jappas: balen. Even een lekkere dooddoener: drie keer is scheepsrecht. Daarnaast zegt frickY hele verstandige dingen: er moet een knop om dat je het kan.
Even vanuit mijn eigen ervaring: die knop ging bij mij pas om toen ik voor de vierde keer reed of zo. Tuurlijk, de eerste keer, in je eentje, dan is het al heel anders. Maar de vierde keer had ik de auto van mijn zus mee, en moest ik echt iets doen. Ik moest iets doen wat me irriteerde (fietsen ophalen die weggehaald waren door de AFAC, omdat ze op de verkeerde plek stonden), en ik moest het ook snel doen (vlak voor sluitingstijd). Ik had dus geen mogelijkheid om me druk te maken om die auto en om autorijden, hoewel ik nog nooit in die auto gereden had (wat ook aardig was dat ik op de terugweg twee fietsen achterin had, waardoor ik niets kon zien mbv de binnenspiegel; dat was ook voor het eerst, en trust me, dat is pas interessant!

).
Het punt is: ineens rijd je met een heel ander doel. In plaats van te rijden om je rijinstructeur te laten zien dat je het kan, rijd je om van A naar B te komen (en weer terug, als het ff uitkomt). Daardoor kijk je heel anders naar de wereld. Je kijkt niet in de spiegel omdat dat volgens protocol moet, nee, je kijkt erin omdat je wilt weten wat er in je spiegel te zien is, zodat je ernaar kan handelen, om zo vlot mogelijk zonder brokken je doel te bereiken. Ineens gaan bijna letterlijk je ogen open: je ziet dingen die veel verder weg zijn, omdat ze relevant zijn voor jouw gedrag in het verkeer.
Ik kon dit niet 'leren' tijdens mijn rijlessen, ik moest er zelf achterkomen. Het kan dus zijn dat dit voor jou ook geldt. Maar misschien is er wel een methode om dit te leren, als je instructeur hieraan mee wil werken. Probeer het eens als volgt: spreek voor de volgende les een route af die je gaat rijden, eentje waar je de weg redelijk kent, dus waar je geen instructies voor nodig hebt. Maak het jezelf niet te makkelijk (je moet er wel wat van opsteken!), kies een A -> B -> A route waarin je niet kunstmatige omwegen aan het maken bent, en spreek af dat de instructeur niets zegt, en alleen ingrijpt als er een gevaarlijke situatie ontstaat. Bedenk tijdens de rit wat je allemaal fout doet (je weet het namelijk heus wel). Ga na deze rit ergens een kop koffie drinken met je instructeur, en vertel de instructeur wat
jij denkt dat je fout gedaan hebt. Laat dan de instructeur vertellen wat hij dacht dat je fout deed. Het is overigens beter om dit in een dubbel lesuur te doen, want in 1 uur kom je niet heel ver, als je ook nog nuttig wilt nabespreken.
Als je dit gaat doen, stap dan de auto in met het idee: ik moet naar punt B. En niet met: oh, ik hoop maar niet dat ik fouten maak. Dat zou, met een beetje geluk, je moeten helpen die knop om te gooien. Ik heb er intussen 23.000km opzitten (sinds begin september), en ik maak regelmatig fouten waarbij ik denk: mwoh, hier zou ik nou lekker keihard op zakken. Maar zolang je geen gevaar oplevert, zeker rijdt, en de regels kent, is het al een stuk makkelijker. En dan kan je in die 40 minuten met de examinator nog wel even dat beetje extra geven, waardoor je die foutjes die iedereen wel maakt, dan ook eventjes niet maakt, of iig tot een minimum beperkt.
Je instructeur vindt blijkbaar dat je klaar bent om af te rijden - dat vond hij de vorige keer dat je afreed al, anders had hij je niet laten gaan. Toch kan je het nog niet. Dat betekent volgens mij dat er een andere lesaanpak nodig is. Als je instructeur er open voor staat, denk ik dat bovenstaande methode best eens kan werken.