Wanneer je als kind zijnde opgroeit met gamen, kom je eens in de zoveel jaar een game tegen die werkelijk alles overtreft. Voor mij was dit
Final Fantasy VII. Voorafgaand was ik een fanatiek liefhebber van
Zelda.
Op de
NES ontdekte ik al gauw mijn passie voor het
RPG genre. En naarmate de jaren verstreken bleef ik altijd trouw aan deze titel.
Toen ik voor het eerst kennis maakte met
Final Fantasy VII ging er een wereld voor me open. Een game met zoveel diepgang op elk front. Muzikale sfeer, grafisch, verhaal en natuurlijk uren lang uitdagend moeilijke gameplay. Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds een groot
Final Fantasy liefhebber, en kijk met verlangen daarom uit naar het volgende deel
XIII-2
Wat me waarschijnlijk het meest aantrok, waren de optionele extra's zoals het behalen van
Ultimate Weapons, en het verslaan van de allersterkste geheime
eindbazen. Om dit kunnen realiseren moet je charachter over een goed arsenaal aan incasseringsvermogen beschikken, en uiteraard komen de U
ltimate Weapons en andere gear daar aardig bij aan te pas. Maar zelfs wanneer je over de juiste equipement beschikt wil nog niet zeggen dat je over een eindbaas heen wandelt, aangezien er op tactisch en strategisch gebied ook nog aardig wat inspanning wordt verwacht.
Nu zo'n kleine 20 jaar later vanaf het moment dat ik ben begonnen met gamen heb ik het plezier mogen ondervinden om kennis te maken met
Dark Souls nooit had ik gedacht nog een game tegen te komen, die kon tippen aan
Final Fantasy. Ik heb werkelijk nog nooit een game gespeeld waarbij ik zoveel moeite had om dingen onder de knie te krijgen.
In het begin heb ik me dood geërgerd aan de button layout. Op één of andere manier voelde het niet goed aan. En dat resulteerde natuurlijk in tientallen malen dood gaan. Ik ben op een punt van frustratie geweest dat ik er werkelijk mee ben gestopt voor een week, omdat ik maar niet verder kwam. Eénmaal bijgekomen heb ik de game een nieuwe kans gegeven, en sinds dien ben ik niet meer gestopt met spelen.
Wat
Final Fantasy voor mij deed in de jaren 90, heeft
Dark Souls in het huidige tijdperk weten te realiseren. Ongekend was de game moeilijk en uitdagend. Echter op gebied qua sfeer en muziek komt het naar mijn beleving toch een paar puntjes te kort. Er is weinig diepgang en je maakt eigenlijk niet echt kennis met je hoofdpersonage.
Nu hou ik persoonlijk niet zo van Horror films, en schrikmomenten, en dat is precies het gevoel dat ik telkens kreeg tijdens het spelen van
Dark Souls. Constante kippenvel door de donkere en duistere gebieden waar je langs moest om een eindbaas te verslaan. Op dit gebied scoort de game zeker een 10, of je er tegen kan is wat anders
Men zegt vaak dat
Liefde en
Haat vlak naast elkaar ligt. Ik kan me hier enkel bij aansluiten, in het begin
haatte ik de game zo erg door de frustratie, maar naarmate de tijd is verstreken is er een
liefde ontstaan voor de orgineelheid, uitdaging, en moeilijkheidsgraad.
Petje af voor de ontwikkelaars, ze hebben er in ieder geval één fan bij. Met veel genoegen neem ik nu afscheid van
Dark Souls, ik ben vereerd het avontuur te hebben mogen afgerond.