Na een prima nacht slaap vroeg op en samen met 3 fietsmaten om 6:15 in de auto vanuit Vesoul richting Luxieul. 's Ochtends is het in de schaduw al 14 graden dus het is meteen duidelijk dat er weinig kleding aan hoeft. Allen kort-kort gestart en dat was een prima keuze.
Die start was trouwens waanzinnig slecht georganiseerd. Uiteindelijk ontaarde de situatie in een enorme chaos; iedereen klom over hekken en reed dan maar zelf over de startmat.
Afijn, de eerste 15 km waren vlak. Er wordt nerveus en gevaarlijk gereden, maar het gaat wel hard. Eerste hindernis is een Ardennenheuveltje. Hoppa HR180 naar boven, misschien toch niet heel slim

. Daarna al snel klim 2, de beruchte Chevrères. Aanloop is makkelijk, laatste drie een soort Stockeu. Gelukkig was ik al gewaarschuwd en wist ik dat dit zou komen. Ketting op de 29 en rustig omhoog. Staand klimmen kan niet door losliggende steentjes. Sommigen moeten hier trouwens al lopen.
De volgende hindernis is de Ballon d'Alsace. Die loopt prima en is ook niet zo lastig. Dan de Hundsruck. Fietsmaat had me al verteld dat deze zeer onregelmatig loopt. Blijkt te kloppen, ik blijf maar schakelen. Gelukkig ligt ook deze klim grotendeels in de schaduw. Kan hier nog mooie hartslagen rijden maar voel al wel dat t niet super loopt vandaag.
Na de afdaling een groepje opgezocht en al snel is 't alweer tijd voor de Grand Ballon. Op papier geen super lastige klim. Maar de hitte en het feit dat je nergens schaduw hebt maken m vandaag tot een scherprechter. In de eerste haarspeldbocht vul ik snel de bidons even bij de waterbak want ik wil absoluut geen kramp krijgen. Het loopt niet, de hartslag wil niet meer in D3. Na zo'n lange winter en prut voorjaar ben ik absoluut niet meer gewend aan zulk warm weer. Het wordt sterven, km's aftellen en uitkijken naar bordjes in de berm. Het laatste stuk rijd ik zelfs op de 29

. Toch bereik ik de top. In Le Markstein even snel bijvullen, gelletje erin en omlaag.
Op de d'Oderen vind ik mijn tweede adem. De groep waarin ik rij kan ik al snel verlaten en voor ik t weet bereik ik de top. Nu weer omlaag, aanvankelijk is er geen goed groepje richting de Col de Croix, maar uiteindelijk haak ik aan bij een getatoeëerde Belg, die aan mij vraagt wat er nog gaat komen. "Een makkelijke van 3 km en een moeilijke", is mijn antwoord. En dat klopt ook. De Croix loopt prima en ik verwacht de bevoorrading die na 180 km zou zijn. Mijn bidons zijn leeg. Geen bevoorrading. Gelukkig is er vlak voor de laatste Redoute een waterbak. Met volle bidons begin ik aan de Redoute. Hij is niet zo lastig als het slot van de Chevreres maar veel scheelt het niet. Garmin geeft 14, 15 en zelfs even 18%. Wederom erg blij met mijn 29. Na het bereiken van de top kort omlaag en dan wéér omhoog. Gelukkig had ik dat al zien aankomen op het hoogteprofiel dat in mijn Garmin staat.
Dan volgt de beloning: een prachtige technische afdaling. Ik moet alle zeilen bijzetten om een paar kleppers bij houden maar het lukt. Het blijkt een goede keuze want deze mannen rijden 40 per uur tot de finish. Karretje aangehaakt en over de streep gebold, eindtijd 8:26. Niet super gereden, wel tevreden.
Paar dingen die opvielen:
- matige organisatie van Sportcommunication: debacle bij de start, laatste bevoorrading te laat. Paar keer lang moeten wachten op water. Wel goede seingevers.
- Enorm veel krakende en piepende dure fietsers
- zeer goed getraind publiek; veel gladde kuiten, straffe mannen en hoge wielen. Geen profoutfits en bierbuiken.
- veel tattoo's op de benen; nieuwe rage?