Maar vandaag in de geschiedenis:
- 12 augustus 1977: Prototype Space Shuttle
Enterprise is op de eerder genoemde (
Piet91 in "Het Luchtvaart Topic - Deel 3") Boeing 747-100 Shuttle Carrier Aircraft N905NA geladen en vertrekt om 08:00 uur van
Edwards Air Force Base in Californië:
Nadat ze in 38 minuten naar een hoogte van 7.345 meter waren gestegen lieten ze de 747 lichtjes dalen. Om 08:48 uur worden de 2 d.m.v. 7 explosieve bouten van elkaar gescheiden en vliegt de
Enterprise (welke niet over motoren beschikte) voor het eerst; de 747 dook lichtjes naar linksonder; de Space Shuttle naar rechts.
Ze landt na een glijvlucht van 5 minuten en 21 seconden op naburig
Rogers Dry Lake
Ook vond vandaag de dodelijkste vliegramp uit de geschiedenis plaats met één vliegtuig. Na de crash op Tenerife is het de dodelijkste vliegramp, het is de dodelijkste vliegramp boven/op Japans grondgebied, in de dodelijkste maand
* in de luchtvaart in de op een na dodelijkste jaar (op 1972) na.
*: o.a. door de eerder genoemde crash van Delta Airlines vlucht 191 op 2 augustus: Piet91 in "Het Luchtvaart Topic - Deel 3"
Japan Airlines vlucht 123. Een vlucht van Luchthaven Haneda naar Osaka International Airport op 12 augustus 1985. De vlucht wordt uitgevoerd door JA8119, een Boeing 747-SR46 (Special Performance), een variant van de 747-100 die speciaal voor Japanse binnenlandse markt is ontwikkeld met minder range maar meer laadvermogen en meer passagiers. Deze betreffende kist - de 230e 747 van de productielijn - vloog op 28 januari 1974 voor het eerst.
Veel inzittenden waren op weg naar huis voor een Japanse feestdag.
De 747SR in betere tijden:
De vlucht was om 18:12 uur lokale tijd vertrokken van
baan 15L (het huidige 16L) met 12 minuten vertraging.
12 minuten na takeoff scheurt de achterste bulkhead kapot; door de explosieve decompressie scheurde de vertical stabilizer van het vliegtuig en beschadigde hiermee alle 4 (normaal gesproken onafhankelijke) hydraulische systemen die juist op dat punt in de 747 bij elkaar komen.
Door het verlies van deze systemen hebben ze geen enkele controle meer over het vliegtuig en het ontbreken van de vertical stabilizer maakt dit nog veel erger.
Het ontbreken van de vertical stabilizer is duidelijk te zien op de foto die vanaf de grond is genomen:
De 747 begint op en neer te gaan (wat gebruikelijk is bij het wegvallen van de hydraulische systemen) en de crew probeert door de motoren meer of minder vermogen te laten leveren dit oscilleren tegen te gaan, maar door het neergaan van de landing gear en flaps wordt de controle over het vliegtuig minder.
Het schijnt dat dit een foto is die nog genomen is op deze vlucht:
De crew heeft dit 32 minuten volgehouden maar om 18:56 uur (slechts 44 minuten na takeoff) verdwijnt de 747 van de radar. De vlucht is gecrasht op 1565 meter hoogte op de
berg Takamagahara.
In deze 32 minuten vonden meerdere passagiers nog de tijd om afscheidsbrieven te schrijven. Geen van de 4 crews die later in een simulator gelijke omstandigheden kregen te voorduren heeft het gered om hun kist zo lang in de lucht te houden.
Een Amerikaanse luchtmachtbasis had via de radio alles gevolgd en stuurde er een C-130 vliegtuig naar toe die de crashsite 20 minuten na de crash vond. Deze stuurden een Huey-helikopter die boven de site bleef cirkelen. Deze werd echter door de Japanse Zelfverdedigingskrachten opgedragen te vertrekken en dat zij het zouden overnemen; een Japanse helikopter kwam naar de site maar kon daar door de rook en slechte bergterrein niet landen. Deze gaf door dat er geen tekenen waren van overlevenden; hierop gebaseerd besloten de Japanners 63 kilometer verderop tenten, helikopterlandingsplaatsen te bouwen.
Pas de volgende ochtend - zo'n 12 uur na de crash - komen de eerste Japanse hulptroepen aan; ze vinden alleen nog een moeder met dochter, een 12 jarig meisje dat in de bomen hangt en een off-duty JAL flight attendant; zij bevonden zich allemaal op de laatste 7 rijen van de 747.
Deze zou later verklaren meer stemmen gehoord te hebben die nacht; maar dat die langzaam verstomden.
Alle andere 15 crew en 505 passagiers overleven de crash niet.
Achteraf werd bekend dat de bulkhead van de betreffende kist op 2 juni 1978 beschadigde na een tailstrike op Osaka Airport; deze bulkhead is onjuist gerepareerd (kort gezegd 1 rij klinknagels i.p.v. 2) waardoor de bulkhead uiteindelijk zou scheuren door metaalmoeheid.
Onderzoek door Boeing na de crash concludeerde dat de bulkhead na deze foutieve reparatie maximaal zo'n 10.000 vluchten het zou begeven; de bulkhead heeft het uiteindelijk 12.318 keer volgehouden.
De laatste gesprekken in de cockpit, opgenomen door de cockpit voice recorder staan op Youtube:
Ik adviseer overigens niet te gaan zoeken op "JAL124" op Google afbeeldingen

...
In 2006 werd het
Safety Promotion Center op Tokyo Airport geopend. Dit is vooral opgezet om een bewustzijn te creëren bij het JAL personeel om wat betreft veiligheid. In dit centrum zijn onder andere delen van het vliegtuig (waaronder de bulkhead), de cockpit voice recorder en een aantal afscheidsbrieven van de passagiers ondergebracht:
[
Voor 7% gewijzigd door
Piet91 op 12-08-2014 01:07
]