Nou simpelweg door het mensen te vragen. Dat is toch hoe de meeste onderzoeken werken als er geen andere (biologische in dit geval) manier is om iets vast te stellen?
Er zijn namelijk twee mogelijkheden in bovenstaande geval.
1. Het lichaam bepaald het gevoel van gender en er zit geen gender in de hersenen
2. Gender zit wel in de hersenen en komt toevallig overeen met het lichaam
Ben benieuwd hoe de verhoudingen zitten en welke het meest voorkomt.
Want dat beiden voorkomt is voor mij wel duidelijk.
[...]
Maar dit is gewoon biologie, het blijkt bijvoorbeeld uit de hersenen van overleden trans personen die ze hebben onderzocht.
Denk niet dat dit zo eenvoudig is.
En onderzoek naar hersenen van transpersonen zijn nu juist niet de mensen die je daarvoor moet onderzoeken want van hun is juist overduidelijk dat daar gender wel in de hersenen zit. Maar dat zegt andersom toch niet dat dit bij iedereen dus het geval is?
Bedoel je daarmee trouwens dit stukje uit de
Transseksualiteit wikipedia pagina:
”Uit onderzoek (Swaab et al)[3][4][5] is gebleken dat er een verschil is in een specifieke kern van de hersenen. Het is onderdeel van de bed nucleus of the stria terminalis (NSBT), een regio in de hersenen die betrokken is bij het reguleren van verschillende aspecten van gedrag, emotie en stressrespons. Bij transseksuelen met XY-chromosomen is het volume van deze kern vergelijkbaar met die van een niet-transseksuele vrouw (met XX-chromosomen dus).”
Is zo te lezen enkel voor XY en betekent dit ook dat iedere man met zo’n kleinere kern automatisch transsexueel is of is het slechts een voorwaarde? En is het dan ook nog eens een dwingende voorwaarde?
Dat laatste daar lijkt me ook een gevaar in te schuilen, dat een transvrouw geen transitie traject in mag want er is geen kleine kern aangetroffen dus dan kan ze geen trans zijn.
[...]
Wat is dan het verschil? For all intents and purposes was ze tijdens de opname van die film een man. Daardoor ontwikkelde ze een milde vorm van genderdysforie.
Dat lijkt me evident, ze was geen man, ondanks alle intenties.
Wat ik eerder al aangaf, doen alsof is in mijn ogen echt anders dan een lichaam hebben wat echt anders is.
Dat is toch ook de reden dat mensen in transitie willen, alleen doen alsof volstaat niet.
Een ander voorbeeld is dat in de jaren 70 een tweeling geboren is. In het ziekenhuis is het misgegaan met het besnijden van een van de twee. Om het kind "toch een normaal leven" te geven, hebben ze besloten hem te opereren en als meisje op te voeden. Hij heeft zijn hele leven genderdysforie gehad en uiteindelijk zelfmoord gepleegd.
Ik ontken toch nergens dat je gender in je hersenen
kan zitten, dit bevestigt dat inderdaad.
Maar jij lijkt het omgekeerde niet te willen accepteren, dat het zo kan zijn dat je gender
niet in je hersenen zit.
[...]
De meeste mensen vallen uiteindelijk niet meer op. Er is tegenwoordig heel veel mogelijk op dat gebied.
Dat is positief om te horen!
Maakt het in transitie gaan een stuk minder eng lijkt me, wetende dat het resultaat in de meeste gevallen zo goed is.
Het begin is eng, maar tegelijkertijd ook een enorme opluchting. Je kunt eindelijk je masker laten vallen, je gedragen zoals natuurlijk voor je is en langzaam in de spiegel jezelf zien. Vergeet niet dat voordat mensen in transitie gaan, ze vaak jaren lang alles hebben geprobeerd om het maar niet te hoeven doen.
Dat snap ik heel goed ja, dat het heel moeilijk is al die tijd daarvoor jezelf niet kan zijn.
En dat de transitie daar zo belangrijk voor is.