DropjesLover schreef op vrijdag 14 maart 2025 @ 23:00:
[...]
Trump en zijn politiek zijn extreem isolationistisch, ze geven al een tijdje aan dat ze net lekker alleen in hun eigen hoekje willen zitten. Klinkt aantrekkelijk voor hun kliek, maar feitelijk geven ze zelf een stuk van de taart op. Met wat deals proberen ze hun stuk af te bakenen, maar de deals zijn waardeloos. Terugtrekking uit de VN / WHO / militaire bassisen wereldwijd laat een enorm gat achter. Enkel China kan dat opvullen, maar ook daar zijn meerdere landen er achter gekomen wat dan mee komt.
Europa is inherent traag, en komende jaren is de eerste prioriteit om de eigen defensie op orde te krijgen, wat nog meer vertraagd.
Er is een historische constante bij cycli van autoritarisme die er in slagen om te consolideren. Enfin, er zijn er meer, maar ik licht deze even er uit. Het betreft een patroon van maskers en agenda.
Eenvoudig gezegd, er wordt altijd gebankierd op frames van isolationisme in combinatie met exceptionalisme en slachtofferrol / situationeel verwrongen perceptie van “eerlijkheid”.
Wat volgt is altijd een gerichte afbraak. Dat is een katalysator vereist voor consolidatie.
Elke keer wordt dan gedacht dat het zich zelf afbreekt, maar wat het doet is het voorheen aanwezige stelsel afbreken en ondertussen investeren in het grijze voor zowel schuld als kapitaal. Ik heb het op het moment niet voorhanden, maar eerder in het topic staan wat verwijzingen naar iemand die tegenwoordig extreem populair is, en wiens reputatie indringend witgewassen wordt in de VS. Schacht. De architect van het vermogen van de Nazi’s om afbraak en schuld te gebruiken voor consolidatie en ondertussen in het grijze vermogen op te bouwen om de uiteindelijke rekening te vermijden middels conflagratie - oorlog.
Of we nu die kwestie en persoon onder loep leggen, of de rooftochten van een VOC met haar schuldenberg en de saillante avonturen met de memetische voorloper van crypto - stablecoin banking, de kruistochten, Idi Amin, wat dan ook. Het patroon ligt er.
Soms wordt het onderuit gehaald. Nooit van binnenuit, altijd van buitenaf.
Vaak niet. En dan zij de rapen zonder uitzondering gaar.
Wat men doet is afbraak processen van chaos gebruiken om aanwezige stelsels en punten van macht over te nemen, om vervolgens de structuren om te vormen met toestemming van de bevolking, middels perceptie management bij crisis en katalysator. Dat kan zowel schoksgewijs, als à la kikkers koken. Beide werken.
Ondertussen investeert men in initieel private mechanismen die parallel lopen aan regulier / traditioneel aanwezige structuren. Zo deed Schacht een mechanismen opzetten van pseudo-waardepapieren die conditioneel uitwisselbaar waren met de echte munt, waar schuld op gecompenseerd werd, en gebruik gemaakt werd van grotendeels om toetsbare virtualiteit van groei en kapitaal. Dat werd in het grijze gebruikt om een aanwezige industrie stimulus te geven voor omvorming tot een oorlogseconomie die parallel stond aan de aanwezige civiele én traditionele militair-industriële economie.
Natuurlijk was dat een wedstrijd met hellend vlak. Men wist dat men in feite een kaartenhuis bouwde want op gegeven moment zouden de gegraven putten gedempt moeten worden. Dat werd opgerekt met de equivalenten van Aflaten, geef wat je hebt uit handen en we laten je op het stoeltje zitten, retool je onderneming en je zoon gaat niet het gevang in - ga zo door. Maar het was een wedstrijd van oprekken en stunten met virtuele maar ongedekte middelen. En daar was men zich volledig bewust van.
Sommigen steunden dat vanuit verzuchting van terugkeer naar de goede oude tijd van niet gescheiden kerk en staat. Anderen vanuit gulzigheid bij idee van geen grenzen aan eigen gedrag. Weer anderen uit gierigheid. Weer anderen vanuit dit of dat cultisme. Ga zo door.
Dus aan de ene kant wordt het krapper en moeilijker, is er impuls van isolationisme bij perceptie van foute boze gemene buitenwereld, moet de broekriem aan. Aan de andere kant kan men stiekem alles in het werk stellen om heel specifiek misbruik te maken van alle vermogens en middelen en voedingssystemen die men buiten het theater van afbraak houdt.
Zodat men de rekening definitie in de prullenbak kan gooien … en dan komt het altijd weer … door bij de foute ander te gaan plunderen. De opbrengsten verdeel je over je selectorale piramide, en vervolgens ga je door met de volgende plundering. En zo voorts. Want hyperparasitisme kan maar één ding, en het overleven van de gastheer is niet relevant.
I know. Ik besef dat dit een meta observatie is. Maar het is wel de historische constante van evolutie van autoritarisme vanuit consolidatie. De enige uitzonderingen op die lijn en dat patroon zijn die waar vanuit externe input de cyclus gebroken wordt, of de evolutie omgepoold wordt naar interne conflagratie.
Ik besef dat dit bruut is. Maar besef dat dit een existentieel conflict is. Niet omdat wij het zo zien, maar vanuit aard en vereisten van autoritarisme. Dit is volledig zero sum, en voor autoritarisme is dat besef volledig instinctief. Voor ons is dat een gevoelige leercurve.
Er is aldus geen wereld of realiteit van aan het lot over laten, isoleren, afscheiden of zelfs maar eigen stukjes van de speeltuin verdelen. Het is een les die wij hier in het Europese meermaals hebben moeten leren, hier liggen ook de wortels van alle iteratieve pogingen tot supranationale organisatie en het onderling afzekeren van middelen tot conflict. Want als multipolaire dynamiek eindigt het elke keer op dezelfde wijze.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.