Ik denk dat detacheringsbedrijven vroeger (pre-2007) flink waarde toevoegden aan hun werknemers. Door training, job rotation en nevenactiviteiten (SIGs, interne tool-ontwikkeling etc.) groeide je bij een detacheerder vaak meer dan als je dezelfde periode zou doorbrengen op een vaste werkplek.
Ik vrees dat daar door de crisis verandering in is gekomen. Job rotation werd "blijf zo lang mogelijk op je project", training werd afgebouwd naar nul en nevenactiviteiten stierven een langzame door omdat ze geen enkel declarabel uur mochten kosten en er voor een pizzakoerier 's avonds ook geen budget meer was. Gevolg is dat je niet sneller, misschien zelfs minder snel groeit dan je vakgenoot met de vaste werkplek.
Aan de andere kant hebben technische vaardigheden een beperkte houdbaarheid (en misschien is die wel steeds korter). Als je nu iemand aanneemt die goed is in een gewilde technologie (denk aan Angular.JS, Java of AWS) en hem vijf jaar hetzelfde werk laat doen, is zijn skillset over 5 jaar waarschijnlijk minder waardevol dan nu.
Dit kun je op macro-niveau bekijken. In plaats van waarde toe te voegen aan de populatie zijn detacheerders waarde aan het onttrekken. Daarmee ondermijnen ze hun eigen economische bestaansrecht.
Ze denken dat het runnen van een kennisbedrijf hetzelfde is als een produktiebedrijf: "Intel gaat toch ook niet zelf Haswell chipsmachines ombouwen tot Maxwell? ".
Het grappige van dit voorbeeld is dat Intel dat wel doet. Soms krijgen machines een upgrade. Maar er wordt ook met rollen geschoven, de meest kritische stappen van het nieuwe proces doe je op nieuw gekochte machines, de vorige leading edge machines krijgen een functie in de subkritische processtappen.
[
Voor 16% gewijzigd door
t_captain op 28-01-2015 10:56
]