Fair enough. Het houdt echter wel in dat het geen werkgever is om naief, onbezorgd en lange termijn in te stappen. Feitelijk moet je met een plan binnenkomen en binnen een paar jaar eruit stappen dan. Dat is echter niet wat de gemiddelde werknemer in gedachten heeft bij het zoeken naar een werkgever.
Wat trek je in twijfel uit mijn post? Ik postte de salarisschalen van 2011/2012 van twee CAOs die nu gelden. Of doel je op CGI?
Ik denk dat de junioren die midden in de crisis gestart zijn verre van dit krijgen. CGI moet het voornamelijk hebben van de andere arbeidsvoorwaarden. Bruto loon op zich zegt niets.
Kom op. Ga je nu echt jezelf en anderen voor de gek houden met die onkostenvergoeding, ziektekostenvergoeding en werkgeversbijdrage van het pensioen? De meeste werknemers hebben wel van die posten (bovenstaande aangehaalde CAOs in elk geval wel). Het meest significante verschil is wel/niet leaseauto, maar met de aantekening dat de waarde daarvan sterk afhangt van de persoonlijke situatie.
Vandaahl schreef op zondag 02 juni 2013 @ 17:15:
[...]
Volgens mij is het in ieder bedrijf zo dat je positief moet opvallen. Simpelweg je werk doen is meestal niet goed genoeg. Ook als je in een bedrijf werkt met een cao, houdt het op als je aan het einde van je schaal zit. Ook dan moet je zorgen dat je in een volgende schaal komt door buiten de gebaande paden te treden.
Positief opvallen (zeg tot de 5% behoren die in the picture zit) bovenop goed en degelijk werk afleveren voor een stevig groeipad danwel promotie ja, maar puur als voorwaarde voor een fatsoenlijke groeiverhoging binnen de functie is het belachelijk. Dat leidt geheid tot achterstand op de redelijke marktwaarde op basis van ervaring en kunde. Tussen een nullijn (beter gezegd: negatief-lijn aangezien zelfs inflatie niet gecorrigeerd wordt) en stevig groeien danwel promotie zit een wereld van verschil.
Je neemt het verkeerde perspectief. Ten eerste het concept van de rat-race, wat jij krijgt krijgt een ander niet. Hoewel een logisch argument op eerste gezicht is het een drogreden om te verhullen dat de totale pot te klein is. Ergo, de populatie als geheel loopt achterstand t.o.v. een redelijke marktwaarde op.
Ten tweede is de winnaar van vandaag de loser van morgen. Er zijn weinig mensen die in staat zijn zich telkens weer tot de winnende groep te behoren. Consequentie is dat ook de initiele winnaars uiteindelijk gemiddeld mager uitkomen.
Tenslotte, als je diezelfde moeite had gedaan bij een andere werkgever (met een grotere pot) dan was je beter afgeweest.
@macfanaat: Met deze instelling kom je er niet, tenzij je de goede vrienden hebt!
Hij staat er inderdaad niet goed in. Ik zie grofweg twee mogelijke categorien die zich tot deze reacties laten verleiden:
• puur gefocused op krijgen wat men verdient met marginale inspanning
• verkeerde persoon in verkeerde organisatie (op verkeerde tijd)
Het eerste is vaak puur een leerproces wat voorkomt bij jonge professionals, maar trekt wel bij. Het tweede lijkt me hier aan de hand. Niets is dodelijker dan ergens werken waar je oneerlijk behandeld denkt te worden en beloftes niet ingelost worden.
Bedrijven als CGI met een
gaaropportunistisch beloningsbeleid zoals hier geschetst roepen een kolonne van die laatste categorie over zich af door intransparant beleid, beloftes voor de toekomst en gouden ketenen in de vorm van studiekostenregelingen en leasecontracten. En zolang dat beloningsbeleid niet opschuift richting het laten volgen van de marktconforme groei voor individuele medewerkers dan is de enige uitflow uit die groep door mensen die uit dienst treden. Dit relateert ook aan de eerder in dit topic opgeworpen 3-jaars theorie.