van de EU, maar dichter bij Rusland vanuit afhankelijkheden in mondiale economische en politieke ontwikkelingen - met een EU instinctief en effectief dichter bij Rusland.
Op zich is het simpel. Putin heeft een visie, hij heeft doelen en doelstellingen. Effectief gesproken leidt de crisis rond de Ukraïne daar van af, en zorgt op zijn best - zelfs in het voor hem en/of Rusland beste scenario - voor een vertraging van de tijdlijn, en een flinke verschuiving in condities. Een isolement zou dat tot een structurele verschuiving maken, en dan moeten alle scenario's, alle zetten, fundamenteel aangepast worden - met beperkte middelen. Putin als persoon kan net als de intimi prima "winnen" ondanks talloze scenario's van "verlies" voor Rusland - maar ondanks de mogelijkheden die dergelijke scenario's van verlies hem zouden geven zou hem dat wel de uitvoer van die visie, het behalen van die doelstellingen, kosten.
Het is hierom dat Putin zich zo concentreert op het zichtbaar maken van de knuppel, of het telkens laten opduiken van de knuppel in beide handen - afwisselend. Maar hem gebruiken? De knuppel niet, de prijs is te hoog. In spreekwoordelijke termen: vergif, misschien de dolk, maar niet zwaard of speer. Maar het blijft iets wat onderdeel is van een insteek die niet langer zo effectief is als het zou moeten zijn. En daar zit ironie: voor iemand die zo veel aandacht heeft gelegd op macro-economische instrumentatie is al vanaf het begin van de aanloop naar deze crisis weinig aandacht voor geweest buiten de blik op uitvoerend gebruik van die instrumentatie.
Als persoonlijke noot, wat ik al eerder aangegeven heb, ik vind dat erg zonde. Even heel koud gesteld, in deze veranderende wereld zal de VS niet lang meer een supermacht zijn (enkel nog in status van nucleair arsenaal en steeds beperktere effectieve mogelijkheden van inzet van strategische positionering van conventionele middelen - en de rekening daarvan begint onbetaalbaar te worden) en heeft in het kader van de doelstellingen van de "new American centurry" doctrine een structureel tekort aan strategische grondstoffen (en de toegang daartoe), de EU heeft zijn eigen problematiek die het moeilijk maakt om externe afhankelijkheden te zekeren - en heeft een chronische afhankelijkheid van energie. Rusland had prima een derde pijler kunnen worden. Geen "primus inter pares", maar wel sturend vanuit invloed. Maar die vogel is - ondanks alle grijze afspraken - nu gevlogen.
Dat neemt niet weg dat zelfs Putin in een hoek kan worden gedwongen. Bijvoorbeeld door omstandigheden. Zie de veldslag in het parlement over de inzet van financiële hulp voor de overname van de Krim. Maar kijk ook naar hoe vaak in de geschiedenis gewone mensen dingen doen die ineens een eigen leven gaan leiden. Franz-Ferdinand werd ooit neergeschoten door een flink verblinde man, iets wat vervolgens zijn eigen patroon van consequenties deed scheppen. Ondanks alle pogingen van anderen om dat paard van chaos te berijden, slaagde niemand van die mensen er in om in het zadel te blijven.
Extreme scenario's met voor Putin en / of Rusland beheersbare consequenties vergen het vervullen van bepaalde condities. Een van die condities is het vinden van genoeg beeldmateriaal van bloed op civiel niveau aan de handen van in beeld te brengen krachten van een "illegale" overheid van de Ukraïne. Dat zou beheersbare consequenties opleveren zonder al te veel lange termijn schade. Maar dat is iets wat de bevolking van de Ukraïne op opvallende wijze telkens weet te voorkomen. Niet puur de overheid, of een herstructurerende SBU, of de een of andere "betrouwbare" generaal. En deze crisis is te vroeg gekomen, eigenlijk vanuit Putin's eigen handelen voorafgaand aan Maidan, voor Rusland om een effectieve dominantie te hebben opgebouwd in beeldvorming voor de Russische sprekende delen van de bevolking van de Ukraïne. En dat blijkt een flinke factor.
Wat trouwens opvalt, hoe langer Putin die knuppel in beeld brengt, des te sneller de huidige situatie onwerkzaam wordt om een effectieve interventie te forceren. In een gevecht kun je een tegenstander een of twee keer verwarren door het wapen van hand te laten wisselen, maar niet veel meer keer. Zeker als je voor de camera's staat. Er zit een halfwaardetijd aan elk stuk instrumentatie in een tijd van conflict.
Correct. Dit is iets waar alle internationale onderzoeksinstituten op hameren. Het zijn inderdaad absoluut heel andere scenario's dan voorheen, ook heel afhankelijk van de uiteindelijke resolutie van deze crisis. Maar er zijn prima mogelijkheden, die ook heel vaak erg intern nuttig zijn, om dat te kanaliseren. Als je niet kan voorkomen dat je geraakt wordt, zorg er dan voor dat je het bloed doel geeft.Verwijderd schreef op vrijdag 25 april 2014 @ 02:53:
[...]
Ik denk dat dat hem juist een betere positie geeft. Het volk wordt dan nationalistisch, gaat zich afzetten tegen de buitenwereld en een sterk leider zoals Putin wint daar veel interne macht mee.
Dat lijkt me ook het risico met sancties... je treft de bevolking, maar de machthebbers hebben daar geen enkele last van. Sterker nog... ze zijn verzekerd van een sterke achterban vanwege een gezamelijke "vijand".
Dat dit uiteindelijk tot een fascistische staat leidt dat is een discussie op zichzelf. Elk land is daar kwetsbaar voor, je hoeft zelfs niet als land aan alle voorwaarden te voldoen om die trend de overhand te laten krijgen - maar het risico is er. Nou is dit voor Rusland een extreem scenario, maar het zou in historisch opzicht wel de absolute ironie zijn. We kijken nogal snel naar het concept van fascisme in de traditionele definitie van "gesteld tegenover liberaal, marxistisch en algemeen conservatief" maar dat is een kleur vanuit een historisch verleden. Fascisme heeft geen specifieke tegenstander nodig, gewoon een tegenstander - zoals elk ander politiek-sociaal systeem van ordening. Hetzelfde geldt voor onze aannames van vereisten van fascistische ideologie, dat is ook een historisch perspectief. De factor ideologie is er puur een van richting geven volgens visie vanuit gestelde noodzaak.
Er zijn redenen waarom Putin zo ontzettend veel energie besteedt aan de beeldvorming die afleidt van de absolute positie van de (veiligheids)staat ten aanzien van de burger en het bedrijf. Kwestie van weten dat je op een tijger zit, en geen paard (no pun intended trouwens).
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.



