bulle bas schreef op zondag 16 februari 2025 @ 15:25:
[...]
Een redactie moet wel een verhaal hebben. Dus als SCOTUS en Trump en Musk het niet zijn, wie dan wel. En dan moet het een beetje toetsbaar zijn ook.
Ik denk dat de bereidheid om nieuwe verklaringen aan te nemen groter is, omdat de verwarring nu compleet is. Zeuren over woke is een verdoving die nog wel werkt op redactie van rtl(-mannen), maar media met wat breder opgeleid personeel zijn wel verlegen, inclusief commentaarsectie.
Ik vermoed dat het probleem in jouw (aangelegen) vakgebied er een is dat, ook al weet men de rol van verhaal, dat verhaal niet pasklaar weet aan te bieden. Het blijft bij boeken en artikelen onder insiders. Of heb ik het mis? Want dat is het formaat wat niet door het luikje van de redactie kan. Genoeg boeken met fringe-theorien die 20 jaar later nuts of geweldig verklarend blijken te zijn. Daar wil je je vingers niet aan branden als redactie.
Iedereen in de IT weet dat als je communiceert buiten de IT dat je heel erg goed je best moet doen om een verhaal panklaar en duidelijk te begrijpen neer moet leggen. Ik denk dat je evenzo gedwongen bent je aan te passen aan het niveau van mediapersoneel. De tijd dat je Das Kapital nog wat in beweging zette is wel een beetje voorbij. TLDR. En misschien in zichzelf ook een waarschuwing aan dat soort zaken je vingers niet te branden, los van het hele vertaalprobleem naar reguliere "mediaconsument".
De rauwe en zure ironie is niet eens dat het allemaal toetsbaar is, maar dat het al veertig jaar toetsbaar is.
En ja, dit is echt te vaak een issue, de confrontatie met het eigen aandeel in het blind zijn - daar willen zeker diegenen die gevestigd belang bij loopbaan en netwerk hebben absoluut niet aan. Dit is een factor die net zo groot is als de blinde vlek van vermeende neutraliteit bij media. Objectiviteit is niet hetzelfde als neutraliteit, want media als poortwachter die bij autoritarisme tegen de muur gezet worden kunnen niet neutraal zijn. Tenzij ze graag tegen de muur staan.
Ik drijf het iets op de spits, maar niet veel, het zal duidelijk zijn.
Wat het verhaal van de complexe realiteit aangaat, dat is uitermate simpel en net zo simpel te brengen als het is om te toetsen en hapklaar in beeld te brengen - maar die zit een moeras van gegroeide valstrikken vanuit met name neoliberalisme.
Men wil status, men wil individu, men wil rentenieren. En met heeft dus intrinsiek belang bij het niet aan de Coleman Boot schudden van dat waarmee zelf naar toe wil.
Even heel cru en simplistisch. Dit is extreme rijkdom, met verwrongen denken en barbarij, versus beschaving en de gewone man in de straat die werkt, onderneemt, leeft en consumeert.
That’s it. Dat is het fundament, dat is de context. De complexiteit, die is nota bene hapklaar te maken in stereotypes, want daar komt het op neer. De zeloot. De warlord. De crimineel. De corrupte.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.