alexbl69 schreef op dinsdag 07 juli 2015 @ 23:10:
[...]
Heb eerder vandaag de beeldspraak van de worst aangehaald. Niemand wil zien hoe die gemaakt wordt. We willen leiders die de grote problemen die we zelf niet op kunnen of willen lossen voor ons uit de weg ruimen, terwijl onderwijl hun huid dik genoeg is dat het ze niet deert dat we desondanks voortdurend op ze mopperen.
Dat soort leiders krijgt weliswaar veel commentaar, maar men blijft toch op ze stemmen omdat iedereen stiekem wel blij is dat ze de problemen oplossen.
Dit mandaat hebben onze Europarlementariërs echter niet. Hoe ongeïnformeerd de burger ook is, feit is dat de overgrote meerderheid tegen verregaande Europese integratie is. Naast opiniepeilingen is de enige manier waarop dit gemanifesteerd wordt de almaar dalende opkomstcijfers bij de Europese verkiezingen.
Als ik onze Europarlementariërs op de radio hoor, is het 1. Europa is goed 2. Europa is beter 3. Europa is het best. Afgezien van het feit dat ik dat zelf niet onderschrijf, vindt de meerderheid van bevolking Nederlandse dat ook niet, en ben je al deze mensen dus al op voorhand kwijt in de discussie.
Ik weet zo net nog niet of men echt zo tegen Europese integratie is. Ik heb de indruk dat het een derivaat probleem is van de manieren waarop het op gegeven moment gegaan is.
Kijk eens naar Duitse media, als case. Men is voor vanuit historisch perspectief tegen herhaling van het verleden. Men is tegen vanuit tegenwoordig perspectief van afgedwongen integratie. Men is verdeeld vanuit de arena van beeldvorming omtrent de kwesties Griekenland en Rusland.
In veel landen zie je dat best duidelijk naar voren komen. En ja, continue herhaling is nu eenmaal contraproductief, ongeacht de boodschap, wanneer het niet in lijn ligt met de uitvoering van de boodschap.
Bullet NL schreef op dinsdag 07 juli 2015 @ 23:13:
[...]
Waarschijnlijk drinkt het besef nu pas door dat een muntunie iets anders is dan solidariteitsverklaring op economisch niveau. Het blijkt, wanneer de soep heet wordt kiest elk land toch voor zich zelf. Iets wat ook wel weer te begrijpen is. Immers, de volksvertegenwoordigers hebben verantwoording naar hun eigenburgers.
Iets wat bij de Grieken zo is zal in een ander land niet anders zijn.
Overigens had ik tijdens de persconferentie wel het idee dat Junker als Tusk wel heel erg bezig waren om eenheid binnen de overige landen te tonen. Ik heb het idee dat Frankrijk op een of andere manier terug is gefloten. Iets waar de Fransen het van oudsher natuurlijk wat moeilijk mee hebben.
Maar goed, dit past ook in het beeld dat Frankrijk het ook helemaal niet erg vind dat er (nog) wat zwakkere broeders in het klasje zitten. Ze kunnen dan zoals we van ze gewend zijn beide kanten op mee wijzen.
Hollande zit net als zijn land nog steeds vast in het moeras van historische soevereiniteit. Dat is iets anders dan de huidige vraagstukken daaromtrent, het is de Franse Kwestie - bruut gesteld. Naar ik begrijp is er geen sprake geweest van terugfluiten in de huidige verstrengelingen, maar van een interne patstelling over de vraag hoe we hiermee omgaan als staat, versus als land.
Dat klinkt misschien wat vreemd, dit is echter typisch Frankrijk. Beide perspectieven zijn primair, vrijwel altijd in balans, soms ook niet. Het uitstapje uit de NATO is een goed voorbeeld van historisch precedent. In deze kwestie (de zaak van Europese herinrichting eerst, de kwestie Griekenland als tweede) heeft men het moeilijk.
De reflex is inderdaad vaak om de soep heet te eten, en vanuit singulier eigenbelang te handelen. Dat is gekend, men had dit dan ook in kaart moeten brengen, daarin heeft men gefaald. Ze hadden immers kunnen voorzien in buffers (van zowel beeld als invloed) om de bevolkingen beter te informeren. Maar ja, politiek.
Pas als men harde klappen heeft moeten nemen, zie je vaak dat dit kan veranderen. Daar is Griekenland een goed voorbeeld in. Men is flink wakker geworden. Nog niet zoals men zou moeten zijn, er is in dit opzicht nog veel te doen, echter wel veel meer dan in welk land dan ook. Zeer zeker meer dan wij hier.
Kijk uit met dat laatste punt :-) Frankrijk is het zwakkere broertje in de as. Pun intended. Daarnaast heeft Frankrijk een historische reflex naar underdogs en ideeën als demos cratos en dat drieluik van principes. Onderschat dit absoluut niet - voor hen is het geen grap. We leggen het vaak uit in overdracht naar de verwijzing "Frankrijk wilde niet het zwakste broertje in het rijtje zijn" - dat is ook correct, het is echter absoluut zo simpel niet.
Net als elk ander land heeft men zijn eigenaardigheden.
Die eenheid tonen, het kwam hier toch erg over als "eenheid aantonen", subtiel onderscheid, wel significant. We zullen zien wat het was bij de komende top. Ondertussen zijn er echter geen tekenen dat er bereidheid is om constructief de uitdaging aan te gaan. De emotie is begrijpelijk, de bijna koloniale reflex van de stok is ook verklaarbaar, ze zijn echter aantoonbaar niet nuttig.
Waarom dan er in volharden? In dynamiek van organisatie komt dit gedrag eigenlijk enkel voor in deze mate van consistentie bij scenario's van zowel interne als externe druk wanneer men koste wat kost een visie wil opleggen of afdwingen. Dat is bij voetbalverenigingen zo, bij bedrijven, bij overheden, bij supranationale organisaties net zo. Dat geeft toch weer een sterke hint voor waar de eigenlijke kern van het conflict zit.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.