Om hier nog even op in te haken. Hier zit het cruciale punt waarin de politieke arena gecompromitteerd is geworden vanuit Cultural Engineering en Elite Capture toepassingen. Saillant, het enige in termen van fixaties wat de toenmalige Republikeinen overgenomen hebben van Nixon’s paranoïde extrapolaties.polthemol schreef op dinsdag 25 maart 2025 @ 15:36:
[...]
Yuval Harari beschrijft dit proces ook in zijn werk 'Sapiens, a brief history of human kind'. Het is een mechaniek wat ons kan verbinden, waardoor we plannen kunnen uitwerken die groter zijn dan onze eigen 'tribe' (en ons anders beperkte vermogen tot sociale verbinding).
Grofweg: als jij en ik totaal verschillen van elkaar gaan we niet/moeilijk samen kunnen werken, al helemaal als er door bv. afstand of tijd geen mogelijkheid is elkaar te leren kennen. Als we echter beide een grote hekel hebben aan Obama hebben we al een overeenkomst gevonden om samen politiek ten strijde te trekken en ons samen te pakken.
Dit is evident een kracht die je voor zowel goede als slechte zaken kunt gebruiken, no need saying. Het is ook evident welke kant in de VS beduidend beter is hierin.
Negatief heeft eerdere impuls dan positief. We reageren dus sneller voor verbinding wanneer de prikkel negatief is. Pas bij solide en brede vorming wordt dat anders (hier zit het drama van onderwijs debat, wat ook al lang in navolging van in het Nederlandse speelt).
Er is een rigide focus ontstaan op, ironisch genoeg, het initieel niet concentreren van clusters van oligarchie, maar het faciliteren van specifieke selecties bij andersdenkenden voor verticale mobiliteit tot rangen van oligarchie. Het is een scherp voorbeeld, maar juist daarom beter navolgbaar, Pelosi is een tekstboek voorbeeld hier. Gehaat vanaf dag één, maar herkend als probleem, en dus elite capture -> social engineering -> subcultural dynamic engineering.
Dit is waarom het de Democraten ontbrak aan het enige mechanisme wat door de cumulatieve inertie van programmering heen had kunnen breken.
Het vijandsbeeld - van oligarchie.
Bot gezegd, als het jou lukt om je de leiders van je tegenstanders ook maar aan iets mede-schuldig te maken, is het richting geven aan de hele club een ontzettend stuk eenvoudiger.
Het pijnlijke hier is dat het wederom een kwestie is die navolgbaar is tot een handjevol randfiguren. In het bijzonder hier de econoom Buchanan, die het ontwerp gemaakt heeft (met financiering van de Koch broers) voor zowel stimuleren van condities voor oligarchie als het daarbij compromitteren van de grote vijand. De rest was puur een kwestie van wat in zowel economie als sociologie al ruim gekend is, het probleem van prioriteit voor disfunctioneel gedrag bij verticale mobiliteit. Ook een product van Cultural Engineering, wat in de basis herleidbaar is tot ook een handjevol amateurs die botweg de ruimte kregen omdat men ze niet serieus nam - cause crazy.
Het is een pijnlijk voorbeeld van hoe ons menselijke reactief gedrag een hefboom is voor roofdieren.
De reflex van als conform zien.
De reflex van wegkijken van crazy.
Op een bedje van de heilige graal sinds de Simulmatics Corporation: het in kaart brengen van menselijk gedrag.
En dat is wat zo zuur is. Het is zo eenvoudig maar al zo lang aanwezig dat het voor ons óf wel een slechte film moet zijn, óf een complottheorie. En ook bij die beide lijnen zien we gerichte investeringen, maar dat is een heel eigen verkenning.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.