Pazienza schreef op vrijdag 25 april 2025 @ 22:31:
[...]
Goede post weer. Wat is eigenlijk jouw visie op het stukje geschiedenis dat pre WWII heeft plaatsgevonden tussen Duitsland en de VS? Achteraf is het narratief natuurlijk dat Nazi Duitsland zo slecht en racistisch was maar de VS heeft ook interesse gehad in eugenics en post WWII beleid gevoerd met als doel rassen segregatie...
Cross contamination. Beide landen maakten een cyclus door van insurrectie door oligarchie, waarbij een land er in slaagde om de cyclus van autoritarisme te breken, het andere niet - de verbindingen tussen de twee waren daarbij cruciaal als aanjagers van de conflagratie die volgde.
Het verschil zat hem er in dat de Amerikaanse oligarchie van die periode zich al had laten kennen, in die zin, de bevolking wist precies wie achter de verschillende crises en pogingen tot staatsgreep zat, en dus was er sprake van een proces en dynamiek van bewustzijn wat net voldoende ruimte gaf voor wat uiteindelijk het traject van de New Deal werd. Terwijl in het toenmalige Duitse er een te voor de hand liggende externe projectie van vijandsbeeld mogelijk was, wat voedingsbodem was voor het breed kunnen vervormen van cultuur-maatschappelijke ontwikkelingen door oligarchie.
Iets wat we hier niet bij mogen onderschatten binnen Amerikaanse context is dat het land een zeer scheve start gehad heeft, het onafhankelijk worden is nooit een proces geweest wat zijn volledige ontwikkeling doorgemaakt heeft. They got rid of kings, but forgot about the wannabe lords. Men weigerde ook nog naar de oude wereld te kijken en de ontwikkelingen daar ten aanzien van het ontworstelen aan varianten / gradaties van autoritarisme, zie opkomst en ontwikkeling van parlementaire stelsels.
Dat heeft de VS altijd iets van schizofreen gehouden. Aan de ene kant een land geworteld in segregatie op allerlei manieren systemisch maar ook cultureel geïnternaliseerd, waar in de beginperiodes geen sprake was van extern imperialisme of kolonialisme, maar juist equivalenten daarvan die naar binnen gericht waren - iets wat nooit verdwenen is, het land heeft altijd de reflex gehad om roofbouw op zich zelf en eigen bevolking te plegen. Het toenmalige Duitsland, wat buiten minuscule koloniale voetafdruk weinig tot geen externe toepassingen had (het land was gewoon te laat erbij) heeft daar eigen variant van ontwikkeld, en met name dat was in de toenmalige dynamica van handel en geopolitiek de basis voor de brug tussen de twee landen. Met als resultaat heel wat conceptuele overdracht, waaronder race laws, eugenetica, oligarchie, toolboxen van sadopopulisme en zo meer. Maar ook fiscale, monetaire en politiek economische verwevenheid, en dat is nogal een dingetje geworden toen het toenmalige Duitsland van Weimar Duitsland de transitie maakte naar Nazi Duitsland.
Enfin, dat probleem van die conceptuele overdracht en verstrengelingen van politieke economie heeft niet enkel tot ver in de oorlog geduurd, ook daarna is het altijd een variabele geweest, en helaas een die over de decennia juist weer gegroeid is, in die zin dat het slechtste vanuit Nazi Duitsland naar de VS geïmporteerd werd.
Niet dat dit uitzonderlijk was, dat moet opgemerkt worden. De Amerikaanse cycli van oligarchie zijn altijd hand in hand gegaan met het slechtste binnenhalen van elders, gedreven vanuit die insurrecties van oligarchie. Zoals bijvoorbeeld ook na de Red Scare, het door Amerikaanse elite binnenhalen van Russische oligarchie en georganiseerde misdaad. Zoek voor de grap eens naar de historische oorsprong en ontwikkeling van Mar-a-Lago. Marjorie Merriweather-Post.
Geschiedenis is niet enkel een rode draad in dit alles voor inzicht in ontwikkelingen gedreven vanuit aanwezige narratieven over de tijd heen, maar ook verschuivingen juist aangedreven vanuit wat men aan toxiciteit binnengehaald heeft, vanuit die cycli, en herverpakt heeft als "normaal en conform".
Ik heb het eerder opgemerkt, de VS zijn voor ons juist nu goed punt van studie met name vanwege al die complexiteit. Willen we de huidige ontwikkelingen begrijpen, en uitwerken waar dit op uit gaat / kan lopen, dan is onze traditionele invalshoek niet langer afdoende, die is immers geworteld in zowel beperkt beeld als enorme beeldvorming.
Daar zit wel enige ironie bij. De VS zijn juist baken geweest bij het historisch-natuurlijke proces van beschaving en ontworstelen aan varianten, gradaties en cycli van autoritarisme. Tegelijkertijd hebben de VS zelf intern nooit afgerekend met de aanwezige predisposities voor autoritarisme, zowel confessioneel als politiek als cultureel als economisch.
En dat is wat ze opbreekt.
Toen de Koude Oorlog "voorbij" was struikelden de VS juist vanuit genormaliseerd grensoverschrijdend gedrag vooruit. Er was geen grote ideologische tegenstander meer die de remmen er op deed houden. Eigenlijk is dat vooruit struikelen precies gegaan zoals Yuri Andropov dat ooit voor ogen had. Maar ja, Amerikaans Exceptionalisme (wat in essentie niet anders is dan wat in het Nederlandse ook aanwezig is) hield blind.
Als je dan nooit je post mortem gedaan hebt, voor hoe ben je waar gekomen, wat werkt, wat werkt niet, wat is louter gebruik van geloofsgedrag, wat is realistisch, dan heb je een probleem. Je struikelt dan niet enkel naar voren, je komt vast te zitten in een rigiditeit die volgt uit het juist cultiveren van en bankieren op grensoverschrijdend gedrag. En precies dat is waarom het huidige proces van State Capture in de VS zo ontzettend brede en diepe overeenkomsten heeft met wat we in het voormalige Rusland hebben gezien.
Probleem voor ons is pijnlijk. Duitsland was, zo werd gezegd, te groot voor Europa, te klein voor de wereld. De VS? Tja. Heel andere vergelijking. Met bittere consequenties.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.