CornermanNL schreef op woensdag 30 april 2025 @ 13:22:
Ach ja, we kunnen we constateren dat we aardig in de problemen zitten. En het leeft totaal niet, in de brede maatschappij. In Canada zijn ze boos geworden maar hier. Geen reactie. En we zitten nota bene met dezelfde dynamiek.
Afstand en bewustzijn zijn kritieke variabelen.
Dit klinkt misschien ietwat koud als vergelijking, maar een industriële ramp in de stad waar je naast woont komt sneller en meer aan dan een in een land op een ander continent. Dat is menselijk, maar het is te compenseren middels bewustzijn - aanwezigheid en herhaling van het menselijke verhaal, of het nu in tekst of beeld is, en begrip van omstandigheden en oorzaken. Zodat er Connect is op menselijk niveau en denken over zowel die fabriek elders ver weg, als dichtbij.
Bijzondere complicatie is gewoon dat heel lang beeldvorming rondom de VS weinig compleet, en vrij consistent heel anders was dan de realiteit en complexiteit van de VS. Dat schept nogal wat drempels, van fasen van rouw ten aanzien van discrepantie tussen mythe en realiteit, helemaal door tot aan cognitieve bias als resultaat van confrontatie met wat surrealistisch overkomt - plus het bijzondere probleem van enorme leercurves voor zowel instituties als ondernemingen als gewone mensen, leercurves die niet synchroon lopen en vaak botsen met het geloof wat we opgebouwd hebben in, met en vanuit de mythes.
Additionele en juist kritieke complicatie is precies het toetsbare gegeven van op dezelfde lijnen volgen van de VS. Dat werkt als een soort van spiegel. Maar als je zelf in de spiegel kijkt dan is dat een heel ander proces en ervaring dan wanneer je de spiegel voorgehouden krijgt. Dat eerste, tja. Dat tweede, onze reflex is om dat af te wijzen. Weg te kijken.
Hier ligt een basale en tegelijkertijd bijzondere rol voor media in het algemeen, journalistiek al helemaal, maar zelfs doodgewoon nieuws en verslaggeving. Die rol en functie als poortwachter, die we vergeten zijn tijdens het volgen en overnemen van Amerikaanse lijnen.
Dit wordt heel serieus nog een flinke weg om te bewandelen. Veertig jaar mythos met als resultaat condities van parasitisme en ruimte voor hyperparasitisme, het is niet zomaar even uitgelegd en erkend.
We kunnen de VS als voorbeeld nemen van wat ons te wachten staat maar we doen het niet.
Ik weet zo net niet of we dat zo kunnen stellen. Ja, verlamming. En ja, valstrikken van bias en zo meer.
Maar er is sprake van een proces van post mortem, van uitleggen, van verkennen. Een Buitenhof had vier jaar geleden absoluut geen ruimte geboden aan een Nout Wellink om hem de classificatie van Trump te laten benoemen: politiek en economisch terrorist. Sterker nog, men had geen moment genomen voor het aanstippen van de machtsdynamiek achter Trump, die gebruik maakt van Trump.
Er zijn inmiddels ook media van andere types die stapjes zetten naar een Big Picture perspectief, zoals bij de Groene, maar ook bij Clingendael is een onderwerp als fascisme, transnationaal georganiseerde misdaad en toepassingen van subversie geen taboe onderwerp meer.
Ook bij ondernemingen is er sprake van langzaam verder kijken. We hebben hier van gebruikers al voorbeelden gezien van hoe mensen verder kijken dan het happen op headlines en lede, en ondernemen heroriënteren weg van een VS, of zelfs maar het beperken van ruimte tot schade in relaties met Amerikaanse economische activiteit. Aan de consumptieve kant beginnen er ook initiatieven te komen.
Ik denk dat wij heel erg snel onderschatten hoe zeer dit alles proces is. Veertig jaar opbouw voor subversie is niet zomaar gecompenseerd alsof de oplossing iets is wat we uit het schap van de supermarkt kunnen pakken
De crux zit hem er in dat al die processen inherent asynchroon zijn en dat we dus allemaal een rol en functie hebben bij het propageren en versterken daarvan. Of dit nu als politicus is, journalist, social media analyst bij een nieuws aggregator, consultant, redacteur, of gewoon als ondernemer en gewone burger in sociale kring.
Kijk naar vorige cycli van autoritarisme, zowel de grote mondiale als de kleinere van lokaliteit. Er is heel veel te leren, of het nu van een Polen nu is, of in de periode van Walensa, van een Oekraïene, of van onze eigen periode van Interbellum. Big Pictures matter. Human stories matter.
Ook binnen de VS is tegengas niet of nauwelijks aanwezig. Een paar protesten en dat is het wel.
Er zijn wel protesten, ook op best brede schaal, maar ze komen te weinig door de filters van het media en informatie ecosysteem heen. Wat we siloing noemen is kritieke factor daarbij in de VS, maar net als bastions van oligarchie zoals een NYT functioneren ook sociale media en Pink Slime als filters - zowel in hypernormalisatie als selectie/de-selectie.
Dat gezegd, wat er aan protest is, dat is tevens breed ineffectief. Een helaas voorspelbaar resultaat van aanwezige socio-culturele en economische condities. Protesteren is duur en risicovol, en dat in een land waar angst heerst. Niet nu ineens, maar al heel lang.
Wie Amerikaanse kennissen heeft zou wat dit aangaat eens in gesprek moeten gaan voor verkenning van hoe anders men omgaat met kinderen. Klinkt misschien vreemd voorbeeld, maar het is absoluut een goed startpunt. Of spreek eens met Amerikanen die hier zijn komen wonen en werken, en vraag hen naar hun cultuurschok.
Angst is een constante, op talloze wijzen.
En die dynamiek van systemisch, culturele en psychologische stressors ontmoet nu een lang en zorgvuldig opgebouwde dynamiek van autoritarisme die gretig gebruik maakt van zowel de aanwezige stressors, als de mechanismen daarvan.
Kan je analyseren wat je wil maar oplossingen kunnen alleen worden gezocht als er een brede tegenbeweging tot stand komt.
Exact. Maar dat is niet nieuw. Massa mobilisatie is al heel, heel lang, het enige wat enkel al door het aanwezige Selectorale stelsel kan breken, en dan nog maar onder beperkte condities en met specifieke afhankelijkheden. FDR en Obama’s verkiezingen zijn punten van interesse hier.
Het probleem is dat er geen organisatie is, terwijl in beeldvorming het wel overkomt alsof het er is.
Zie dat eerder bericht met interview met Beatrice de Graaf. Een Democratische partij is geen politieke organisatie zoals wij die kennen. Het heeft niet eens zoiets als een partijleider. Men kent het concept niet. Is een politieke cyclus over, zoals verkiezingsstrijd, dan ligt er linea recta een gat. Dit probleem speelt op talloze niveaus en over talloze segmenten heen.
De ironie wil dat dit probleem juist vaak katalysator is bij de Amerikaanse reflex van “follow the leader”. Strijd over? Neuzen gelijk. Er geen contrasignaal of continuïteit van organisatie.
En dat laatste is van bijzondere interesse, want daar komt “who pays” op tafel. Er is een dominant en selectoraal stelsel van donoren voor elke vorm van politieke en civiele organisatie op niveaus van staten en federatie. Strijd over? Knip op de beurs.
Dit is waarom ook civiele netwerken (caveat, uitzondering zijn de civiele netwerken van zwarte burgerorganisaties, van black moms valt heel veel te leren, logisch ook) instorten bij elke einde van cyclus politieke verkiezing. En waarom het zo extreem moeilijk is om weerstand op te kloppen bij State Legislatures bij introducties / afbraak van beleidsmaatregelen die mensen niet willen. Wat dat aangaat is studie van civiele initiatieven in Ohio, zie David Pepper, zeer de moeite waard. Die staat heeft in hoge mate dankzij zijn sociale kring de meest consistente dynamiek van civiele organisatie, en zelfs daarmee blijft weerstand een achterhoedegevecht.
Onder de streep komt weerstand tegen autoritarisme neer op processen van participatie, met kritieke vereisten van verhaal, gedeeld vijandsbeeld (niet de pseudo vijand van de binaire valstrik), Big Picture + media als poortwachter en … sociaal & politiek economische condities waar mensen kunnen participeren zonder uit de Coleman bootjes van verticale mobiliteit gegooid te worden.
In de VS is het functionele vermogen tot weerstand op dit moment behoorlijk nihil. Dat kan veranderen, maar dat zal niet afhankelijk zijn van wat Trump of de architecten van autoritarisme doen, maar primair afhankelijk zijn van wat burgers en mensen met bereik voor verhaal / netwerk / toegang kunnen opbouwen om de stukken geodemografie die altijd toestemming aan autoritarisme geven los te weken van stressors en condities.
Maar dat is ook een proces van jaren, op zijn minst slecht, gezien de vele bottlenecks. Het kan, maar het gaat kosten. En bij toenemende druk op socio-economische dynamica zijn het juist de segmenten die nu nog de ruimte hebben om die kosten te dragen waar de grootste pressie opgebouwd wordt. En dan hebben we nog de variabelen van risico en angst, én het bijzondere Amerikaanse probleem van “wat doen de predikers en de kerken”.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.